“Van de uitgestrekte oceaan naar de droge savannes van zuidelijk Afrika, dat is nogal een flinke ommezwaai”, krijg ik geregeld te horen als ik vertel over mijn nieuwe uitdaging om wildlife in Afrika te gaan beschermen. Daar hoort natuurlijk een uitleg bij.
Afgelopen zomer kregen mijn team en ik de kans om ondersteuning te geven aan SPOTS International, een kleine organisatie die zich inzet voor bedreigde diersoorten door samen met de rangers in Zuid-Afrika achter de stropers aan te gaan. Wij hielpen met gewapende patrouilles, het inzetten van onbemande vliegtuigjes (UAV’s) en het monitoren van de neushoornpopulatie. Elke dag een mooie dag onder de Afrikaanse zon zonder stropers. Tot de volle maan cyclus aanbrak. Dit is elke maand een periode waarin het aantal stropersincidenten explodeert. Kleine groepjes stropers gewapend met machinegeweren jagen op alles wat beweegt, maar het liefst op de neushoorn, want die levert het meeste op. De hoorn van keratine (hetzelfde spul als je nagels) is verpulverd een Aziatische partydrug, een zogenaamd geneesmiddel tegen kanker, een placebo die meer dan een miljoen dollar oplevert.
Ook bij ons in de buurt is het tijdens de volle maan raak. Niet in het gedeelte waar wij patrouilleren, maar wel in het volgende reservaat, zo’n dertig kilometer verderop.
De volgende ochtend horen wij het verschrikkelijke nieuws: twee neushoorns doodgeschoten en een jonkie van 2-3 jaar gewond geraakt. Haar moeder is voor haar ogen afgeslacht. De jonge witte neushoorn, die we Semona noemen, wordt overgebracht naar ons reservaat voor verzorging.
In de schaduw van haar boma rust ze uit. Van dichtbij ziet de kleine neushoorn er zo schattig uit. Ze kijkt eens op, maar moet niet veel meer van mensen hebben.
Mijn kennis over neushoorns beperkt zicht tot het WNF Ranger handboek -dat ik las toen ik tien was- dus ik sta er stumperig bij wanneer de dierenarts de schotwond van Semona verzorgt. Terwijl een verdoving haar trillende benen bereikt, voorkomen we met man en macht dat het kolossale lijf ter aarde stort en de vet verplettert. De wond ziet er niet best uit. We kunnen alleen op het beste hopen.
Een paar dagen later voegt Semona zich bij de andere neushoorns. In eerste instantie willen ze niks van haar hebben. Het weesje struint moederziel alleen over het reservaat zoekend naar een beschut plekje om te helen. Hoor oortjes draaien paniekerig richting elk geluidje dat dichtbij klinkt. Een trauma houdt de kleine uit haar slaap.
Mijn team moet vertrekken voor een andere campagne. Semona drinkt nog steeds te weinig, maar er lijkt verbetering in te komen.
Een aantal weken later krijgen we bericht van SPOTS. Semona is door een infectie in haar wond overleden. Een kogel uit de AK47 van een stroper is haar fataal geworden.
Dit was één neushoorn. Vermoord omdat de hoorn van haar moeder meer waard is dan cocaïne. Bijna elke dag worden er twee neushoorns in Zuid-Afrika gestroopt.
Er leven wereldwijd nog maar minder dan 30.000 neushoorns, misschien zelfs minder dan 20.000.
Pas legde ik in de kroeg iemand een stelling voor:
“Stel je voor dat we het zo ver hebben laten komen dat er zo meteen geen neushoorn meer vrij rondloopt in de wereld.”
Een lange stilte werd gevolgd door een flinke slok drank.
Precies.
Ik moet naar Afrika. Voor Semona.
Kijk voor meer info op www.spotsinternational.org
©PiepVandaag.nl Laurens de Groot, natuuractivist en schrijver
2 Comments
Comments are closed.
Ga! En er zullen volgen….
Misschien niet gelijk, maar hopelijk niet voor het te laat is…
Ik ben al aan het sparen! ;)
Wat een verschrikking, dat stropen. En hoe triest dat de arme Semona het niet gered heeft, het was het beestje zo gegund.
Alle hulde voor de mensen zoals Laurens, die daadwerkelijk een eind proberen te maken aan deze gruwelen!