Net als mensen, lijken ook penseelaapjes te rouwen om een stervende soortgenoot. Onderzoekers maakten een filmpje van een penseelaapje dat zijn stervende partner omhelst en knuffelt. Het gedrag lijkt te duiden op rouwen van het dier om zijn levensgezel die hij verzorgt tijdens de laatste uren voor haar dood.
Het bijzondere moment werd gefilmd tijdens een observatie in het regenwoud van Brazilië van een groep penseelaapjes. Het vrouwelijke aapje was uit een boom gevallen en stierf uiteindelijk een langzame dood op de grond. Haar wederhelft ontdekte zijn partner na drie kwartier en zat uiteindelijk bijna twee uur naast het zwaargewonde aapje. Tijdens het sterfproces probeerde de aap ook nog te paren met zijn vrouwtje. Seks is voor penseelapen vaak een manier om de onderlinge sociale band te versterken.
Toch doen de onderzoekers geen definitieve uitspraken over het gedrag van de aapjes. Het is niet met zekerheid vast te stellen dat de sexuele toenaderingen en de omhelzingen echt duiden op het afscheid nemen van de partner. Bruna Bezzera hoofdonderzoeker van het project:
“De stressvolle situatie kan de oorzaak zijn voor de vreemde gedragingen van het mannetje, maar we kunnen ook speculeren dat het gedrag bedoeld was om een laatste reactie uit te lokken bij het gewonde vrouwtje.”
Na de dood van het vrouwtje vertrok het mannetje uit de groep penseelapen. Volgens Bezzera is het heel goed mogelijk dat het penseelaapje ook gestorven is als gevolg van het verlies van zijn partner.
“De aap verloor de steun van zijn dominante vrouwtje.”
Barbara J. King, professor in de antropologie aan de Universiteit van William en Mary, heeft twee jaar lang onderzocht hoe dieren überhaupt reageren op de dood. In haar nieuwe boek, ‘How Animals Grieve’ (University of Chicago Press), stelt zij dat veel verschillende dieren, waaronder honden en katten, de pijn voelen van het verlies van een geliefde. Ze legt uit waarom verdriet een emotie is die veel dieren delen.
Zo staan wilde olifanten soms in stilte bij de lichamen van dode metgezellen en beroeren later hun door de zon gebleekte botten, alsof ze een herinnering omarmen. Dolfijnenmoeders weigeren wel eens om afstand te doen van de lichamen van hun gestorven baby’s, zien af van eten en houden hun kind onvermoeibaar drijvende in het water, dag na dag.
Beroemd werd het verhaal van Jane Goodall over een jeugdige chimpansee die, ook al was hij volwassen genoeg om zichzelf te voeden, niet emotioneel kon herstellen van de dood van zijn moeder, en kort daarop zelf overleed.
Wetenschappers weten al jaren dat zoogdieren met grote breinen rouwen wanneer een familielid of goede vriend sterft. Maar na twee jaar onderzoek, ontdekte King iets onverwachts: rouw komt nog meer voor bij dieren dan de wetenschap tot nu toe heeft erkend, uit te breiden tot paarden, katten, honden, konijnen en vogels.
Het zijn niet alleen de dieren in de wildernis die treuren, het zijn ook vaak de dieren hier op onze boerderijen, of in onze achtertuinen, of die elke avond naast ons komen liggen als we gaan slapen. Gescheiden door hoe we denken, zijn we verenigd in hoe we ons voelen.
Bron: Nu.nl ©PiepVandaag.nl
1 Comment
Comments are closed.
Helaas vind de wetenschap dit heel bijzonder, want ze lopen een heel stuk achter.
Mensen die goed met dieren omgaan weten dit allang.