Op elkaar gepropt in houten kisten worden jaarlijks duizenden levende slachtpaarden vanuit Canada en Frankrijk per vliegtuig vervoerd naar Japan, om daar te dienen als ingrediënt in een typisch Japans gerecht. De omstandigheden waaronder deze gevoelige vluchtdieren worden vervoerd zijn om te huilen. Reizen van 28 uur zonder water en voedsel zijn toegestaan. Drie of vier trekpaarden in een transportkist van 9 vierkante meter. Ja hoor, dat past. Sommige dieren komen dan ook dood aan. Activisten strijden al jaren tegen deze wrede transporten van slachtpaarden.
Japanners houden van sashimi, samen met andere ingrediënten basashi genoemd, een soort sushi-specialiteit waarbij het paardenvlees rauw wordt gegeten. Het vlees moet vers zijn, dus moeten de dieren levend worden aangevoerd. Canada levert deze slachtpaarden graag aan; sinds 2013 zijn er al zo’n 40.000 levende paarden vanuit Canada naar Japan gevlogen. Volgens de Canadese wet mogen deze paarden, die bestemd zijn voor de slacht, reizen maken van 28 uur, zonder water, voedsel of rust. Tot februari 2020 was de maximale reistijd zelfs 36 uur. De paarden staan met z’n drieën of vieren bij elkaar in een veel te kleine box. Ze kunnen zich niet bewegen, niet liggen en hebben gedurende de hele reis geen toegang tot voedsel of water. Vooral in stressvolle situaties is toegang tot ruwvoer voor paarden essentieel. Maar deze slachtpaarden zitten opgesloten met elkaar in een van hout getimmerde doodskist. Dit alles om aan de vraag te voldoen naar vers paardenvlees in Japan.
Tijdens de lange, stressvolle reis komen vaak paarden ten val, of lopen door elkaar verwondingen op. In onderstaande korte video zie je hoe onmenselijk deze wijze van transport is:
.
Canada en Frankrijk koplopers export levende slachtpaarden
Deze industrie, van het vervoeren van levende slachtpaarden naar Japan, wordt gedomineerd door Canada (71%) en Frankrijk (21%). Canada begon in 2000 met de export van 96 paarden naar Japan. Het hoogtepunt was in 2014, toen er 7.111 paarden op deze wijze werden geëxporteerd. In 2020 ging het om 1.606 paarden. Frankrijk betrad deze markt vrij recent; in 2017 gingen 80 levende paarden op transport naar Japan. In 2019 waren het er al 959.
Grote paarden in kleine kisten
Pas sinds enkele jaren is deze wrede industrie bekend bij het publiek, dankzij activisten die regelmatig beelden naar buiten brengen van de bijna wekelijkse vluchten. De beelden zetten één dierenarts ertoe aan om meerdere keren naar het vliegveld van Calgary af te reizen om met eigen ogen te zien wat daar gebeurt. Judith Samson-French was er getuige van hoe de paarden werden geladen, in groepjes van drie of vier per kist, waarbij allen hun hoofden nog zichtbaar waren. Het gaat vaak om trekpaarden, grote paarden dus.
“Als dierenarts werd ik niet blij van wat ik daar zag. Deze paarden zijn niet getraind om op deze manier vervoerd te worden. Je hoort ze in de kisten tekeer gaan; er wordt veel getrapt. Sommige paarden waren te groot voor deze kisten; pasten er eigenlijk niet in. Het is absoluut onmogelijk voor een paard om te gaan liggen in deze kisten.”
Doodstrijd aan boord
Al jaren strijdt dierenwelzijnsorganisatie Canadian Horse Defence Coalition tegen de wrede vluchten. De actievoerders willen een verbod op de export van levende paarden voor de slacht. Volgens actievoerder Sinikka Crosland zijn de omstandigheden tijdens de vlucht erbarmelijk:
“Het is onmenselijk. Die kisten hebben de grootte van een gangbare paardenstal (3 bij 3 meter, red.), waar je normaal één paard in houdt. Tijdens de vlucht staan er drie tot zelfs vier paarden in.”
Veel paarden komen niet ongeschonden uit deze beproeving. Doordat de dierenwelzijnsorganisatie geregeld verzoeken om informatie indient, zijn meerdere problemen blootgelegd die zich tijdens deze vluchten hebben voorgedaan. Zo trapte een paard in 2014, door een medewerker omschreven als ‘zeer onrustig bij het laden’, door zijn krat en liet een groot gat achter in de romp van het vliegtuig. Hierdoor moest het vliegtuig een noodlanding maken in Alaska. Eenmaal geland bleek het paard aan boord te zijn overleden. De doodstrijd die het dier heeft gevoerd, laat zich raden. Ook is te lezen in documentatie, dat vorig jaar gedurende een vlucht vijf paarden zijn gevallen, één paard overleefde het niet:
“Het lijkt erop dat het paard dat is overleden gelijk na het vertrek is gaan liggen en de gehele vlucht is blijven liggen, dus we nemen aan dat hij ziek is geworden vóór of tijdens het laden.”
De vier andere paarden waren bij het uitladen in staat om te staan, hoewel zij ‘geen fysieke kracht toonden’, vermeldt het document. Deze paarden hadden een reis van 28 uur zonder voedsel en water achter de rug.
Na deze afschuwelijke reis worden de paarden binnen Japan vervoerd naar een quarantainelocatie van de overheid, waar ze tien dagen verblijven. Van daaruit worden ze verder vervoerd naar locaties waar ze worden vetgemest en veelal binnen een jaar worden geslacht. Want om hun vlees is het allemaal te doen. De lijdensweg van de paarden die eraan voorafgaat, daar liggen de Japanners, Canadezen en Fransen klaarblijkelijk niet van wakker. En dat allemaal omwille van een ‘delicatesse’ voor de mens, inclusief bittere nasmaak.
Bronnen:
©AnimalsToday.nl
2 Comments
Comments are closed.
Regelmatig vraag ik mij af of mensen helemaal getikt geworden zijn.
En soms vraag ik mij af: “Ben ik nou gek, of zijn zij het?”
Elke keer opnieuw ben ik verbijsterd over de bizar wrede meedogenloze gewetenloze dingen die mensen blijkbaar met dieren kunnen doen, en vaak zelfs structureel en dagelijks.
Wanneer die paarden, waarschijnlijk na een al lang transport waarbij zij veel angst en stress hebben opgedaan, met vier paarden in zo’n kist gepropt (of geschopt, geslagen?) worden, vervolgens een enorm kabaal horen van het vliegtuig, met grote krachten gaan versnellen en dan 28 uur gevlogen worden begrijpen zij totaal niet wat er allemaal met hen gebeurt en “waarom dat moet”.
Om vervolgens daar dan weer verder getransporteerd te worden om uiteindelijk vermoord te worden en in plakjes gesneden, omdat de bewoners in Japan dat blijkbaar lekker vinden.
Hebben die mensen die dit allemaal doen dan geen enkel geweten, geen enkel gevoel, nooit eens sterke twijfel of het wel goed is wat zij doen?
Zijn die mensen zo verschrikkelijk afgestompt door alle geweld wat zij gebruiken en wat zij die dieren allemaal voor intens leed aandoen?
Of hebben zij een mechanisme in hun hoofd gevormd wat alle gevoel en fatsoen uitschakelt zodat zij “dit werk” kunnen doen?
De oorzaak ligt natuurlijk ook in Japan waar ze hier blijkbaar op grote schaal om vragen.
Maar waarom fokken ze dan zelf die paarden niet?
Dan hoeven die paarden in ieder geval vele malen minder stress te hebben, is het ook vers en wel zo “lekker” lijkt mij toch.
Japan is natuurlijk ook het land wat zich op grote schaal aan walvisvangst schuldig maakt voor consumptie en daar zitten zij ook totaal niet mee.
Ik wil altijd heel graag andere culturen, gewoontes en tradities respecteren maar Japan wil zo graag trots zijn op hun omgangsvormen, beleefdheden, fatsoenlijk gedrag, respect, tradities, enz.
Maar ik zie helaas ook hele vreemde gewoontes en behoeftes die naar mijn idee niets met beschaving te maken hebben maar eerder het tegendeel.
Het zal mij altijd een raadsel blijven hoe mensen kunnen “genieten” van iets waar zo afschuwelijk vreselijk veel intens leed aan ten grondslag ligt.
En ik wil het vooral zo houden, dat ik het niet begrijp.
Heb hier geen woorden voor, wat voor hersenloos tuig is dit, afschieten die gasten, zijn een gevaar voor de samenleving.en is er nu geen enkele instantie die hier een halt toeroept. Het kan toch niet zo zijn, dat ze allemaal met de ogen dicht zitten en het allemaal maar heel normaal vinden! Zo respectloos en walgelijk 🤮🤮🤮