Op ‘Werelddag voor het einde van de visserij en viskwekerijen‘ (29 maart) vragen dierenorganisaties wereldwijd aandacht voor een van de meest onderschatte vormen van dierenleed: het lot van vissen en andere zeedieren. De verwoestende impact van overbevissing op de oceanen is bekend, maar wat vaak buiten beeld blijft is het immense leed van vissen zelf.

Vissen sterven een langzame en pijnlijke dood, terwijl miljoenen andere zeedieren als bijvangst zinloos worden vernietigd. Ook in viskwekerijen heerst ellende, waar vissen massaal samengepakt zitten in vervuilde bassins, zonder ruimte, zonder zorg, zonder vrijheid.
De dodelijke realiteit van de visserij
Elk jaar worden wereldwijd duizenden miljarden vissen, week- en schaaldieren gedood. Hun stervensweg is gruwelijk: ze stikken langzaam in de open lucht, vaak op ijs of in pekel, bloeden dood of worden zonder verdoving levend opengesneden. Anderen worden levend gekookt. Veel dieren die op grote diepten leven, sterven nog voordat ze het dek bereiken, van binnenuit opengereten door de plotselinge drukverandering. Bijvangst, bestaande uit miljoenen zeedieren zoals schildpadden, haaien en dolfijnen, wordt meestal dood of al stervend teruggegooid.
.
.
Naast het immense dierenleed draagt de visserij ook bij aan de grootste drijvende afvalberg ter wereld, zo blijkt uit onderzoek van The Ocean Cleanup. Het grootste deel van de plasticvervuiling in de oceanen bestaat uit achtergelaten visnetten, kapotte lijnen en vispluis, de oranje draden aan netten die als bescherming dienen.

Voor veel vissers is het eenvoudiger en vooral goedkoper om versleten of beschadigd materiaal achter te laten dan om het op te ruimen. Grote visnetten horen namelijk bij bedrijfsafval. Vissers moeten dus betalen om van hun vistuig af te komen. Beroepsduiker Ben Stiefelhagen, initiatiefnemer van Duik de Noordzee Schoon, zegt hierover:
“Op ieder wrak waar wij duiken ligt minstens één visnet. En in die netten vinden we dode zeehonden, bruinvissen en andere zeedieren.”
Een duurzaamheidslabel zoals het MSC-certificaat lijkt misschien geruststellend, maar het zegt niets over dierenwelzijn. Het enige criterium is de visstand in de oceaan, niet hoe deze dieren aan hun einde komen.
Leed van vissen in de kwekerij
Ook vissen in viskwekerijen ontsnappen niet aan mishandeling. Hun korte leven speelt zich af in overvolle, vervuilde bassins, gekweld door ziektes en parasieten. Wilde vissen zoals zalmen, die normaal duizenden kilometers migreren, zijn gereduceerd tot een schim van zichzelf, zwemmend in eindeloze rondjes, tot een kwart van hen sterft nog vóór de slacht. En die slacht? Net zo wreed in de ‘wilde’ visserij is verstikking op ijs, of het verwijderen van de ingewanden zonder verdoving, terwijl ze nog leven.
.
Luis in de pels: het schokkende verhaal achter Schotse kweekzalm
.
Net als in de wilde visserij ontbreken ook in kwekerijen richtlijnen voor dierenwelzijn. Keurmerken zoals ASC garanderen alleen dat een kweekvis ‘duurzaam’ is, maar negeren volledig hoe deze dieren lijden en sterven.
Sportvisserij: dierenleed als hobby
Ook in de sportvisserij is er nauwelijks aandacht voor het welzijn van vissen. Sportvisserij Nederland blijft hardnekkig volhouden dat vissen geen pijn en stress ervaren, ondanks overweldigend wetenschappelijk bewijs van het tegendeel. Ondertussen raken niet alleen vissen, maar ook watervogels en andere dieren verstrikt in achtergelaten visdraad en haken. Want ook sportvissers laten vaak hun afval achter. Dierenambulances krijgen regelmatig meldingen van eenden, zwanen en andere dieren die door vismateriaal ernstig gewond zijn geraakt.

Verborgen leed, verborgen bewustzijn
Deze Werelddag is hard nodig, omdat het lijden van vissen nog altijd onzichtbaar blijft. Er is geen wetgeving die hen beschermt tegen pijn en stress, geen publieke verontwaardiging zoals bij andere dieren in de vee-industrie. Geen sterren van de Dierenbescherming. Een vis hoor je niet schreeuwen. Maar een dier ervaart wel pijn en stress, of het nu een hond, koe, een kip of een vis is. Hoe lang nog totdat dit erkenning krijgt?
Bronnen:
- Change Inc.
- Stichting Vissenbelangen [1, 2]
- End of fishing
- Sportvisserij Nederland [1, 2]
- Lees ook op AnimalsToday:
.
©AnimalsToday.nl Mariska van Geelen