Laurens de Groot: Pief, de kitten die heel veel geluk had 

Met elke dreun van de voetstappen die naast haar neerploften, probeerde ze haar lijfje in veiligheid te brengen. Haar pootjes bewogen bijna niet meer. Met een uiterste krachtsinspanning stond ze op en kroop over de hete straattegels die bakten onder de Egyptische zon. Meer dan een paar centimeter kwam ze niet vooruit. Links van haar keek een bewaker op een stoel apathisch toe. Zijn oog ging liever naar de schaars geklede toeristen die snel voorbij wandelden. Hij lachte ze met een gebit zonder tanden toe.

De kitten mocht ook van de marktkoopman, die op twee meter afstand zijn waar stond aan te prijzen, geen hulp verwachten. Uitgeput bleef ze wachten op de dood. Haar oortjes reageerden met stuiptrekkingen op de vreemde geluiden om haar heen. Het kopje bewoog mee, maar de ontstoken oogjes zagen niks.  Het werd eens te meer duidelijk: in Egypte telt een dierenleven niet.

Kamelen en ezels worden afgeranseld tot ze dood door hun hoeven zakken,  koeien en geiten worden openlijk op straat geslacht (zagen we in de dorpjes in het achterland tussen Cairo en Luxor) en kadavers worden eenvoudig tussen het huisvuil op straat gedumpt (althans, in delen van Cairo). Als hond of kat moet je maar kijken hoe je overleeft, ook al ben je een hulpeloos, gewond klein katje van een paar weken oud.

Maar gelukkig zagen we het beestje op het moment dat we bij een restaurantje aan de overkant van de straat stopten om de menukaart te bekijken. En onder het mom van “wie het kleine niet doet, doet ook het grote niet goed” gaven we de kleine eerst wat water. Het hielp niet, ze had medische behandeling nodig. Ondertussen mompelde de bewaker in gebroken Engels: “Just leave her, she will die”. “Dat zullen we nog wel eens zien”, antwoordde mijn vriendin Andrea met een blik die de bewaker onmiddellijk tien tellen tegen de vlakte sloeg.

Kitten Pief (van Lievepief, koosnaampje, je kent het wel…) ging mee naar ons hotel Acacia waar twee dierenartsen die ook te gast waren, te hulp schoten. Het beestje was er slecht aan toe en zou overlijden als we niet meteen ingrepen. Infuus, antibiotica en veel rust op onze slaapkamer volgden. Andrea zorgde dag en nacht voor Pief. Na twee dagen gingen de ontstoken oogjes eindelijk een beetje open. Stap voor stap verkende de kitten onze slaapkamer en begon ze langzaam op haar gemak te spinnen. Weer een dag later speelde ze met een paar andere jonge katjes die door het hotel waren opgevangen.

Net voordat we terugkeerden naar Nederland vonden we een lieve adoptiemoeder die haar baasje wilde zijn. Maar we komen terug zeiden we meteen. Samen met de dierenartsen, want de zwerfkatten en -honden zijn een enorm probleem in Dahab. In oktober keren we terug om een project op te starten waarbij we zo veel mogelijk honden en katten gaan steriliseren of castreren. Hopelijk kijkt Pief tegen die tijd vrolijk spinnend van een afstandje goedkeurend toe.

Ook een zwak voor Egypte en je wilt ons helpen of tips geven?  Stuur dan een mailtje naar Andreaschampers@hotmail.com.

©PiepVandaag.nl Laurens de Groot, natuuractivist en schrijver