Spanjaarden houden van honden, daaraan twijfelt niemand, maar een huishond staat niet gelijk aan een werkhond. Jachthonden zijn hier het beste voorbeeld van, vaak gehouden in donkere hokken, aan de ketting en nauwelijks voorzien van voedsel of vers water. Veel mensen denken dan direct aan de galgo español, die wordt misbruikt, mishandeld en afgedankt…. Maar er zijn meer jachthonden in Spanje, die hetzelfde lot ondergaan.
De podenco wordt in even zo grote aantallen (50.000 per jaar) afgedankt, vermoord of gedumpt. Daarom vandaag even aandacht voor dit ras, en hun leed in Spanje. In Spanje wordt per regio (provincie) op een andere manier en met andere honden gejaagd. Dat heeft te maken met lokale traditie, het type begroeiing, de gewenste prooi. en ook gewoonte. Zo jaagt men in de regio Valencia, Alicante, Castellón bijvoorbeeld met de podenco.
Een elegante, maar sterke hond, die in diverse variëteiten geschikt is voor de jacht op klein en groot wild. De podenco heeft het meestal niet goed bij de jager. Ca. 4 maanden per jaar mogen zij op max 3 dagen per week jagen. Alle overige dagen per jaar zijn ze opgesloten in kleine schuurtjes, of liggen ze aan de ketting in de regen, onder een boom of met wat geluk onder een oude vrachtwagen of pallet als enige beschutting. Ook tijdens de jacht is het geen pretje. Ze gaan naar het jachtgebied in kleine trailers, waarin nauwelijks ventilatie of licht is ( fijn in de volle zon!) en ze hun krappe plek moeten delen met vele soortgenoten, die uit paniek of opwinding weleens bijten natuurlijk.
De jacht
Voordat ze gezamenlijk gaan jagen, en erna, gaat de jager meestal eerst een biertje drinken met zijn maten…en moet er dus worden gewacht…in de volle zon…Dan eindelijk mogen ze jagen…ze hebben honger…maar opeten van de buit wordt met stokslagen gestraft, of hagel in je poot. En doe je het goed, dan mag je een oor opeten misschien. Aldus komen sommige podenco’s na de jacht niet direct terug (ze zoeken nog eten bv)…en dan rijdt de jager gewoon weg, een ongehoorzame hond daar heeft niemand wat aan. Het dagenlang rondzwerven in een jachtgebied is ook weggelegd voor de niet zo snelle, gewonde of niet perfecte podenco’s. De jager laat ze gewoon achter. In sommige gebieden worden zij nog opgehangen (want de jager is in zijn trots aangetast als hij slechte honden heeft…), afgeschoten, of achter de auto aangesleept. Alleen al in een kleine luxe toeristenplaats als Javea, waar ik gevestigd ben, is het podencoleed schrijnend. In vrijwel elke Spaanse familie vindt je wel jagers, en hun podenco’s worden meestal slecht verzorgd. Ze worden verborgen en uit het zicht van de expats en klagende toeristen gehouden. Wat niet weet, wat niet deert.
In slechte conditie
De meesten zijn broodmager, continue zwanger, vol met interne en externe parasieten, leven in hun eigen uitwerpselen in kleine kooien of hutjes, aan de ketting! Na gemiddeld 2 tot 3 jaar gebruikt te zijn, wordt de arme hond dan afgedankt, veelal gewoon uitgehongerd of ergens achtergelaten. Soms met gebroken poten, ingeslagen schedel, vel over been, doodziek of met overal hagel. Ongewilde puppies worden verdronken, of in de vuilnis gegooid. Niet lang geleden heb ik hier nog 3 door de ratten aangevreten pasgeboren puppies uit de vuilnisbak gevist (ze hebben het overleefd gelukkig). Honden met een bepaalde waarde (zoals goede fokteven) hebben een chip. Zulke honden worden uiteindelijk ook afgedankt, maar de jagers dumpen ze niet. Dat is namelijk te link omdat ze getraceerd kunnen worden. Wat er met zulke honden gebeurd is giswerk, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. Kortom…het leed van de Spaanse podenco is groot, en vaak onderkent, omdat de (hier vaak goed opgeleide en welgestelde) jagers het verbergen. Maar ook omdat er in de media vooral aandacht wordt geschonken aan de galgo. Een oneerlijke strijd! En dat moet maar eens veranderen. Spaanse podenco’s lijden evenveel en in dezelfde aantallen onder de mishandeling van jagers, en ze verdienen dezelfde hulp en aandacht. Dat geldt ook zeker voor de breton, de pointer, de ratanero en bodeguero. Hun aantal is lager, maar ook zij verdienen een beter lot.
Jacky Hazeleger Oprichtster Tanamera Podenco Rescue en werkzaam voor het APASA asiel in Javea, Alicante.
Teken de petitie tegen jacht met galgo’s en podenco’s!
50.000 Spaanse galgo’s (windhonden) worden jaarlijks gedood dan wel in de steek gelaten. Podenco’s wacht vaak hetzelfde lot. De massale dump vindt jaarlijks plaats in februari. Spanje is het enige land in Europa waar de jacht met honden toegestaan is, waarbij de hond zelf de prooi opjaagt en doodt. Veel honden worden geadopteerd in Europese landen, maar dit is uiteindelijk geen oplossing voor het probleem. De jacht zelf moet verboden worden. Februari nadert: teken daarom nu de petitie om de Spaanse overheid op te roepen de jacht met galgo’s en podenco’s te verbieden!
Klik hier om de petitie te tekenen.
Broken Spirit
Karen Soeters maakte samen met Monique van Dijk Armor en Estefanía Pampín Zuidmeer de documentaire ‘Broken Spirit – The Galgo’s Last Run’, over het lot van de Spaanse galgo. Bekijk de documentaire hieronder:
©AnimalsToday.nl
1 Comment
Comments are closed.
Afschuwelijk dat er dit soort mensen bestaan en je zou haast zeggen dat we deze hufters ook maar moesten opsluiten en laten wegrotten, maar dan ben je precies zo en dat wil je ook niet, maar soms.