De directeur van de Hoge Veluwe ziet zijn grazende bergschapen en daarmee biodiversiteit verloren als de wolf komt. Hij pleit ervoor de wolf af te schieten. CDA europarlementariër Schreijer-Pierik vindt wolven een plaag voor het vee en wil ze ook afschieten. Het is 2019 en de reacties zijn nog steeds middeleeuws, banaal zelfs.
Als een wolf zich op een bergschaap van de Hoge Veluwe zou richten dan zou het bergschaap buiten bereik van het roofdier moeten kunnen komen. Het schaap zou de optie moeten kunnen hebben om de Hoge Veluwe te verlaten. Als die optie er niet is, dan heeft het bergschaap een probleem. Het probleem van een hek dat door de mens is neergezet. Een ethisch verantwoorde oplossing zou zijn de Hoge Veluwe te ontsluiten. Ook een wolf in de Oostvaardersplassen zou niet moeten worden afgeschoten. Maar de Oostvaardersplassen zouden dan wel voor de prooidieren een opening moeten bieden, ofwel gekoppeld moeten worden aan andere natuurgebieden.
De wolf dwingt prooidieren op een natuurlijke wijze zich uit de voeten te maken en zo van het ene naar het andere gebied te migreren. Prooidieren zijn vaak grazers. De wolf leidt dus tot het begrazen van nieuwe gebieden. Tot de wolf daar opduikt en de prooidieren weer verhuizen. In tijd en ruimte geeft de wolf een eigen, nieuwe dynamiek aan de natuur. Biodiversiteit is sterk gebaat bij de wolf met dynamiek in nieuwe kiemen en diersoorten. Maar het valt of staat met koppeling en ontsluiting van natuurgebieden, zoals de Hoge Veluwe en Oostvaardersplassen.
Wat gaat de “Westerse wolf” leren
Het valt of staat ook met wat de Westerse wolf geleerd gaat worden. Ik noem het de Westerse wolf, omdat in Duitsland en Nederland veelal geen sprake is van een schuwe wolf. De wolf is wel schuw in Oost-Europa. De wolf heeft met zijn westelijke migratie geleerd dat er niet veel te vrezen valt van mensen. Bovendien is er in de buurt van mensen voedsel. Dat kan een kalf, veulen, schaap, geit, hond of weggegooid voedsel zijn. Het is zo intrigerend te proberen te snappen waarom een wolf door Kolham of Bennekom gaat, en er niet omheen. Die gerichtheid baart mij echter zorgen, want mensen als Scheijer-Pierik grijpen de problemen aan om de wolf naar een andere wereld te helpen. Maar de wolf hoort hier. Het is ook zijn aarde. En een gedood dier kan niks meer leren. De slimme wolf kan leren weg te blijven van de menselijke omgeving en dat aan zijn jongen overdragen. Maar dan moeten wij ook wat slimmer inspelen op de ontwikkeling van de Westerse wolf.
We moeten zorgen dat de wolf afleert in de buurt van dorpen of steden te komen door elke wolf weg te jagen. Gemeentes zouden hiertoe een dienst moeten kunnen inzetten. Bovendien zou het vee uitgerust moeten worden met middelen waardoor de wolf leert dat vee geen beloning, maar ellende inhoudt. Een hek met schrikdraad zou minstens 1,8 m hoog moeten zijn, anders kunnen ze erover springen met een enorme stress voor de schapen en een feest voor de wolf als gevolg. Afhankelijk van het ras moeten waakhonden minstens met zijn tweeën tot vieren zijn, anders kunnen ze zelf het loodje leggen.
Methoden
Volop reden voor extra methoden. Ik heb daarom 2 methoden bedacht om wolven af te leren schapen te doden. De ene methode omvat een automatisch afschriksysteem dat afgaat als een schaap door een naderende wolf in stress raakt. De tweede richt zich tegen het bijten in de nek van een schaap, wat meestal de methode van een wolf is om een schaap te doden. Elk schaap krijgt een (goedkope) kraag, die het schaap helemaal niet hindert, maar een elektrische schok aan de wolf geeft als hij/zij via de kraag in de nek bijt. Hier hebben we al een prototype gereed voor om de lokale wolfsroedel te leren af te blijven van schapen. En dat kan, want er zijn talloze voorbeelden van wolven die naast vee leven. Einddoel zou een combinatie van strategieën moeten zijn waarmee de Westerse wolf leert de menselijke omgeving te mijden en de natuurlijke omgeving te kiezen. Dat lijkt mij anno 2019 de minst primitieve weg voor een samenleven met wolven met nieuwe biodiversiteit.
©AnimalsToday.nl Diederik van Liere, Instituut voor Co-existentie met Wildlife
