Het tragische verhaal van de Spaanse galgo 

De galgo heeft het zwaar in Spanje. Zo’n 50.000 Spaanse galgo’s (windhonden) worden jaarlijks gedood dan wel in de steek gelaten. Galgo’s worden voornamelijk gebruikt voor de jacht op hazen. Naar schatting zouden 190.000 Spaanse jagers galgo’s inzetten bij de hazenjacht.

Waarschijnlijk is de galgo de hondensoort die het meest te lijden heeft in Spanje: de hond wordt gedurende een aantal jaar gebruikt voor de jacht en ondergaat hiervoor zware trainingen. Een voorbeeld van zo’n trainingen is dat de hond vastgebonden wordt aan de achterkant van een auto, gedwongen om achter de auto aan te rennen terwijl deze rijdt. Op deze wijze worden ze getest op uithoudingsvermogen en snelheid en worden ze hierop getraind. Het is een hard leven waarin het dier moet presteren. Als de hond niet meer bruikbaar is voor de jacht wordt deze in de steek gelaten of gedood, dat laatste vaak op een meedogenloze wijze.

Victor Jägermeister,  een dierenactivist die al jaren galgo’s redt in de omgeving van Madrid en Castillië-La Mancha, stelt dat het aantal in de steek gelaten galgo’s in Spanje ieder jaar toeneemt, net als het aantal aanklachten voor mishandeling. Verder stelt hij dat de helft van de Spaanse honden die in Spanje worden gestolen galgo’s zijn die vervolgens ingezet worden voor de jacht, hondenrennen of voor het fokken.

De galgo is louter een instrument voor de jager
Olga Lama Rodriguez van de organisatie Prado in Badajoz, Extremadura, één van de Spaanse deelstaten waar de jacht met galgo’s het meest intensief is. Olga legt uit hoe de galgo in deze regio wordt gezien:

“Galgo’s zijn geen gezelschapsdieren in Spanje. Het is een instrument om te jagen. Ze worden getest en, als ze niet bruikbaar zijn, afgedankt. In plattelandsgebieden zal je niemand zien die een galgo of een andere jachthond uitlaat. In tegenstelling tot kleinere honden worden ze niet beschouwd als deel van de familie.

Galgo’s worden beschouwd als lelijk en mismaakt. Er wordt op ze neergekeken. Meerdere keren werd mij gevraagd hoe het mogelijk was dat ik galgo’s in huis had: zo groot, zo vies, zo onaangenaam. Eigenlijk weten ze niets over de aard van de galgo, en dat is het ergste, ze hebben geen kans gekregen in dit gebied. Vandaag de dag, als je in een stad in Extremadura met een galgo wandelt, reageren mensen verbijsterd, ze vinden het raar. Diverse keren benaderden mannen ons met de vraag of ze onze galgo’s mochten kopen, ruilen of zelfs ermee fokken. Als we uitleggen dat we de galgo’s niet gebruiken voor de jacht of voor hondenrennen kunnen ze ons niet geloven en noemen ze ons gek.”

De wrede dood van de galgo
Een jager zei ooit tegen Olga ‘Als de hond niet rent, eet die niet’. Aan het einde van het jachtseizoen worden galgo’s massaal gedood of gedumpt in Spanje. Volgens Olga is de wreedheid tegen galgo’s normaal in Extremadura. Veel jagers vinden dat ‘slechte galgo’s’ nog geen kogel waard zijn. Een galgo wordt als ‘slecht’ beschouwd als deze niet rent, de haas na het doden opeet, niet luistert, oud of ziek is. Meestal gaan meerdere mannen samen jagen en worden er ‘competities’ gehouden met de galgo’s. Als ze een haas zien worden twee galgo’s van verschillende jagers losgelaten. Dan staat de eer van de jager op het spel en zal een galgo die zijn eigenaar ‘belachelijk’ maakt gestraft worden. Met jarenlange ervaring worden galgo’s steeds slimmer, zo kan het bijvoorbeeld voorkomen dat een galgo leert om een sluiproute te nemen om bij zo’n competitie de haas te vangen. De galgo wordt dan vanwege dit ‘valsspelen’ als vals en verraderlijk beschouwd. Vaak worden ze als straf op gruwelijke wijze gedood: ze worden opgehangen aan bomen terwijl ze nog net de grond kunnen raken, wat leidt tot een langzame en wrede dood; ze worden in (droge) waterputten gegooid waar ze een hongerdood sterven; ze worden vastgebonden aan bomen en achtergelaten.

Niet alle jagers doden hun galgo’s. Sommige worden gewoon ergens gedumpt. Veel galgo’s  worden gevonden met enorme wonden in de nek, dit komt doordat de identificatiechip is weggesneden. Daarnaast worden galgo’s door jagers achtergelaten in één van de vele dodingsstations. Wat erna met de hond gebeurt, beschouwen ze niet als hun probleem. Sommige galgo’s worden zelfs aan particuliere asielen afgegeven, maar het is onbekend of dit gebeurt vanwege de groeiende verontwaardiging in Spanje over het lot van de galgo, of om geld te besparen. Honden achterlaten in dodingsstations kost vaak geld.

Het werk van Spaanse organisaties
In de deelstaten Madrid, Castillië–La Mancha, Castillië en León, Extremadura en Andalusië worden de meeste galgo’s in de steek gelaten en gedood. Veel Spaanse organisaties houden zich bezig met het redden van galgo’s, om ze vervolgens ter adoptie te stellen. Zo’n organisatie is BaasGalgo die galgo’s redt in meerdere gebieden in Spanje. Een vrijwilligster van BaasGalgo stelt dat de galgo het moeilijk heeft in Spanje, door de vooroordelen die bestaan over deze hondensoort:

“Weinig mensen durven een galgo te adopteren omdat ze het idee hebben dat het een zeer actieve hond is, terwijl het eigenlijk een zeer nobel, loyaal, lief en vooral erg rustig hond is. Als je een galgo adopteert, verlies je een bank”.

Steun vanuit het buitenland
De organisatie Prado in Extremadura heeft geen eigen opvang. Wat zij doen is galgo’s redden en deze direct plaatsen bij opvanggezinnen tot er een adoptiegezin is gevonden, meestal in het buitenland. Victor doet eigenlijk hetzelfde, maar niet vanuit een organisatie: hij werkt op eigen initiatief. Hij redt galgo’s en zoekt adoptiegezinnen voor ze. Op deze manier helpt Victor ook de particuliere opvangcentra die overvol zijn en voorkomt hij dat de hond eindigt in één van de dodingsstations.

Steun vanuit het buitenland wordt zeer gewaardeerd en is hard nodig. Niet alleen wat betreft het adopteren van galgo’s. Er bestaat grote waardering voor de Nederlandse organisaties die de adopties in Nederland regelen. Olga stelt dat ‘zonder hun werk zou niets mogelijk zijn’. Ook hebben ze veel aan de financiële steun van Nederlandse organisaties. Financiële middelen worden ingezet voor dierenartskosten, omdat veel gevonden honden in een slechte staat verkeren of gewond of ziek zijn. Verder hebben ze veel aan individuen en organisaties die allerlei materiaal leveren, zoals voedsel, dekens, medicijnen, bouwmaterialen voor de opvangen, de hulp om die opvangen op te bouwen. Het is essentieel.

De Spaanse wet
Volgens de Spaanse wet is er alleen sprake van strafbare dierenmishandeling wanneer het dier fysiek letsel is toegebracht en/of overleden is.  Hierdoor ontstaat veel ruimte om dierenleed aan te richten bij dieren en is het lastig om tijdig in te grijpen. Daarnaast worden er weinig aanklachten ingediend: in sommige gemeenten is de helft van de bevolking lid van jagersfamilies. Ook wordt het in de steek laten van galgo’s over het algemeen niet als iets verkeerds gezien.

Olga stelt dat de sociale druk vanuit andere landen fundamenteel is, opdat Spanje verklaringen of Europese wetten tegen dierenmishandeling in overweging zal nemen. Victor voegt hieraan toe dat Europese landen vanuit hun overheden kunnen helpen door te lobbyen voor wetten die het niet toelaten dat galgo’s en andere honden als instrumenten worden gebruikt en in de steek gelaten of gedood worden wanneer ze niet meer bruikbaar zijn:

“Vele jaren zijn verstreken sinds ik mijn eerste galgo redde. Redden is belangrijk, de wetten in Spanje veranderen des te belangrijker.”

Bekijk hier een Spaanse documentaire (Engels ondertiteld) over het leven van de galgo als jachthond in Spanje (bevat schokkende beelden):

Bronnen: Elmundo, Europapress, Lacamada, PACMA, Eldiario © PiepVandaag.nl Estefanía Pampín Zuidmeer