De overlevingskans van ijsberen staat in direct verband met de uitstoot van broeikasgassen. Tot deze conclusie kwamen Polar Bears International, de Universiteit van Washington en de Universiteit van Wyoming na de uitvoering van een gezamenlijk onderzoek naar de relatie tussen de vroegtijdige sterfte van ijsberen en de toename in broeikasgassen door de mens.
Onlangs publiceerde het wetenschappelijk tijdschrift Science een onderzoek van de ijsberenbeschermingsorganisatie Polar Bears International en de Universiteit van Washington en de Universiteit van Wyoming. Het drietal had onderzocht welke gevolgen de uitstoot van (antropogene) broeikasgassen hadden op de overlevingskansen van ijsberen. Uit de bevindingen blijkt dat in de periodes met zee-ijsvrije dagen in de Arctische Zee een hogere waarde broeikasgassen is aangetroffen dan in periodes met zee-ijskappen. Eerder was de relatie tussen de algemene uitstoot van deze gassen en de vermindering van zee-ijs al bekend. Maar de impact van specifieke uitstootbronnen op ijsberen was nooit onderzocht. Dankzij dit onderzoek is het nu mogelijk om de verontreiniging van exacte bronnen in relatie tot de sterfte van ijsberen te meten. De bertreurenswaardige realiteit laat zien dat de ijsberenpopulaties inkrimpen als gevolg van milieuvervuiling.
Prooi onbereikbaar
Volgens Polar Bear Internationals leven momenteel 19 ijsberenpopulaties in het Noordpoolgebied. Deze bevinden zich in Canada, de Verenigde Staten, Rusland, Groenland en Noorwegen. Sinds 2006 staat de ijsbeer als kwetsbare soort geregistreerd op de rode lijst van de IUCN, vanwege het verlies van zee-ijs als gevolg van klimaatverandering.
De belangrijkste prooi van ijsberen zijn zeehonden. IJsberen zijn geen goede zwemmers en om bij hun prooi te komen, moeten ze daarom een behoorlijke afstand afleggen over zee-ijs. Indien het ijs is gesmolten, zijn ze genoodzaakt te overleven op het vaste land waar voedsel zeer schaars is. Het is daarom van groot belang een goede vetreserve op te bouwen tijdens de wintermaanden.
Hongerdood
IJsberen zijn gewend aan periodes van voeding en lange periodes van vasten. Maar door de moeilijke toegang tot prooi, raken ijsberen steeds vaker ondervoed. En wanneer moederberen niet in een gezonde staat verkeren, produceren zij niet genoeg moedermelk om hun welpen te voeren. Het komst steeds vaker voor dat jonge ijsberen daardoor zodanig ondervoed zijn, dat zij een afschuwelijke hongerdood lijden. Steven Amstrup, co-auteur van het onderzoek, emeritus hoofdwetenschapper bij Polar Bears International:
“IJsberen in gebieden waar de ijskappen in de zomer langer aanhielden, ervaren nu een plotselinge verandering in hun omgeving en vereisen een aanzienlijke aanpassing in vastendagen die ze voorheen niet hadden.”
Kantelpunt
Ondanks dat de aangerichte schade niet onomkeerbaar is, kunnen we toch spreken van een klein lichtpuntje. Nu het directe verband tussen de uitstoot van broeikasgassen en overlevingskansen van ijsberen wetenschappelijk is aangetoond, zal hiermee rekening moeten worden gehouden bij het verlenen van vergunningen voor nieuwe industriële projecten. Zo is de Amerikaanse overheid bijvoorbeeld verplicht de beste wetenschappelijke gegevens mee te nemen in beslissingen die een impact hebben op beschermde diersoorten. De ijsbeer heeft sinds 2008 officieel het status van bedreigde diersoort onder de US Endangered Species Act. Cecilia Bitz, co-autheur en hoogleraar atmosferische wetenschappen aan de Universiteit van Washington:
“Toen de memo (van het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Zaken) in 2008 werd geschreven, konden we niet zeggen hoe de uitstoot van broeikasgassen gelijk stond aan een afname van de ijsberenpopulaties. Maar binnen een paar jaar konden we de hoeveelheid emissies rechtstreeks in verband brengen met de opwarming van het klimaat en later ook met het verlies van zee-ijs in de Noordpool. Onze studie laat zien dat niet alleen zee-ijs, maar ook de overleving van ijsberen rechtstreeks in verband kan staan met de uitstoot van broeikasgassen.”
Bronnen:
©AnimalsToday.nl Jennie Cools
