Petitie: zet asiel Orihuela niet om tot dodingsstation 

Het Spaanse asiel in Orihuela, Asoka Orihuela, dreigt tot een dodingsstation te worden omgezet. Een drama voor de honden en katten, die volledig afhankelijk zijn van de inzet van vrijwilligers om een kans te maken op een nieuw leven. Er is een petitie gestart om de gemeente te overtuigen het asiel open te houden en niet om te zetten tot een dodingsstation. Op dit moment zijn ze in Spanje allerlei acties aan het ondernemen. En ze kunnen onze steun hierbij enorm gebruiken, teken daarom de petitie (zie onderaan)! Snel zal er een besluit vallen over het lot van dit opvangcentrum.

Christine Burgemeester (Directeur Vegetafel en Vegenement) bezocht dit asiel meerdere malen en schreef voor PiepVandaag.nl haar ervaringen op. Haar verhaal laat zien waarom het asiel van Orihuela zo belangrijk is en open moet blijven. Lees haar verhaal hier:

“In 2014 bezocht ik Orihuela voor het eerst. Ik reed erheen met een auto vol gezonde Yarrah brokken en dekens van Wawollie. Al het eerste uur van aankomst in het asiel werd er een nest puppy’s binnengebracht. Ze waren uit de vuilnisbak gevist. Er zaten zo verschrikkelijk veel honden en katten in het asiel. Tussen de 200 en 300 honden en 70 katten. Voor zoveel dieren zou je zoveel tijd, voer en medische voorzieningen moeten hebben. En die is er niet. Twee medewerkers die schoonmaken en verzorgen, een dierenarts en als de dieren geluk hebben komen er vrijwilligers om met de dieren te lopen of schoon te maken. Tijdens die reis bracht ik voornamelijk voer, riemen en dekens. Ik bleef geld krijgen voor voer en ik bleef volle autoladingen brengen. Maar, toen ik vroeg wat ze nog meer nodig hadden, gaven ze aan medische voorzieningen nodig te hebben. Sterilisatiemateriaal, naalden, verbandmiddelen enzovoorts. Die heb ik het jaar erna zoveel mogelijk ingezameld en dat is via stichtingen die kant op gegaan.

In 2015 ging ik terug. Deze reis begon met een groepsreis. Met de groep poetsten en wandelden wat we konden. Na een aantal dagen vertrok de groep en bleef ik alleen achter. En, ik geloof dat ik nog nooit zoveel tranen over mijn wangen heb laten rollen als die weken. Maar, ook met tranen op je wangen kun je gewoon door. Want, als je stopt en gaat zitten janken, komen simpelweg niet alle honden in je blok hun hok uit. Door! Schoonmaken, wandelen, knuffelen, volgende hok. En vraag me niet hoe, het is een soort van yoga als je aan de ene kant honden in je handen hebt en ondertussen aan de andere kant aan het schoonmaken bent. Hand met honden naar achter, hand met waterslang naar voren, snel schrobben, trekken, waterbak vullen, honden erin, knuffeltje en door. Zoiets. Ik reed iedere dag weer naar het asiel, daar had ik een strak schema voor mezelf gemaakt om alle honden uit het blok dat ze me zo’n beetje hadden toevertrouwd uit te kunnen laten, een knuffel te kunnen geven en om hun hok schoon te kunnen maken.

Gemeente ligt dwars
Per hok zitten soms 4 honden. Die hokken zijn slechts een paar vierkante meter groot en de honden komen daar soms dagenlang niet uit. Hoe dat komt? Omdat er te weinig mensen zijn. Omdat de Spaanse overheid geen geld uittrekt voor voorlichting en verzorging. Dit asiel ligt in de middle of nowhere en ze hebben een no-kill beleid. De gemeente ligt continu dwars. Niets mag, niets kan. Er is genoeg ruimte om de dieren een veel fijner leven te geven. Om de hokken uit te breiden. Om renweides te maken. De medewerkers willen. De vrijwilligers willen. De gemeente ligt dwars. Betaalt niet, of te laat. Geeft geen toestemming. En als je daar zo loopt met je honden, dan is dat een heel frustrerend idee.

Iedere dag kwam ik aan bij dat asiel bij de berg, midden in de sinaasappelvelden. De honden leerden me steeds beter kennen. Die ene hele angstige die iedereen in zijn vingers beet. En de witte hond die alle kanten opsprong van angst voor de hondenriem. Ook zij waren steeds blijer als ze me zagen. De witte hond was in een boom gehangen. Niet zo gek dan dat je het eng vind als er iets om je hals word gedaan. De eerste wandelingen piepte en krijste ze het uit van angst. Toch gingen we. Want als we niet gaan, dan kom je hier nooit weg. Mensen willen een leuk makkelijk hondje. Dus, we oefenden. Na een paar weken waren we dikke maatjes. We wandelden samen iedere dag ons stukje en ik mocht haar uiteindelijk een halsband omdoen! Deze lieve hond woont nu in Duitsland.

Chucky
En dan hebben we mijn lievelingetje Chucky. Zijn naam zegt het al. Chucky bijt. Zijn mooie oogjes rolden zo’n beetje uit zijn kassen als hij aan de riem moest. Maar ja, als je wil wandelen, moet je aan de riem. En wandelen wilde Chucky wel! Springen door het hoge gras, even rennen, even gekkigheden uithalen. En, hij kreeg iedere dag een paar minuten extra, dan oefenden we aaien. Nou ja, ik oefende en hij dacht dat hij doorging. Toch wist ik zeker dat hij het leuk zou gaan vinden. Als ik dan eenmaal zover was dat ik een beetje kon kroelen, dan ontspande hij iedere keer een beetje meer. Telkens zaten er andere hondjes bij Chucky in het hok. En op de dagen dat de vrijwilligers er waren werden die ook allemaal uitgelaten. Maar Chucky werd door iedereen met rust gelaten. Zelfs Chucky was na een paar weken voor mij benaderbaar. Pablo, één van de vrijwilligers vertelden zijn verhaal. Hij kwam bij een jager vandaan, die had heel veel windhonden en vier hondjes als Chucky, een nest. Twee van die hondjes woonden nu nog in het asiel, de andere twee waren wat minder angstig geweest, ze woonden inmiddels in Duitsland. Chucky en Barry waren uit elkaar gehaald om hun angst te doorbreken. De jager had de meest gruwelijke dingen met de honden gedaan. Ook een aantal van de windhonden zaten op dat moment nog in het asiel. Inmiddels hebben die allemaal een huisje gevonden.

Oscar
Mijn laatste dag naderde. Ik vond het verschrikkelijk. Ja, terug naar mijn eigen honden, dat vond ik geweldig. Tijdens mijn reis was één van mijn eigen honden overleden, Oscar had de strijd tegen Leishmania niet gewonnen. Hij kwam een half jaar eerder uit Orihuela. Hij zat in zo’n hokje. Oscar was een hond die ze op de campo (veld op het plattenland) hadden gegooid. Daarna had er nooit meer iemand naar hem omgekeken. Hij moet ooit een indrukwekkende herder zijn geweest. Pas toen hij heel erg ziek was heeft een buurman ingegrepen en geholpen met hem weghalen. Oscar is in vrijheid gestorven. En toen ik de vrijwilligers vertelde dat hij was overleden waren ze verdrietig. En dat is precies waarom ik vind dat Orihuela geholpen moet worden. De medewerkers en verzorgers doen echt wat ze kunnen. Het is dweilen met de kraan open, dat is waar, maar ze vechten voor hun dieren. Ze doen echt zo enorm hun best. Ondanks de tegenwerking van de gemeente. De gemeente betaalt de rekeningen niet, geeft geen toestemming voor hele simpele dingen en overal waar ze tegen kunnen werken, werken ze tegen. Dat verdienen deze mensen niet. Dat verdienen deze dieren niet. Ze verdienen de liefdevolle verzorging. Ze verdienen de kans op een leven buiten hun hokken. Ze verdienen een land waar voorlichting wordt gegeven, waar dieren worden gesteriliseerd, waar dierenrechten veel beter worden vertegenwoordigd.

Dodingsstation
Wat ze nu boven het hoofd hangt is een dodingsstation. Een “ongediertebestrijdingsbedrijf” mag een bod doen. Als dat bod geaccepteerd wordt, dan worden deze dieren niet meer verzorgt, dan hebben ze geen schijn van kans meer. De dieren worden dan standaard na een aantal weken gedood. En dat gaat niet op een lieve manier, want men wil zoveel mogelijk geld verdienen. Dus, hoe lager de kosten, hoe meer geld…. Een hele simpele rekensom.

Het leven in asiel Orihuela is wellicht nu niet perfect, maar de dieren worden verzorgd. Een leven in een dodingsstation is een hel. Geen voer, geen medische verzorging, geen mooi einde en maar een heel kleine kans om nog levend uit je hok te komen… Veel meer dieren in één hok, niemand die het wat kan schelen als je elkaar verwond of doodvecht. Dat hangt deze lieve dieren boven het hoofd.

Hoop
Hoe het met Chucky afliep? Niemand wilde hem helpen, dus ik heb geld van vrienden ingezameld, ben in mijn auto gestapt en heb hem opgehaald. Hij woont nu in Nederland en rent veilig en vrij over de heide in de buurt van Utrecht. Hij knuffelt graag met zijn baasjes en is heel gelukkig. Veel mensen kennen hem onder de naam Teddy. En ook zijn broertje Barry woont veilig in Nederland. Want ook als het erop lijkt dat niemand je wil hebben… is er altijd wel iemand die bij je past. En ik vind dat je daarin moet blijven geloven.”

Teken de petitie zodat het asiel van Orihuela niet omgezet wordt tot een dodingsstation.

@PiepVandaag.nl Estefania Pampín Zuidmeer