Podencoverhaal: Pebbles, getuige van een gruwelijk lot 

The great forgotten worden ze genoemd: de Podenco’s. Het was 16 Maart 2013 toen ik Bo’tje, mijn kleine Jack Russeltje, moest laten inslapen. Vier Maanden ervoor was mijn man ook overleden. En daar was het bekende ‘zwarte gat’. Mijn neef schreef dat als ik eraan toe was, ik eens op de website van Podencoworld moest kijken. Zelf had hij een aantal jaren ervoor een podenco pup meegenomen uit Spanje die verloren moederziel alleen op het strand liep.Ik ben dierengek en altijd een hond gehad, ik kon het natuurlijk niet laten.

Pebbles
Op de website van Podencoworld stonden zoveel podenco’s die een huis zochten. Waar en hoe moest ik zoeken naar een geschikte Podenco voor mij? Ik heb me eerst maar eens rustig ingelezen in het karakter van de podenco’s en waar de honden zoal vandaan kwamen. Was was er gebeurd met ze en waarom? Ik wist het niet meer en belde mijn dochter.

“Dagmar kijk eens op de website van Podencoworld, ik weet niet hoe en welk dier ik een thuis moet geven! Ze hebben er allemaal een nodig!”

Op een gegeven moment bleven er nog 2 geschikte honden, voor mijn situatie, over! Onzin natuurlijk,want er waren veel en veel meer geschikte honden voor mij, maar ik moest nu eenmaal een keuze maken. Het werd Pollia…nu Pebbles..oftewel Spaanse schone,oftewel Oliebolletje. Een lief rustig meisje, dat nooit van zich liet horen. De andere hond ben ik nooit vergeten en altijd blijven volgen. Wat was ik blij, echt blij dat ook zij verleden jaar een thuis had gekregen. Ik heb het adoptieformulier ingevuld en Evalien de Ruiter, de voorzitster, gebeld omdat ik nog enkele vragen had. Al snel kreeg ik antwoord op mijn vragen en moest ik wachten op een huisbezoek. Ik kon het niet laten om mijn voorpret met facebook te delen. En wat leefde iedereen mee, zo lief allemaal. En eindelijk, daar kwam Annika op huisbezoek. We hebben heel gezellig een paar uurtjes gesproken over het houden van een podenco en hun karakter.

Dit zit wel goed zei ze toen ze wegging. Erg blij was ik natuurlijk en iedereen was blij voor mij. De voorpret kon beginnen. Na ongeveer 3 weken, op 16 april, was het zover! Samen met mijn zoon en een bevriend echtpaar reden wij naar Rotterdam vliegveld. De vlucht zou pas tegen 10.30 uur aankomen. Ik had best een klein beetje zenuwen. Waarom? geen idee, maar het was spannend! En eindelijk, iets later dan gepland kwam Gerda Schalk met de 2 benches door de deur. We liepen met elkaar naar een rustige hoek en heel voorzichtig werden de honden een voor een uit de bench gehaald. Pebbles lag helemaal opgerold achterin de bench. Je kon haar amper zien. Ze was veel kleiner dan ik had gedacht en ze zat erg goed in haar vel – lees buikje. Ze had het zeer zeker niet slecht gehad in het asiel Fundacion Benjamin Mehnert te Sevilla. Wat ons opviel was dat haar gebit hagelwit was. Later leek dat ze daar in het asiel alle gebitten van de honden die binnen komen schoonmaken. Wat was het een angstig klein meisje. Dit was nieuw voor me. En ik had toch al 5 honden gehad! In de auto sliep ze al vrij snel. Al de indrukken en nieuwe geluiden maakten haar moe. ‘s Nachts om 2.15 kwamen we thuis. Dan heb haar nog laten plassen en naast de bank op een dik kussen neergelegd. Ik heb 2 nachten naast haar op de bank gelegen en haar daarna mee naar boven genomen naast mijn bed. Ze was zo vreselijk bang en bleef alleen maar in de keuken liggen op de grond, meer niet!

Ik heb er toen maar een mandje neergezet waar ze in kon gaan liggen. Eten wilde ze niet, drinken wilde ze niet. Ze heeft nog 3 uur in de auto gezeten van Sevilla naar het asiel in Malaga en daar heeft ze 1 nacht overnacht voor dat ze het vliegtuig in ging. Ook daar wilde ze niet eten en drinken hoorde ik. Pebbles had een virus opgelopen en was daardoor aan de dunne. Medicatie hielp goed maar uit angst durfde ze nog niet goed te eten. En na bijna 3 weken at en dronk ze normaal gelukkig. Evalien stuurde het verhaal over Pebbles die zij had ontvangen van het asiel, met filmpje erbij die ik niet wilde zien.

Trauma
De vrijwilligers in Spanje kregen een tip dat een jager bezig was om Podenco’s op te hangen. Toen zij daar aankwamen liep alleen Pebbles daar nog rond. De rest hing in de boom of lag er dood naast. Ik kon mij zo goed voorstellen waar de angst van Pebbles vandaan kwam nadat ik het verhaal had gelezen. Ze had alles gehoord en gezien, dus met haar buiten lopen was een ramp. Panisch wordt ze van kindergeluiden. Het geluid van een bal, harde stemmen en motoren. Twee jaar heb ik met haar buiten gewandeld, alsof alles de normaalste zaak van de wereld was. Wel had ze de grote pech dat aan het einde van de straat een schooltje is waar de kinderen veel buiten spelen natuurlijk. Zelfs in de tuin was en is ze nog steeds bang. In huis groeide ze enorm, het werd een heel vrolijk, en erg speels meisje dat veel kon lachen. Stapelgek was ze op onze zoon. Maar voor anderen kruipt ze nog steeds in haar ‘veilige’ mand in de keuken. Daar gaat ze in liggen als ze toch angstig is voor iets of iemand. Er mag dan ook niemand bij komen van mij.

Bina
En toen was daar Bina. Het was 7 november 2014. Een prachtig chocolade kleur podencomeisje. Ze kwam van een andere stichting en uit het asiel Huellas Puertollano. Ze kwam bij mij in de opvang. En meteen konden de beide dames erg goed met elkaar opschieten. Natuurlijk was Pebbles de baas in huis, maar Bina vond alles goed. Aangezien er al heel snel veel animo was voor dit chocoladekleurig podencotje, belde Ans Usmany mij op.

“Wachou er zijn serieuze adoptanten voor Bina, dus als jij haar wilt adopteren moet je dit nu tegen mij zeggen. Huh…adopteren? Dit was eigenlijk niet de bedoeling toch?”

Maar na 3 dagen haar te hebben meegemaakt, kon ik er ook geen afstand meer van doen.

“Natuurlijk Ans, ze blijft hier bij mij.”

Bina een erg lief,enthousiast maar ook toch wel een beetje een einzelgänger meisje dat zo vreemd keek toen ik haar voor het eerst op schoot nam. Wat was dit nou? En nu, nu kan ze rustig een dik half uur op mijn schoot liggen slapen. Bina kwam uit een dodingstation, gered door een vrijwilliger van het asiel die haar en nog een hond mee naar huis nam. Later hoorde Karen, de eigenaresse van het asiel, dat er 2 honden vastgebonden zaten aan een hek in het dorp. Dat bleek dus om Bina en het ander hondje te gaan. Ze heeft beide honden mee naar het asiel genomen en de vrijwilliger ontslagen.

Ik hoopte dat Pebbles het gedrag buiten van Bina zou overnemen. Bina was en is graag buiten. Maar helaas, Bina bleek een gevoelig meisje te zijn en nam het panische angstige gedrag van Pebbles juist over. Dit wilde ik helemaal niet en heb overlegd met Els van den Berg wat ik nu moet beginnen.

“Wachou, mag Pebbles in een hoekje in de tuin haar behoefte doen? Het zou voor haar zoveel rustiger zijn als ze niet meer de stress en angst hoeft te ervaren van buiten wandelen.”

Nou dit hoefde Els geen twee keer tegen mij te zeggen. En inderdaad, Pebbles is nu zoveel rustiger geworden. Alleen zondagochtend probeer ik haar mee te krijgen voor een rondje wandelen omdat het dan stil is op straat. Mits ze zich niet verstopt. Nooit heb ik ook maar 1 seconde spijt gehad van dit tweetal. Wat een geweldig ras is dit toch.

Podencoworld
Ik ben door het adopteren van een Podenco bij Podencoworld, al ruim 3,5 jaar vrijwilligster bij de club. Een groep vrijwilligers die zich inzetten voor the great forgotten. In de 5 jaar dat Podencoworld bestaat hebben we ongeveer 1.000 podenco’s een thuis kunnen geven. Ik heb de Podenco leren kennen als een hond met een ontzettend lief, zachtaardig, grappig en erg loyaal karakter. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze zo loyaal kunnen blijven naar mensen toe ondanks de verschrikkingen die ze hebben meegemaakt. Nog nooit heb ik een hond ontmoet met zoveel humor, zoveel liefde. Soms kan ik zo emotioneel worden als ik naar mijn podenco’s kijk of de vele fotos zie en verhalen lees. Wat een geweldige honden die zich snel aanpassen aan de huiselijke situatie en zoveel liefde en plezier hebben te geven. Maar laten we met elkaar zorgen dat de Podenco nooit meer vergeten wordt.

Een hartelijke groet van Wachou Bakker-Kao, Bina en Pebbles.

Teken de petitie tegen jacht galgo’s en podenco’s!
50.000 Spaanse galgo’s (windhonden) worden jaarlijks gedood dan wel in de steek gelaten. Podenco’s wacht vaak hetzelfde lot. De massale dump vindt jaarlijks plaats in februari. Spanje is het enige land in Europa waar de jacht met honden toegestaan is, waarbij de hond zelf de prooi opjaagt en doodt. Veel honden worden geadopteerd in Europese landen, maar dit is uiteindelijk geen oplossing voor het probleem. De jacht zelf moet verboden worden. Februari nadert: teken daarom nu de petitie om de Spaanse overheid op te roepen de jacht met galgo’s (en podenco’s) te verbieden!

Klik hier om de petitie te tekenen.

Broken Spirit
Karen Soeters maakte samen met Monique van Dijk Armor en Estefanía Pampín Zuidmeer de documentaire ‘Broken Spirit – The Galgo’s Last Run’, over het lot van de Spaanse galgo. Bekijk de documentaire hieronder:

©AnimalsToday