De Belgische dierenrechtenorganisatie GAIA (Global Action in the Interest of Animals vzw) brengt trieste beelden naar buiten van kalveren in Vlaamse melkveebedrijven en kalvermesterijen. Ze tonen het isolement en de erbarmelijke leefomstandigheden waaraan deze Belgische kalfjes worden onderworpen. Bestempeld als levend ‘bijproduct’ van de melkveehouderij.
Het melkproces is simpel: om melk te produceren moet een koe een kalf baren. Net zoals de mens, is een koe een zoogdier. Er worden echter veel meer kalveren geboren dan men koeien nodig heeft. Meer dan de helft van de kalveren gaat uiteindelijk naar de slacht. De meeste van deze dieren zijn stiertjes.
.
Het trieste lot van Belgische kalfjes
Mannetjes zijn – net zoals in de pluimveehouderij – niet van nut in de zuivelindustrie en dus gaan stiertjes de vleeshandel in. Maar ook een groot deel van de jonge koetjes komt hier terecht, want een gemiddeld melkveebedrijf vervangt jaarlijks hooguit 30 procent van zijn melkkoeien. In België worden er jaarlijks dan ook meer dan 300.000 kalveren geboren om vervolgens geslacht te worden. GAIA-voorzetter Michiel Vandenbosch:
“Ook kalveren hebben nood aan moederliefde. Maar in de intensieve melkproductie-industrie worden pas geboren kalfjes vrijwel meteen van hun moeder weggenomen. Ze komen terecht in een kleine metalen kooi en krijgen diarree. De mannelijke kalveren dienen voor de productie van kalfsvlees. Geen plaats voor kalverliefde. Geen recht op kalverliefde. Intriest.”
De beelden
Op het proces zelf om melk te produceren valt al heel wat aan te merken met betrekking tot dierenwelzijn. Maar de manier waarop men met deze zeer jonge dieren omgaat is schrijnend. De beelden die GAIA naar buiten bracht laten een triest verhaal zien:
.
- Piepkleine hokken: Kalveren, die net bij hun moeder zijn weggehaald, worden alleen geplaatst in piepkleine hokken. Dit zijn speelse en sociale dieren die gedwongen alleen moeten staan. Een grote bron van stress. Op de beelden zie je ook hokken met een tussenschot. Het dier kan hier geen ander kalfje zien. Dit is wettelijk zelfs verboden.
- Kalvermesterijen: Als het kalf amper twee weken oud is gaat hij naar de vetmesterij. Zijn immuunsysteem is nog uiterst kwetsbaar. Vele kalveren raken ziek door infecties of overlijden zelfs tijdens het transport. Je ziet op de beelden dat in de mesterijen geen stalverrijking is en geen stro. De harde vloer waarop ze staan, bestaat uit roosters. Je ziet met uitwerpselen bedekte houten roosters, waarvan de latten zo ver uit elkaar liggen dat de hoeven van de dieren erin vast kunnen raken. Kijk ook hoe kalveren dwangmatig aan de spijlen van hun box likken; een stereotiep oraal gedrag als direct resultaat van de vroege scheiding van de moeder.
- Diarree: De wens van de consument is wit of roze kalfsvlees. Daarom krijgt het kalf ijzerarme voeding om te voorkomen dat het vlees te rood wordt. Tel hierbij op hun verzwakte immuunsysteem en je ziet dat de kalveren massaal aan diarree lijden.
Het einde
Voor de kalveren volgt vanaf zes maanden de slacht. Om het etiket kalfsvlees te mogen dragen, mag een kalf niet ouder zijn dan acht maanden. Door hun jonge leeftijd, scheiding van hun moeder en de manier waarop de dieren gehouden zijn, haalt 12 procent van deze dieren deze leeftijd niet eens. Dit cijfer is aanzienlijk hoger dan het gemiddelde cijfer van alle landbouwdieren samen (3 tot 5 procent). Van het deel dat wél de slachtleeftijd haalt, wordt een deel van de kalveren in België geslacht. Anderen gaan in overvolle veewagens naar het buitenland om daar hetzelfde lot te ondergaan. Ze worden zelfs op zeetransport gezet naar verre bestemmingen zoals Libië, om daar vervolgens zonder verdoving geslacht te worden.
.
.
De beelden van GAIA laten opnieuw zien dat de Europese Commissie haar wetsvoorstellen inzake dierenwelzijn met spoed moet aanpassen, zodat deze praktijken stoppen. De huidige wetgeving is vaag leidt tot veel dierenleed.
Bronnen:
©AnimalsToday.nl Mariska van Geelen
