Norma Miedema: Zwerfvulling 

Op een parkeerterrein ergens in Roemenië liep een hond. Gewoon een van de vele, geboren ergens op straat uit een moeder met een troosteloos straatleven en geen enkele kans op warmte, liefde en aandacht. De moederteef had te weinig melk, ze kon immers niet genoeg te eten bij elkaar scharrelen en durfde haar pups niet te lang alleen te laten. Ook onderling zijn de straathonden meedogenloos en honger drijft tot waanzin. In haar extreme zorg voor haar pups verhongerde ze zelf, letterlijk leeggezogen.

Een aantal van haar pups stierven…. Maar ze bleef voor ze zorgen en ze warm houden.

Rosie, een van de pups, groeide uit tot een groot, niet al te knap schoffie, die de regels van de straat maar al te goed wist. Hoe hard het leven ook, het was haar vertrouwd en ze was vrij.

Haar moeder en het merendeel van de roedel waar ze in leefde werden óf doodgereden óf vermoord. Ze had snel door dat ze sommig gestrooid eten niet moest aanraken, had haar familie zien creperen door het vergif. Ze bleef ver uit de buurt van auto’s want ook dat had ze inmiddels geleerd: auto’s betekenen pijn. Mensen betekenen enorme pijn.

Tot op een dag de razzia’s begonnen en mannen met lange stokken met dun ijzerdraad alle honden gingen vangen, de angst was voelbaar, de dreiging en de dood hingen in de lucht.

Ze verstopte zich, maar gedwongen door de honger moest ze uit haar schuilplaats. Omsingeld door schreeuwende schoppende en spugende mannen trok de ijzeren lus zich strak om haar nek, ze vocht en vocht maar het mocht niet baten. Wreed werd ze in een ijzeren hokje geschopt en haar leven was voorbij.

De diepe snijwonden in haar hals werden niet verzorgd, ze kreeg amper te eten en ze was in shock. Alles wat haar vertrouwd was, was haar ontnomen… er restte slechts bittere angst.

Public shelter, rijen stalen hokken, geblaf, geschreeuw, geschop en zo nu en dan een stalen deur die open en dicht ging. Honden verdwenen en nieuwe honden werden binnen gebracht, het kon haar allemaal niets meer schelen. Ze verstopte zich veilig in het diepe donker van haar geest en richtte haar blik naar binnen. Drukte zich in een hoek van haar gevangenis en voelde zich onzichtbaar.

Ergens werd ze eruit gehaald, een warme stem sprak haar toe. Ze hoorde het niet, kroop in elkaar en onderging de rit met de auto naar weer een andere bestemming lethargisch, opgesloten in haar angsten en pijn maakte ze er niets van mee.

Waar ze nu kwam had ze meer ruimte en was het geblaf en de paniek van de anderen beduidend minder, ze kreeg eten, ze kreeg water. Maar ze merkte het niet, draaide doelloos rondjes in haar kennel en schudde met haar hoofd, langzaam als om de nachtmerries te verdrijven. Wat de lieve stem ook zei of deed, niets werkte, niets. Ze had het opgegeven, ze wilde niet meer.

De lieve stem maakte zich grote zorgen, wilde alles doen om haar te helpen maar kon haar niet bereiken, drukte voeding in haar keel, druppelde water in haar mond. Zodra de lieve stem weer weg was braakte ze alles weer uit… kroop weer in een hoek of draaide haar eenzame langzame rondjes.

De lieve stem was radeloos… En deed een schrijnende noodoproep op de sociale media. Ik zag het! Mijn hart brak.

Thuis, toen ze aankwam lag ze achter in de auto met een lege blik te kijken, lange draden vocht liepen uit haar mond, haar tandvlees ontstoken, haar lichaam zo vreselijk mager en haar vacht dof en vol met korsten. Ik pakte haar voorzichtig uit de auto en moedeloos keek ze me aan, wat voor verschrikking er nu weer op haar wachtte… Ik nam haar mee naar mijn huis waar een opgewonden en vrolijke kwispelende roedel haar verwelkomde. Hmmm, dit vond ze vreemd, waarom in hemelsnaam waren de honden hier zo blij?

Ik kan niet zeggen wat het was, wat het wonder creëerde? Of het de honden waren, het rauwe vlees, het snoep, Jannaii het blinde veulen die zo bij je naar binnen kijkt en je geluk verkoopt met de behendigheid van iemand die water verkoopt in de woestijn? Maar het wonder gebeurde. Haar ogen sprongen open en de levenslust stroomde terug.

Na een aantal dagen goede voeding, veel zorg en aandacht en een dartelende roedel om haar heen, bleken haar fysieke problemen groot. De organen krijgen immers grote klappen na een zo lange verwaarlozing. Terwijl al die tijd haar lichaam haar niet liet sterven in de public shelter was het nu haar geest die haar niet liet sterven. Ondanks dat ze zo verschrikkelijk ziek bleek was, haar wil te leven zo groot geworden dat haar wil het won van haar lichaam. Ze vocht terug, na liters vocht (zogenaamde nierspoeling) begonnen haar lever en nieren weer te werken. De glans in haar ogen werd intenser dan ooit en spelenderwijs rukte ze de infusen eruit en wist ik dat ze het ging redden.

Ik was diep geraakt, de worsteling met depressie en lethargie is ook de mijne geweest en ik ken de strijd, maar ook de pijn. En ik ken de genezing.

De straat en haar zo vertrouwde leven komen nooit meer terug en ik denk ook niet dat ze dat zou willen. Verbetering van je leven is soms ontzettend moeilijk, want wat vertrouwd is lijkt zo veilig ook al is dit helemaal niet waar. In plaats daarvan is nu liefde, zorg, gezelschap en vrolijkheid terug gekomen. Daar heeft ze helemaal zelf voor gekozen.

Haar nieuwe naam is Fehu, een rune teken, een krachtig teken en geeft aan hoe een leven kan veranderen door de wil tot leven te vinden. De wil om geluk te ervaren en te omarmen, om te laten gaan wat vertrouwd was, maar niet goed voor je. Om het vertrouwen te vinden en te omarmen wat wel goed voor je is. De angst door te gaan en net zolang het duister door te lopen totdat de zon je weer raken kan.

Zijn we niet allemaal een beetje Fehu?

Terwijl ik dit schrijf rent ze zo nu en dan langs me, haar hoofd drukt ze even tegen me aan en ze gaat weer verder met het zogenaamde beschermen van ons territorium, haar territorium wat ze durft te delen met het leven. Het benauwde hokje van angst is een erf van liefde geworden.

Ze is nog steeds een best rare hond om te zien: grote flaporen, enorme poten en een onbestemde kleur. Ze is een plaatje, een schoonheid want ze is het toonbeeld van de wil om te leven. De wil om trauma’s te verwerken en het leven te omarmen.

Ze is Fehu.
Konden we allemaal maar Fehu zijn…gevuld met levenslust, ingevuld door geluk.

Norma Miedema runt Normasuniversum een opvang voor afgedankte dieren, schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten.

©PiepVandaag.nl