Een kuiken hoort niet alleen te zijn. Winnie toonde zich duidelijk eenzaam, voortdurend tsjilpend op zoek naar soortgenootjes die er niet meer waren. Haar vader en moeder had ze nooit gekend. Onder moeders vleugels heeft ze dus nooit kunnen schuilen, maar ze kent wel de veiligheid van met soortgenootjes bij elkaar zijn en tegen elkaar aan liggen.
Het was daarom noodzakelijk om er snel een maatje bij te zetten. Kippen zijn helaas niet altijd even aardig tegen elkaar als ze elkaar niet kennen en zeker niet tegen een onbekend enorm groot kuiken. Het was dus even uitzoeken wie goed paste bij Winnie. Gelukkig bleek de tweede poging met het kleine ooit gedumpte Antwerpse Baardkrielkipje Djum djum een goede match te zijn.
Kleine Djum djum had al snel in de gaten dat ze niet bang hoefde te zijn en gedroeg zich vriendelijk en vreedzaam tegenover Winnie. Winnie op haar beurt zocht Djum djum op om er dicht naast te liggen. Binnen een paar dagen veranderde ook de huisvesting van een grote konijnenkooi op de tafel in de huiskamer in een grote hondenbench met stro en zaagsel. Het is nog te koud om Winnie naar buiten te doen. Bovendien is Winnie verkouden.
Die eerste avond met Winnie zal ik nooit vergeten. Ik had haar uit de kooi gehaald en op de bank naast me gezet en ze kroop helemaal tegen mij aan. Totaal ontspannen en vol overgave legde zij haar halsje gestrekt op mijn trui en deed haar oogjes dicht en begon toen intens tevreden te prttttten.
Red een Legkip ©PiepVandaag.nl
4 Comments
Comments are closed.
Ik heb ooit een kuiken opgevangen, erg lelijk en we konden niet zien wat het was, het bleek een kip….. dachten we.
Het groeide en groeide maar, liep af en toe mank en “lag”vel om uit te rusten.
Op een morgen word ik wakker van een haan die kraait…. althans, een poging tot.
Ik dacht nog, welke idioot heeft hier een haan?? Toen ik het raam keek bleek dat ik die idioot was hahaha.
Kippie, zoals “ze” heette was een haan.
De hele schuur afgeplakt met donkere zakken en s’avonds moest Kippie de schuur in.
Ik heb zo genoten van Kippie, als de honden hun mooie halsband met zakdoek om hadden kreeg Kippie die van “haar” ook om, ze liep mee met de wandeling van de honden, zat s’avonds lekker tegen mijn voeten aan te snoezen, heeft me zelfs nog de mooiste kerstballen kapot gepikt, gapte brokken vann de honden, als ik haar riep dan strompelde ze voor haar doen erg hard naar me toe in de hoop dat ze wat lekkers kreeg, mijn Kippie, die zal ik nooit vergeten……… Hij is och nog 3/4 jaar oud geworden.
Heb ooit twee slachthanen langs de kant van de provinciale weg gevonden. Daar stonden ze, kaal, bibberend (het was 27 dec.) en durfden geen stap te verzetten. Meegenomen, duurde twee maanden voordat ze wat minder dan idioot veel dronken (met tweeën een emmer vol per dag), altijd dus waterpoep. In april was het zo warm dat ze langzaam naar buiten mochten, scharrelen, de wind en zon voelen. Ze groeiden nog verder en zagen er voor een kip heel monsterlijk uit. Het leuke was dat ze zich eindelijk bewust van zichzelf en elkaar werden. Ergens in juli zijn ze gestorven van het ene op andere moment. Hun groei was raar, hun lichaam te monsterachtig, waarschijnlijk hartaanval. Walgelijk die bio-industrie.
Wat een geluk dat jij langs reed, het heeft zo moeten zijn !
Hebben ze toch nog een half jaar als vrije haan mogen beleven.
Die dieren worden vol met medicijnen gespoten, kan je nagaan wat sommige mensen eten !!
I Love Winnie. En alle andere kuikens en kippen. En alle andere levende wezens. Daarom eet ik hen niet op en gun hen een lang, gezond en waardig leven. Dat wijsheid en vrede de wereld mag genezen.