De stadsduif, zoals we die kennen in alle steden ter wereld, is de verwilderde vorm van de postduif, die op zijn beurt weer ontstaan is uit de rotsduif. Rond 500 voor Christus is de rotsduif in Noord-Afrika gedomesticeerd en eeuwenlang ingezet als voedselbron en boodschapper.
Deze tamme duiven verwilderden weer en kunnen zich heel goed redden en voortplanten in onze steden. Rotsduiven leven op steile kliffen en rotsen, daar zijn ze veilig voor roofdieren en kunnen ze hun nesten bouwen en zich voortplanten. Nu zijn de gebouwen in onze steden net rotsen, en vandaar dat de rotsduif, of liever gezegd de stadsduif, zo floreert in alle steden ter wereld.
Duiven zijn echte opportunisten, ze kunnen op zeer veel voedselbronnen overleven en hebben zich geweldig aangepast aan ons stedelijke bestaan. Ze liften zeer soepel mee op ons succes en zijn in de ogen van veel mensen zijn ze ongewenste gasten.
Door hun uitwerpselen veroorzaken stadsduiven overlast, het urinezuur kan zelfs gebouwen aantasten en in hun uitwerpselen zijn vaak ziektekiemen zoals Salmonella aanwezig. De stadsduiven zelf hebben vaak meerdere ziektes en parasieten onder de leden, meestal zonder symptomen, hierdoor zijn zij potentieel een bron van infectie voor andere dieren (en mensen).
Er zijn meerdere pogingen ondernomen om de duivenpopulatie terug te brengen, in de jaren ‘80 werden ze met netten op de Dam in Amsterdam gevangen en vervolgens vergast. Daarna zijn meerdere pogingen met anticonceptie in duivenvoer gedaan, echter altijd zonder het gewenste effect. De stadsduivenpopulatie is stabiel, groot en is bijna niet terug te dringen. Duiven kunnen twee tot drie nesten per jaar voortbrengen, met meestal twee eieren…
Als duiven mijn balkon onderschijten of als ik op straat weer eens door een duif bescheten wordt, kan ik ze ook wel vervloeken, maar ik heb ook diep ontzag voor ze. Zo kunnen ze maximaal 35 jaar worden en temperaturen tot -30 graden overleven, in de Sovjet-Unie zijn daar in de jaren ‘60 van de vorige eeuw bizarre experimenten naar gedaan.
Als ik tijdens mijn werk als dierenarts een stadsduif aangeboden krijg met een probleem dan probeer ik dat altijd op te lossen. Voorwaarde van behandelen is wel dat er een reële kans moet zijn dat deze duif weer in vrijheid kan leven en zichzelf kan redden of er moet een weldoener zijn die voor de duif zorgt. Zo heb ik al tenen, pootjes en ogen weg moeten nemen bij ze en vele vleugels verbonden.
Piet Hellemans, dierenarts
©PiepVandaag.nl
2 Comments
Comments are closed.
Wat ik heel erg vind is dat er ouders zijn die het leuk vinden als hun kleine kindjes al schoppend achter de duiven aan zitten en zo hun kinderen leren om maar totaal geen respect te hebben voor ander leven.
Ik denk dat jij een uitermate geschikte kandidaat bent voor deze functie. De echte de “doener” zal in je naar boven komen Kengai.