Erwin Vermeulen: Operation Grindstop 2014 – De Griendenslachting in de Faeroër 

Op dit moment gaat Sea Shepherd’s meest uitgebreide en langstdurende campagne, tegen de slachting van grienden en andere dolfijnen in de Faeroër Eilanden, haar vierde maand in.

In dit protectoraat van Denemarken wordt een drijfjacht georganiseerd wanneer grienden of andere dolfijnen worden gesignaleerd op zee. De dieren worden door middel van boten een van de 23 toegestane baaien ingedreven en vervolgens met haken in de ademgaten het strand opgetrokken waarna, hun nekwervels worden doorgesneden met een mes of lans.

De Faeroër zijn waarschijnlijk voor het eerst gekolonialiseerd door Noormannen in het Vikingtijdperk, meer dan duizend jaar geleden. De oudste statistieken van de grind, zoals de drijfjacht wordt genoemd, dateren van 1584 en zijn ononderbroken van 1709 tot heden. Vreemd genoeg zijn er geen statistieken voor dolfijnen, anders dan grienden, van voor de jaren ’90 van de vorige eeuw.

De argumenten die gebruikt worden om de grind te rechtvaardigen komen hier op neer: grienden zijn voedsel, de Faeröer zijn afhankelijk van de zee, we doen dit al eeuwen, het is onze traditie en cultuur, de jacht is gereguleerd, de dood komt snel en pijnloos, de jacht is duurzaam en niet commercieel. Grienden zijn echter al lang niet meer geschikt als voedsel. In 2008 brachten de medische autoriteiten in de Faeroër de conclusies naar buiten van onderzoek dat al sinds de jaren ’70 loopt: het vlees en de blubber van grienden bevat te veel kwik, PCBs, Dioxine en DDT-restanten om nog langer voor menselijke consumptie geschikt te zijn.

De bewoners van de Faeroër Eilanden genieten een hoge levensstandaard. De supermarktschappen bevatten dezelfde producten als die bij ons en er is geen enkele reden meer om walvisachtige te doden. Vanuit een dierenrechtenperspectief vervalt het recht op traditie, cultuur of voedselonafhankelijkheid wanneer de uitoefening van dit recht resulteert in het treiteren, martelen, tot slaaf maken of doden van andere levende wezens.

Een belangrijke claim is dat de jacht volgens strikte regels verloopt en dat de dood snel intreedt. Feit is dat het regelmatig vreselijk mis gaat tijdens de jacht; veelal verband houdend met teveel dieren bij een te klein strand, te weinig mensen aanwezig voor de slachting en de intredende duisternis. Sinds er regels zijn ingevoerd, worden deze regelmatig aangepast; zeker sinds de opkomst van de milieu- en dierenrechtenbeweging. De objectieve conclusie is echter iedere keer opnieuw dat er geen humane manier is om een groot, wild, intelligent, sociaal complex dier als een dolfijn of walvis te doden. En dat geen van de toegepaste methoden zouden volstaan in een Europees slachthuis.

De status van de zwarte griend op de rode lijst van bedreigde dieren is ‘onzeker’. Dat houdt in dat er eenvoudigweg niet genoeg bekend is over deze soort, om een oordeel te vellen over de duurzaamheid van de jacht er op.

Grienden staan bloot aan veel meer bedreigingen dan alleen de mannen met messen op de stranden van de Faeroër: verstrikking in netten en ander visgerei, overbevissing van hun prooi, vervuiling, klimaatverandering en lawaai van onder andere militaire sonar, scheepvaart en olie-exploratie zijn andere factoren die kunnen bijdragen aan een achteruitgang van het aantal grienden.

Na afloop van een slachting wordt het vlees en de blubber onder de deelnemers en inwoners verdeeld. Een gedeelte komt terecht in de diepvriessecties van supermarkten en op de menu’s van restaurants. Zelfs als men deze vorm van commercie verwaarloosbaar vindt, kan men niet om het feit heen dat in hetzelfde supermarktvriesvak ook vlees van de dwergvinvis te vinden is, geïmporteerd uit Noorwegen. De Faeroër zijn daarmee een van de weinige landen die de commerciële walvisvangst actief steunen.

Als alle argumenten tegen elkaar worden afgewogen, zullen de meeste mensen tot de conclusie komen dat, als er al ooit een noodzaak voor deze wrede slachting was, die omstandigheden zijn verdwenen. De grind heden ten dage is een cultureel volksfeest, een barbaars relikwie uit het verleden, dat in het huidige tijdsgewricht geen plaats meer heeft.

Meer informatie? Kijk op de website van Sea Shepherd of op de facebookpagina van Operation Grindstop.

Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond.

©PiepVandaag.nl