In een recent gedragsonderzoek bij dolfijnen wordt geconcludeerd dat het lijkt op dat van andere ontwikkelde diersoorten. Tijdens het onderzoek werden de karaktereigenschappen van een groep dolfijnen vergeleken met die van primaten en mensen. Het is echter de vraag of dit onderzoek geldig is, aangezien de onderzochte dolfijnen in gevangenschap leven.
Dolfijnen zijn sociale dieren. Al eeuwenlang staan zij bekend als mensenvrienden en schippers worden vaak vergezeld door een groep dolfijnen. Toch is het gedrag dat deze wilde dolfijnen vertonen fundamenteel verschillend van dat van dolfijnen in gevangenschap. Het is belangrijk om daarbij te letten op hun herkomst, zoals de dolfijnen van Taiji, waar wij al vaak over schreven. Taiji is het centrum van de jaarlijks terugkerende jacht op dolfijnen in Japan, waarbij ze worden gevangen voor hun vlees en voor dolfinaria en andere vormen van entertainment. Deze dolfijnen worden getraind om trucjes te doen en leiden een eentonig en uitzichtloos bestaan.
.
.
Het onderzoek dat is gepubliceerd door Journal of Comparative Psychology werd uitgevoerd op een dergelijke groep dolfijnen. Het betrof 134 dolfijnen verspreid over acht verschillende instituten, oftewel dolfijnen die in gevangenschap leven. Uit het onderzoek kwam naar voren dat dolfijnen creatief en nieuwsgierig zijn, wat geen verrassende nieuwe inzichten zijn. Wat echter opviel is dat er ook wordt gesteld dat dolfijnen hun eigen geluk prioriteren boven dat van andere. ‘De factor onaangenaamheid werd gekarakteriseerd door […] de neiging om agressief, jaloers, despotisch en koppig te zijn.’ In dit gedrag zouden zij op mensen lijken en ‘egoïstisch’ zijn, maar dit lijkt geen juiste conclusie over dieren die op de automatische piloot staan, puur om te overleven.
Om bovengenoemde reden is het niet mogelijk om dit gedragsonderzoek kritiekloos te presenteren. Dolfijnen in gevangenschap zijn namelijk vrijwel altijd gefrustreerd en depressief, wat het onderzoek beïnvloedt. Dat ligt vaak zowel aan de steriele omgeving als plaatsing bij dolfijnen van andere soorten, waarmee communicatie moeilijk tot onmogelijk is. Dit kan zo oplopen dat zij antidepressiva en medicatie voor zelf toegebrachte wonden nodig hebben. Maddalena Bearzi, directeur en medeoprichter van de Ocean Conservation Society:
“Er is geen aquarium of maritiem park dat ooit tegemoet kan komen aan de complexe psychosociale en psychologische behoefte van een dolfijn.”
Dolfijnen in het wild leven daarentegen binnen sociale verbanden, met voldoende ruimte en mentale stimuli en vooral: zonder menselijke bemoeienis.
Het is dus niet mogelijk om uit dit gedragsonderzoek conclusies te trekken die representatief zijn voor alle dolfijnen. Om dat te doen is een gedegen onderzoek nodig om het gedrag van wilde dolfijnen te analyseren.
Bronnen:
©AnimalsToday.nl Juliëtte Ronteltap
