Red de Tennessee Walking Horse 

PiepVandaag schreef er dit jaar al eerder over: de schandalige behandeling van Tennessee Walking Horses. Zogenaamd toonaangevende paardentrainers die rijden op veel te jonge paarden, waarvan de benen zijn gewikkeld in vodden doordrenkt met een bijtende chemische stof, ook wel ‘soring’ genoemd. En het wetsvoorstel tegen deze brute behandeling, de zogeheten Prevent All Soring Tactics Act (PAST Act), lijkt er maar niet doorheen te komen. Sandra van den Hof, eigenaresse van stoeterij en trainingsstal Pleasure Gaits en medeoprichter van de Tennessee Walking Horse Heritage, blijft strijden tegen deze wrede werkwijzen. Hoog tijd voor een interview met deze paardenliefhebster.

Phantom Mark
Naar aanleiding van de vele berichten over de jonge Tennessee Walker Phantom Mark die wordt bereden en pijnlijk gedwongen in een onnatuurlijk en overdreven gang te lopen, hebben mensen actie ondernomen om haar te kopen. Sandra van den Hof:

“Er is een groepje mensen dat contact via Facebook heeft opgenomen met de eigenaar van Phantom Mark. Zodra ze aangaven dat ze haar wilde overkopen zijn ze ineens geblokt. Ook de telefoon op stal daar wordt niet meer opgenomen. Het lijkt er dus echt op dat deze behandeling van de Tennessee Walkers willens en wetens gebeurt en dat er geen enkele intentie is om dit te veranderen. Ik ben zelf vaak in Tennessee geweest en je merkt dan heel goed dat het onder de mensen, die daar geboren en getogen zijn, een gewoonte is geworden om de dieren zo te behandelen. Zoals het voor ons bijvoorbeeld een gewoonte is om brood te eten, is het daar een gewoonte om een Walker op klompen te laten lopen. Ze weten niet beter. Je merkt ook dat er totaal geen besef is in de zin van ‘dit zou misschien wel anders kunnen’, die gewoonte heerst daar te sterk.”

Een paard kopen en het op die manier te redden heeft volgens Sandra dan ook geen zin:

“Die paarden zijn in hun hoofd stuk. Ze hebben pijn, zijn bang en zijn al het vertrouwen in de mens kwijt. Het is een heel moeilijk iets en heeft mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Ik voel me ook ergens verplicht om aan mensen te laten zien hoe het ook anders kan.”

Big Lick
Van kinds af aan worden kinderen door papa of opa aan de arm meegenomen naar de stal waar je mensen bezig ziet met het ‘trainen’ van de paarden. Ze smeren de benen van het dier in met een goedje waar je met je blote handen niet aan moet zitten, anders krijg je gigantische blaren. Sandra:

“Ik kom nu al meer dan 20 jaar met dit ras in aanraking en ik snap het gewoon niet. Het lijkt wel alsof er geen schaamte is. Ze doen dat gewoon waar je bij staat. Toen ik voor het eerst een Big Licker zag, zo wordt de wijze genoemd waarop de trainers willen dat de Tennessee Walkers lopen, was ik zo ontgoocheld. De tranen stroomden over mijn wangen. De laatste jaren probeer ik dit zoveel mogelijk te ontwijken, ik kan het gewoon niet aanzien.”

Amerika
In Amerika gaat verandering ontzettend traag. Toen ze net haar eigen trainingsstal had, keken mensen haar ook met een scheef gezicht aan. Want Tennessee Walkers, dat zijn toch die paarden waar dat negatieve beeld omheen hangt? Sandra van den Hof:

“De eerste jaren heb ik hier veel tegen moeten vechten. Het beeld wat mensen van de Walker hebben is niet hoe ze zijn en wij behandelen onze paarden al helemaal niet zo. Onze paarden lopen zonder ijzers.”

Tennessee Walkers stallen
De stallen waar deze pijnlijke activiteiten plaatsvinden staan hoofdzakelijk in Tennessee en Kentucky:

“In andere staten heb je ook wel zulke stallen hoor, maar het gros zit echt heel lokaal. Het ras komt daar ook oorspronkelijk vandaan. Daarbuiten is er gelukkig al veel meer bewustwording.”

Als mensen horen over deze gruwelpraktijken is hun eerste reactie vaak dat het verboden moet worden en ‘stop dit’. Ook Sandra vindt uiteraard dat dit niet meer moet kunnen, maar makkelijk is het niet om het te stoppen:

“Hoe stop je bijvoorbeeld stierengevechten? Het is een traditie, een gewoonte en het wordt er met de paplepel ingegoten, hoewel het gelukkig op steeds kleinere schaal plaatsvindt. Ik heb gezien dat er daar steeds meer trainingstallen leegstaan. Binnen de groepen waar wij mee communiceren merk je ook echt wel dat er zeker verandering is. Helaas hebben wij het in Europa moeilijk om het negatieve beeld van mensen te veranderen in iets positiefs, omdat we overspoeld worden met wat er in Amerika plaatsvindt. Zelfs binnen de Walker enthousiastelingen is het lastig om echt duidelijk te maken hoe ze in Amerika met de Walkers omgaan. In 2014 was ik één van de sprekers tijdens de eerste Europese Tennessee Walking Horse conferentie in Duitsland met als doel om aan Walker liefhebbers duidelijk te maken hoe het nu echt zit. Wat doet men in Amerika? Hoe ziet een gewoon ijzer eruit en hoe ziet zo’n klomp eruit? Hoe zwaar is zo’n ‘stack’ en noem maar op. Zelfs mensen die al jaren met het ras bezig zijn waren nog verbaasd. Lang niet iedereen krijgt natuurlijk ook de gelegenheid om zelf naar de stallen te gaan en het is echt heel anders om het recht voor je neus te zien gebeuren dan erover te lezen en horen.”

In 2005 was ze het echt beu en richtte ze samen met andere mensen Natural Walking Horses op:

“Dat hele gebeuren met raspromotie op evenementen. Dan had je je paard in zo’n stalletje staan en het eerste wat mensen deden was het stro aan de kant vegen om te kijken wat voor ijzer er onder jouw paard hing.”

Natural Walking Horse wil laten zien dat het ook anders kan en dat zij het ook anders doen. Ze staat voor het sociaal houden en het humaan trainen van paarden. Zelf is Sandra ook fanatieker geworden in het bit- en ijzerloos berijden van haar paarden.

Saai
Volgens Sandra is sensatiezucht de belangrijkste reden om de paarden te mishandelen:

“De start van hoe ze daar ‘trainen’ is al verkeerd. Je begint met iets wat er van oorsprong niet in zit en dan wil je dat ook nog extremer gaan maken. Wat een Tennessee Walker van oorsprong wel heeft, zijn comfortabele gangen. En hoe meer knieactie je daar in gaat brengen, hoe minder vlak ze lopen en dus hoe minder comfortabel. Dit geldt voor zowel ruiter als paard. Die vlakke gangen zullen voor het oog wel saai zijn om te zien en saai geeft geen sensatie, het trekt geen publiek aan en het is niet leuk om dit te beoordelen bij een wedstrijd. Terwijl het voor de ruiter juist zo’n enorme kick is om vooruit te komen met weinig stuwing in het zadel.”

Het grootste probleem is echter het gebrek aan invloed op deze praktijken:

“Wij zitten in Europa en alles vindt plaats in Amerika. Ook een wetsvoorstel tegen deze mishandeling is Amerikaans en als Europeaan kunnen wij daar helaas niets aan bijdragen. Wat we wel doen is proberen om zoveel mogelijk bekendheid te geven aan het feit dat het anders kan. Ik duik overal bovenop en ik wil zo graag dat het ras een positief beeld krijgt in Europa en dat het niet ook hier kapot wordt gemaakt. Maar het heeft tijd nodig…”

Hoe het ook kan (en eigenlijk zou moeten gaan)
Sandra schreef een blog over Tennessee Walker ‘Thirtheen’. Volgens haar is hij hét positieve voorbeeld van hoe een Tennessee Walker is en behandeld hoort te worden. Meer lezen over Thirtheen? Klik hier voor Sandra’s blog.

Sandra van den Hof is mede-oprichter van de Tennessee Walking Horse Heritage Society gezeteld in de VS, voor het behoud van Walking Horses met oude bloedlijnen, bouw, gangwerk en karakter waar het ras van oorsprong voor gefokt is.

Bronnen: Pleasure Gaits, Natural Walking Horses @PiepVandaag.nl Sophie Janssen