Een van de zes zeearenden die vorige zomer is uitgezet in het zuiden van Engeland, op het Isle of Wight, heeft aansluiting gezocht bij rode wouwen in het graafschap Oxfordshire. Bij gebrek aan andere zeearenden heeft hij hen uitgezocht om van te leren.

zeearend
Een in Engeland geherintroduceerde zeearend heeft aansluiting gezocht bij rode wouwen | ©Yves Adams, Vilda natuurfotografen

Vorig jaar in augustus zijn 6 zeearenden (Haliaeetus albicillais) geherintroduceerd in het zuiden van Engeland, op een geheime locatie op het Isle of Wight. Het herintroductieproject duurt vijf jaar: het plan is om in die periode zo’n 60 zeearenden uit te zetten. Naar verwachting zullen ze nog niet tot broeden komen voor 2024. Een soortgelijk herintroductieproject in Schotland is een groot succes gebleken. In de jaren 1970 werden zeearenden vanuit Noorwegen overgebracht: hoewel het daarna 30 jaar duurde voor een ei succesvol werd uitgebroed, zijn hier inmiddels al meer dan 130 broedparen geteld. De zes uitgezette vogels zijn vanuit Schotland overgebracht naar het Isle of Wight, waar de mogelijkheden om te nestelen in bossen en op kliffen gunstig zijn.

Natuurbeschermer en tv-maker Chris Packham twitterde in augustus 2019 blij over de herintroductie van de zeearenden:

Een van de vrijgelaten zeearenden heeft een wat noordelijker thuisbasis uitgekozen. De jonge roofvogel leeft al een maand of vier in het graafschap Oxfordshire, ten noordwesten van Londen, vlak bij de snelweg M40. De uitgezette zeearenden dragen namelijk een zender, waardoor te zien is op welke locatie vogel G3-93 zich bevindt. Vooralsnog lijkt de aanwezigheid van de grote roofvogel aan de lokale bevolking voorbij te gaan, hij is nog niet opgemerkt. Gelukkig heeft hij een veilige plek uitgekozen, hij woont nu op particuliere grond.

Steve Egerton-Read, projectmedewerker van het herintroductieprogramma:

“Hij denkt dat hij een rode wouw is. Zoals alle jonge vogels probeert hij te leren van andere vogels. Omdat er geen zeearenden in de buurt zijn, leert hij van rode wouwen. Hij vliegt rond en raapt dode dieren op, dode konijnen, vederwild.”

Voor jonge zeearenden is het normaal om dode dieren te eten, voor ze een jaar oud zijn leren ze gewoonlijk niet om op levende dieren te jagen.

Alle vrijgelaten zeearenden is het anders vergaan. Een van de vogels overleed kort na de uitzetting in augustus tijdens een lange, natte periode. Op dit dier wordt nog onderzoek verricht. Van een andere vogel, genaamd Culver, werd gezien dat hij boven Londen vloog. Zijn zender is sindsdien buiten werking en aangezien de vogel niet meer gezien is, wordt gevreesd dat ook hij is overleden.

De drie overige dieren zijn vooralsnog op het Isle of Wight gebleven. Een van hen, G3-18, bezoekt elke dag een voerstation waar Steve Egerton-Read dode vis voor haar klaar legt. Een ander vrouwtje en een mannetje, G3-24 en G2-74, leven in hetzelfde bos.

De projectmedewerkers hopen dat de twee te zijner tijd een paar zullen vormen. Op vijfjarige leeftijd zijn zeearenden volwassen en dan kan het nog twee tot drie jaar duren voor ze een succesvol broedsel hebben. Egerton-Read hoopt op acht tot tien broedparen in 2030.

In de zomerperiode zijn de zeearenden meer zichtbaar voor het publiek, als ze actiever zijn en op thermiek zweven.

“Ik kan me nog herinneren dat buizerds twintig jaar geleden zeldzaam waren in dit deel van de wereld. Ik kijk uit naar de dag dat mensen omhoog kijken en zeggen ‘O, daar is weer een zeearend’. Dat zou een succes zijn.”

Een zeearend heeft een spanwijdte tot 2,5e meter en is de grootste roofvogel die voorkomt in het Verenigd Koninkrijk. Ooit kwamen deze toppredatoren in het hele Verenigd Koninkrijk voor, maar een eeuw geleden zijn ze er volledig uitgeroeid. Voor zover bekend is het laatste broedpaar in 1780 geregistreerd, ook op het Isle of Wight.

Bronnen:

@Animals Today Angelique Lagarde