Afgelopen weekend zijn de eerste achttien zeehondenwachters geslaagd voor de opleiding. Deze wachters zullen ingezet gaan worden om te voorkomen dat omstanders gestrande zeehonden proberen te helpen, terwijl dat vaak niet nodig is en averechts werkt.
Deze nieuwe groep opgeleide specialisten gaat aan de slag voor de zeehondencentra A Seal in Stellendam, Ecomare op Texel en Zeehondencentrum Pieterburen. Volgens het Zeehondenakkoord uit 2020 zijn zeehondenwachters de enigen die mogen ingrijpen bij mogelijk zieke, gewonde of verweesde zeehonden. De wachters zijn te herkennen aan hun felle hesjes met daarop het logo van een opvangcentrum. Naast acties op het strand geven de zeehondenwachters ook voorlichting over de zeehonden. Een van de wachters, Marco Henzel, zegt hierover:
“Het is niet altijd duidelijk voor het publiek waarom wij een zeehondenpup niet direct meenemen naar een opvangcentrum. Het is belangrijk om goed uit te kunnen leggen wat wij doen en vooral ook waarom. Dit geeft het publiek rust.”
Het is goed dat de zeehondenwachters nu van start gaan, omdat de jongen vanaf half mei worden geboren. Het paarseizoen is van eind juni tot en met augustus en de zwangerschap duurt ongeveer elf maanden. Dat komt omdat het bevruchte eitje zich pas na een maand of twee nestelt in de baarmoeder. Zeehonden hebben dus eigenlijk dezelfde draagtijd als mensen.
Om gevoed te worden gaan de zeehondenpups op zandbanken liggen, maar precies in deze periode is het ook erg druk met pleziervaart en wadloop-activiteiten. Daarom zijn er speciale rustgebieden aangewezen waar mensen niet mogen komen, maar dankzij de zeehondenwachters zijn nu ook de zeehonden daarbuiten beschermd.
Zeehondenwachters: opvang voorkomen
Het zal namelijk veel gaan voorkomen dat er melding wordt gedaan van een gestrande zeehondenpup. In dat geval kan de zeehondenwachter besluiten wat ermee gedaan wordt. In eerste instantie – als er geen sprake is van ernstige verwonding – zal het dier 24 uur geobserveerd worden. Het beleid is om opvang zo veel mogelijk te voorkomen. Vaak blijkt dat er niet zoveel aan de hand is en kan de pup zichzelf prima redden. Moederzeehonden laten hun jong vaak even alleen als zij gaan vissen. In dat geval is er niks ernstigs en heeft de pup dus geen hulp nodig.
.
.
De zeehondenwachters kunnen hopelijk de druk op de zeehondencentra iets verlichten, door in te grijpen wanneer mensen de knuffelbaar uitziende roofdieren niet met rust laten.
Bronnen:
©AnimalsToday.nl Juliëtte Ronteltap
