PiepVandaag.nl onderhoudt nauwe contacten met dierenbeschermingsorganisaties in binnen- en buitenland over de omstandigheden waarin de Roemeense zwerfhonden verkeren. Via Save the Dogs ontvingen we dit indringende ooggetuigenverslag, van een dierenhulpverlener die samenwerkt met Romanian Animal Rescue. Anda Popescu werkte deze maand 2,5 dag in een overheidsasiel aan een castratie- en sterilisatieproject.
Onlangs ben ik in een overheidsasiel (public shelter) in Roemenië geweest. Het idee stond me enorm tegen, omdat ik sinds de massamoordwaanzin begon, het asiel van Moreni niet meer in kon. Ik was bang door te draaien. Maar naar dit asiel besloot ik toch te gaan, om te helpen bij de castratie en sterilisatie.
Liefde geven
Ik wist dat het bijna onmogelijk voor me zou zijn om de verleiding te weerstaan de hondenvangers te slaan, het liefst met de bloedige metalen lus van de tangen die ze gebruiken om straathonden te vangen. Toch was ik vastbesloten te gaan, er was werk aan de winkel. Ook was ik zo naïef om te denken dat ik die arme honden nog wat liefde kon geven: ik wilde ze laten weten dat ze niet alleen en nutteloos waren, dat er nog iemand is die om ze geeft.
Gebroken
Hoewel ik mijn best deed, waren de meesten van hen zo gebroken van binnen, dat ze nergens op reageerden. Mijn woorden weerkaatsten op het lege omhulsel van wat ooit een liefdevolle, intelligente hond vol vertrouwen was. Het enige wat resteerde, was een zak botten, een verslagen geest, een lege, doodsbange blik, waarin ik niets kon lezen. Sommigen lieten hun tanden zien, anderen trokken zich terug in een hoek bij slechts een lichte aanraking, sommige honden probeerden me zelfs te bijten… Ze wilden allemaal met rust gelaten worden, wilden dat alles en iedereen verdween, wij, zij zelf, de hele wereld.
Even rust
Het was zo fijn om ze te zien slapen toen ze onder verdoving waren. Voor een uur of twee voelden ze geen ontzetting, angst, pijn en honger. Voor een uur of twee konden ze nog de hoop hebben dat ze wakker zouden worden in een thuis en dat alles wat ze hadden meegemaakt een boze droom was geweest. Ik zag ze ontwaken, slechts een paar waren nog blij een vriendelijke stem te horen. Maar voor de meeste honden ging de verschrikking door, nog voor ze goed en wel wakker waren.
Na de tweeënhalve dag die ik daar doorbracht realiseerde ik me dat, als honden in handen van de autoriteiten zijn gevallen, ze alleen nog gewelddadig behandeld en vernederd worden. Als ze geluk hebben, krijgen ze nog een handje droge hondenbrokken op het altijd vochtige en smerige beton van de vieze kennel. Op meer dan dat hebben ze geen recht, als ‘verachtelijke kindereters’. De enige interactie met mensen die de honden in het asiel nog meemaken is via vangstokken, metalen tangen en trappen. Geen wonder dat ze zo moeizaam reageerden op mijn pogingen ze aan te raken: aanraking van mensen staat gelijk aan pijn.
Hardhandig
Om ze naar de operatieruimte te brengen, werden ze aan hun nek meegesleept, alsof ze aardappelzakken waren. Daarna stopte men ze in kleine metalen kooien die over hardhandig over het beton werden gesleurd, wat veel herrie maakte.
Daarna waren de meeste honden al zo doodsbenauwd dat de vangstok weer gebruikt moest worden om ze stil te houden terwijl ze onder verdoving werden gebracht. Na de operatie kwamen ze bij in grotere kooien, waarna ze weer op dezelfde manier naar hun kennel werden gesleept.
Wanhoop en angst
Ik vraag me af of ik ooit onder woorden kan brengen hoe wanhopig en angstig ze piepten en aan hoeveel pijn en vernedering ze dagelijks worden blootgesteld.
Ze zijn omringd door onverschilligheid en niets kan door die dikke muren heen breken. Eerst zag ik hoe wanhopig ze de vangstok probeerden te ontwijken. Ze spartelden en struikelden helemaal terug naar de kennel. Maar omdat ze hier niets mee opschoten, legden ze zich neer bij hun ellende.
Wie luistert?
Ik kan alleen maar zeggen dat hun gehuil het meest hopeloze geluid was dat ik ooit heb gehoord. Een mengeling van hoge en late tonen, die langzaam wegstierven, waardoor je zelf voelde wat ze allemaal hadden meegemaakt. Een schreeuw zoals van een gewond dier, terwijl ze zich ervan bewust waren dat het allemaal voor niets is en hun stem nooit gehoord zou worden. Het enige dat ze nog konden doen was hun verdriet laten horen, zoals een weeskind zou doen om zichzelf te troosten.
De meeste dieren waren wandelende skeletten. Vies, vol wonden en vlooien. De dagelijkse marteling die ze ondergingen was goed aan hun lijven te zien en dat alleen omdat ze het waagden geboren te worden, zonder hierom te vragen.
Geld besparen
De manier waarop de honden over de kennels worden verspreid is idioot, tenminste, vanuit het oogpunt van een normaal denkend mens. Met deze strategie willen de autoriteiten nog wat euthanasiespuiten uitsparen. Als je een kleine hond in een kennel stop met 3-4 grote honden, is het logisch dat het het kleine dier zo goed als niet zal lukken iets te eten te bemachtigen.
Terwijl ik enorm veel moeite moest doen om mijn walging en woede jegens hen en alles waar de regering mee bezig is te verbergen, vroeg ik de hondenvangers waarom ze de kleine honden niet in 1 of 2 kennels konden huisvesten. Het simpele antwoord was ‘daarom niet’.
Vangstok is martelwerktuig
Ik wil zo goed mogelijk uitleggen wat een vangstok voor een hond in een overheidsasiel betekent (en ik denk dat ieder levend wezen dit kan begrijpen). Zodra ze de stok zien, weten ze dat er geweld zal volgen (volgens mij is hieraan in geen enkel Roemeens overheidsasiel gebrek). Ze zijn als de dood tot ze de lus om hun nek voelen. Soms duurt het een paar minuten voor de hondenvanger hierin slaagt. Dan wordt de keel afgeklemd waardoor de honden verstikken. Ze raken in paniek, schreeuwen, happen in de lucht, hun ogen worden groot van angst, ze hijgen en hun hart staat op springen. En dit is nog maar het begin.
Als het te lang duurt voor de hondenvanger de lus om de hondennek krijgt en de hond ontsnapt, wordt de vanger kwaad en nog wreder. Soms, als de hond zo stribbelt om te ontkomen, raakt de lus om zijn snuit, borst of buik, of om zijn voorpoten. Maar dit maakt niet uit, het gaat de hondenvanger erom dat hij de hond te pakken heeft. Daarna krijgt het dier bijna geen adem meer en is zijn ellende compleet. Hij probeert te schreeuwen, verstikt, hijgt als een bezetene en laat zijn plas lopen.
Gevoelloos en onverschillig
Maar de hondenvanger is nooit onder de indruk, voor hem hoort dit bij een gewone werkdag. De lus wordt nooit losser gedraaid, want de hondenvanger voelt niets bij wat hij ziet.
Bijna elke handeling met een hond in een overheidsasiel gebeurt met een vangstok. Eenmaal gevangen wordt de hond achter de hondenvanger aangesleept, ongeacht de afstand, ongeacht hoe strak en op welke manier de honden in de lus vastzitten, ongeacht hoe ze gillen of proberen te ontsnappen. De vangers behandelen de honden zo onverschillig alsof ze met een zak cement van doen hebben. Omdat het allemaal niet meevalt (bedenken hoe ze hun opdracht moeten aanpakken, niet de pijn en vernedering die ze het dier aandoen), letten de hondenvangers niet op wat er achter hun gebeurt: ze richten zich alleen op het volbrengen van hun taak. Het is gewoon een werkdag.
Gebroken hart
Toen ik vertrok was mijn hart gebroken. Ik voelde afschuw en was doodsbang. Als ik nu om me heen kijk, kan ik niet begrijpen dat mensen nog zo vredig kunnen leven, hoe het mogelijk is dat er nog mooie dingen in de wereld zijn, terwijl er zo veel pijn en ellende in de vernietigingskampen in Roemenië voorkomt.
Vluchten voor de waarheid
Is het niet mogelijk om te leven zonder andere wezens pijn toe te brengen, zeker degene die zichzelf niet kunnen verdedigen? Omdat ik een typisch egoïstisch mens ben wilde ik ervandoor, terug naar huis rennen, mezelf omringen door mijn familie en twee honden en alles vergeten wat ik zag. Ik wilde de gruwelijke dingen die ik in dat overheidsasiel gezien heb vergeten (ik weet zeker dat ze allemaal net zo erg zijn, zo niet erger), vergeten dat duizenden dieren afschuwelijk veel lijden, elke minuut van hun leven. Ze begrijpen niet waarom: ik zag het in hun ogen, naast de ontzetting, steeds dezelfde vraag ‘waarom?’. Ik kan het zelf niet begrijpen, wie wel?
Helaas heb ik geen oplossing om deze arme dieren te redden uit de hebberige handen van ‘mensenliefhebbers’. Te veel zijn er al dood gegaan, te veel zijn dood van binnen, uitgeput door honger en ziekte. Slechts een paar kunnen er nog gered worden van deze nutteloze en barbaarse onderdrukking.
Doe iets!
Maar ik weet dat we een eind kunnen maken aan deze sinistere grap (een grap ja, ten koste van die idioten die nog steeds geloven dat deze vorm van ‘humane euthanasie’ iets oplost) en misschien wel eerder dan we denken. Castreer/steriliseer je dieren, vraag hulp en organiseer castratie- en sterilisatiecampagnes in je dorp. Praat met zoveel mogelijk mensen en overtuig ze ervan hun dieren te laten steriliseren. Ga naar gemeentevergaderingen en probeer ze ervan te overtuigen dat dit de enige oplossing is. Geef een donatie of zamel geld in voor castratie- en sterilisatiecampagnes, maak flyers, schrijf artikelen, tattoeer het op je voorhoofd. Grootschalige sterilisatie van alle zwerf- en huisdieren is onze enige verlossing.
Kwaad moet bij de wortel worden uitgeroeid, net als in elk verhaal over bloedzuigende monsters. Hoewel het niet onze lichamen zijn die bloeden, moeten we onze zielen redden van eeuwige vervloeking.
Anda Popescu
PS: Voor wie zich afvraagt waarom we dieren die er zo slecht aan toe waren hebben gecastreerd en gesteriliseerd: honden fokken overal, ook als ze uitgemergeld of ziek zijn. Als we kunnen voorkomen dat er meer honden komen die dezelfde afschuwelijke behandeling als hun ouders moeten ondergaan, dan moeten we dat doen. Die arme honden hebben tenminste geen last meer van hun hormonen en hoeven geen bevalling te ondergaan. Castratie/sterilisatie is nooit zinloos als het voorkomt dat andere dieren in de hel moeten leven.
©PiepVandaag.nl Angelique Lagarde
14 Comments
Comments are closed.
wat afschuwelijk als je het alleen al leest dan voel je pijn van die honden en schieten bijna de tranen in mijn ogen,we hebben zelf pas een hond uit roemenie geadopteerd.en zijn gelukkig er weer een een lekker warm huisje te kunnen geven.het liefste zouden we ze allemaal willen hebben maar dat gaat niet.helaas.via dogs adoptions nederland kun je er ook veel helpen/adopteren.erg triest dit dat mensen zo met dieren om kunnen gaan daar,je zou ze het liefste de nek omdraaien wat een tuig.we doen wat we kunnen donaties e.d. hopelijk krijgen de meeste een goed huis.
Vind PiepVandaag geweldig, maar zou ook een lijst willen zien op de website waar je wat kunt doneren of verwijzingen naar stichtingen bijv deze https://www.animalstoday.nl/lidworden/doel/stichting-vier-voeters-steun-voor-de-roemeense-zwerfhonden/
Dat is iets waar ik wat mee kan. Ik vind het verschrikkelijk al dat dierenleed, maar ben financieel niet draagkrachtig om altijd iets te geven. Kan wel meehelpen een keer, maar waar en hoe en wat ?
Beste Piep Vandaag. Stuur dit artikel van Anda Popescu alstublieft naar Timmermans, minister van Buitenlandse zaken. Want deze minister kijkt alleen maar de andere kant uit als het zwerfhonden betreft. Hij doet alsof het in Roemenië allemaal in orde is…..
we moeten ons er niet bij neerleggen wat daar gebeurd de machtelozen ellende toevoegen is iets waar de mensheid groot in is .Ik lees met verbazing alle dingen die ik zelf nooit zou kunnen bedenken en er zijn altijd weer de weerlozen waarop hun verachting uitgeoefend wordt.Geld is alles wat ook roemenie graag van de europesche unie ontvangt. Dat zal ze leren we verbannen hun van dat waarnaar ze streven totdat zei bereidt zijn hun praktijken te stoppen.We moeten een vuist maken die landen die zich meer waard voelen dan een volk met een laag moreel (al kunnen ze er zelf ook wat van maar dan met andere dieren.Het zit allemaal tussen de oren.Het is van de gekke dat na eerst het joodse volk,de negerbevolking nu weer een andere groep het slachtoffer is van een holocaust.Ieder levend wezen is van waarde,uniek envan grote schoonheid waarom moeten we ze laten toestaan hen zo te vernederen.Sta op actie is reactie.En voor al die tedere trouwe wezens kracht en licht lieverds ik hoop dat jullie gauw in de spirituele zon zullen rennen schoon en fier verlost van de vervloekten..
Goed verwoord Regina
Je moet ze juist als straf bij de EU laten, dan worden ze straks net als ons als slaven behandelt, die niets meer te zeggen hebben, allemaal slaven van de EU bank.
Het is een vreselijke mentaliteit en niet alleen in Roemenie.
Ik heb 6 voormalige zwerfhonden waarvan 3 Roemenen, de laatste is in november 2012 van de straat afgehaald. Ter nauwernood aan deze ellende ontsnapt. Met veel liefde en geduld zijn het de super rustigste en liefste honden ter wereld. Het heeft veel tijd nodig om de mens weer te vertrouwen. Ze hebben echter snel door wie wel en wie niet..
We troosten ons met de gedachten dat er een aantal veilig zijn. Een snelle dood is voor vele andere slechts de oplossing (?) maar Roemenien en veel andere landen gaan gewoon door met onverantwoordelijk gedrag. Na “opschoning” begint de ellende weer van voor af aan. Er is te veel geld mee gemoeid. Te veel mensen verdienen er aan.
Doe wat je kan en sta kritisch in het leven, draag geen angora, eet geen vlees en zorg dat jij niet bijdraagt aan al dat onnodige dierenleed alleen voor ons, de arrogante dominante en vaak barbaarse mens die gaat voor vaak het korte termijn genot ten kosten van andere wezens… :-(
Is het mogelijk om een giro nr op te zetten en dan tiesto te vragen om te draaien.
En dan geld ophalen in samenwerking met de tv.
kom op er moet meer gebeuren, dit is zo slecht zo slecht
honden redden mensen, honden helpen de blinden honden houden meer van jou als jij van jezelf.
Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurt..ben zelf ook al acties begonnen met mijn webshop (van elke 10 euro die besteld word gaat er 1,00 naar de honden)
en heb wel wat bestellingen maar veel zijn het niet :(
Wat ik eigenlijk nog niet snap..
Waarom worden de hondje gecastreerd maar wel weer opgesloten?
Worden ze daarna nog vrij gelaten om vervolgens door andere akelige mensen te worden gepakt?
Ik hoop dat dit leed en welk ander dierenleed ook snel een keer word gestopt..ik word er verdrietig van en weet zeker zo duizenden andere mensen..
Konden we maar iets doen….
Hartverscheurend ……….
Ben blij dat ik dat niet hoef te zien, want dan had ik nu in een Roemeense gevangenis gezeten.
Mensen die zo respectloos omgaan met dieren, daar heb ik ook geen respect voor en dan vrees ik dat ik er een paar flink kapot geslagen had, maar daar los je niets mee op, integendeel.
Heel veel repect voor alle mensen die deze honden een warm hart toedragen en alles doen wat in hun vermogen ligt om te helpen. Ik heb zelf sinds vorige week een Roemeens asielzoekertje in huis,het was liefde op het eerste gezicht, van beide kanten. Vanmorgen was Ton van dogsadoption nederland hier op huisbezoek. De haren rijzen je ten berge als je zijn verhalen hoort Hij reist 13 december weer af naar dat moordland. Wat moeten jullie sterk in jullie schoenen staan om al dat leed aan te zien. Heel veel sterkte bij alles wat jullie ondernemen ten behoeve van de dieren.
Wat je beschrijft is zo herkenbaar.Een vriendin van me is al weer wat jaren geleden in een asiel in Roemenië geweest wat moest sluiten.Van een Nederlandse stichting mocht ze 5 honden meenemen.De rest zou afgemaakt worden of in de bergen losgelaten worden.Dat asiel telde 1000 honden en zij mocht er maar 5 redden.
Dit gebeuren is al een jaar of 6 geleden en die 5 (die ze zelf niet heeft uitgezocht trouwens) maken het goed maar die overige 995 spoken nog regelmatig in haar gedachten.
Al redt je er 995 en laat je er 5 achter,degene die je achterliet vergeet je nooit.
Deze ervaring zul je nooit vergeten. Heel veel sterkte en inderdaad respect dat je dit aangedurft hebt.
Diep respect dat je in Roemenië bent geweest en daar in een asiel hebt kunnen kijken. Ik deel je leed en zit er elke dag over in. Elke dag kijken twee Roemeense hondjes mij vol blije verwachting aan: wat voor leuks gaan ze deze dag beleven?
Wij hebben twee Roemenen in huis. Eén met een poot afwijking uit het asiel, de ander recent van de straat geplukt. Net op tijd, de hondenvangers waren de week erna in de straat waar onze laatste hond haar dagen doorbracht. Ze leek gelukkig daar, ze kreeg eten en drinken en had er onderdak in de vorm van een portiek, er werd voor haar gezorgd. Maar het idee dat ze op brute wijze door een hondenvanger meegenomen zou worden konden we niet aan. Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar het is er tenminste eentje. Of in ons geval 2.
Ik heb heel veel respect voor je. Ik heb bewondering dat je het 2,5 dag vol hebt kunnen houden op zo’n dier onterende plek, om ons je verhaal te vertellen. Je hebt de situatie helder verwoord. Je voelt je machteloos en dat gevoel deel ik. Konden we maar iets doen…