Norma Miedema: Zjene 

De basis van het kwaad tegenover dieren is dat we levende wezens een economische waarde toedichten.

In paniek rende ik naar mijn buurman, een veehouder. Er zou die dag een kalfje gebracht worden en ik was niet thuis. De handelaar wilde ervan af, waarom werd later duidelijk. Hij zou het achter in één van de stallen leggen en dan zou ik het wel vinden?

Thuis gekomen vond ik geen kalfje… Radeloos zocht ik alles af en vreesde dat ze haar toch afgemaakt hadden, tot de buurman belde. Daar lag ze in een box op me te wachten, klein fragiel en verdrietig. Niet zo vreemd als je net bij je mama bent weggerukt, in een aanhanger gegooid en in een stal gesmeten. Ik tilde haar op, bracht haar naar mijn auto en bracht haar thuis.

Warme melk, warme kruiken en mijn warme hart.

Ze kostte 10 euro!

Een veehouder opperde dat het wel wat mee viel met het verdriet van moeder en kalf. Bevreemd keek ik hem aan en vroeg: “Hoe weet je dat?” “Ach, ze schreeuwen maar een paar uur naar elkaar en de volgende dag staan ze alweer te eten hoor, niets aan de hand”,  was zijn antwoord. Ik vroeg hem of ik een paar minuten van zijn zo belangrijke tijd mocht om iets te vertellen…

“Een vrouw uit Rusland, een moeder van drie kinderen en een kind van haar ouders. Zij bleef thuis en haar ouders namen de kinderen mee naar een pretpark, feest natuurlijk. Een vrachtwagen maakte een einde aan al deze levens in een klap. Zij verloor alles in een seconde tijd, alles. Ze huilde niet, verdoofd kon ze niet huilen. Ze at, dronk, sliep en leefde, iedereen sprak er schande van. Drie maanden later brak er iets en begon ze te huilen om nooit meer te stoppen, alleen toen zag niemand het meer. Ik ken haar ik heb in haar ogen gekeken…”

Terwijl ik het vertelde werd ik overmand door emoties juist omdat ik in haar ogen had gekeken en dezelfde blik herkende in de moederkoe waarvan haar kalf net was weggesleept aan zijn achterpootjes, in een kruiwagen gegooid om nooit weer terug te keren.

Andere ogen, zelfde blik.

Toen ik mijn kalfje in mijn armen hield, dacht ik aan haar en probeerde voor Zjene (Russisch woord voor meisje) een moeder te zijn. Haar verlangen naar haar moeder ebde langzaam weg en speels als jonge dieren zijn maakte ze het erf (en mijn huis) onveilig. Ik had op dat moment jonge moederloze poesjes aan de fles, een veel kleiner flesje dan de hare natuurlijk, maar ze bleef er bij staan als de kittens dronken en likte dan hun snoetjes schoon met die enorme lap van een tong. Terwijl ze groeide begonnen me een aantal dingen op te vallen, de zware nek, haar soms dwingende houding en de kleine uier.

Ze sliep in de gang, dichtbij mij en de andere dieren, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar alleen ergens in een stalletje te doen, ze kon prima met de honden opschieten en hemels met de paarden en ze groeide, ze groeide als kool. We hadden haar geleerd op commando te gaan liggen, dit was uit praktische overwegingen. Een woord in het Roemeens, niet de honden moesten ook gaan liggen namelijk. Inmiddels al een paar honderd kilo zou dat gevaarlijke situaties opgeleverd hebben. Koeien zijn zeer slim en ontzettend leergierig en bovendien hebben hun lig-uren nodig om te herkauwen vandaar dat ze het zo onder de knie had.

Het ongelofelijke schattige kalfje groeide uit tot een enorme koe, al zag ik dat niet, ze bleef mijn kleine meisje.

Tot iemand opperde dat ze een brommer was. Ik heb een auto, een fiets en kruiwagens, maar een brommer? Het bleek een afwijking te zijn aan de eierstokken, na onderzoek te hebben gedaan bleek ze beide geslachtskenmerken in zich te dragen, zowel koe als stier. Dit verklaarde direct waarom ze ervan af moesten, ze kon immers niet naar een mesterij voor het vlees en niet naar de zuivelindustrie.

Ze was waardeloos… Nou ja, op 10 euro na.

Navraag deed me leren dat deze afwijking voorkomt bij tweelingen en dat er eigenaars zijn die wel degelijk op de hoogte zijn en er niet de kosten voor een euthanasie aan willen spenderen en ze vaak gewoon doden of laten liggen totdat ze vanzelf dood gaan. Van vredelievende gedachten kun je de dierenindustrie nu eenmaal niet beschuldigen.

En zo kwam ze bij mij, de leukste, liefste, mooiste koe van de wereld. Met hier en daar een klein probleempje. Zodra haar mannelijke hormonen de overhand nemen wordt ze klierig, ongelukkig en zelfs gevaarlijk. Ik heb er een keer onder mogen liggen toen ze in al haar hitsigheid mij wilde bespringen en dat leverde me 4 gebroken ribben, 2 gekneusde en een longkneuzing op. Ik voelde me behoorlijk genomen. En aangezien ik mijn rug en ribben koester, bellen we Theo onze dierenarts zodra er gevaar dreigt en er weer stoom uit haar neus komt. Nu zijn haar en mijn problemen onder controle, ze krijgt hormoonspuiten en verandert binnen een etmaal weer in haar lieve zachtaardige zelf.

Tuurlijk zullen dit soort afwijkingen ook wel eens in de natuur voorkomen… “Welke natuur nog?”, vraag ik mij direct af als ik dit schrijf, maar ach. Feit blijft dat ons intensieve geknoei met dieren en onze onvermoeibare pogingen hun economische waarde te verhogen de nodige misvormingen en het nodige leed onder dieren veroorzaakt. Zjene’s geluk was dat ze anders was, ze kreeg een leven, helaas is dat een grote uitzondering op de regel. Iedereen vindt haar bijzonder, vindt haar lief met haar enorm hoge knuffelgehalte. Dat is ze ook, maar dat zijn ze allemaal, elk dier dat de kans krijgt te leven in liefde zal zich ontwikkelen tot een Zjene. Elk dier dat de kans krijgt met respect te leven zal zich ontplooien en ontwikkelen tot een liefdevol dier..

Net zoals ons mensen.

Maar met veroordelen en modder gooien veranderen we de wereld niet. Duwen werkt beter dan trekken, liefde werkt beter dan haat. Onderwijzen werkt beter dan afwijzen. Daarom schreeuw ik niet zo hard maar laat liever zien hoe mooi het leven is dat we zomaar om een smaakje en een paar euro’s vernietigen. We hadden best met dieren samen kunnen werken, maar we kozen ervoor hen te onderwerpen en te misbruiken, hen om te vormen tot wezens ver van hun natuurlijke hoedanigheid. We kozen ervoor ze uit te buiten en hen elk recht te ontzeggen, hen te mishandelen en te vermoorden zonder ooit een leven te hebben gehad. Met hun genen te knoeien en hen te vermenigvuldigen tot absurde hoeveelheden. Hun lichamen te laten groeien tot buitensporige proporties.
En zo ziektes te creëren, leed, verdriet en onnoemelijke eenzaamheid.

Zjene is mijn kind, hoe raar dat ook klinkt om te zeggen over een koe van 500 kilo, zo voel ik dat. We werken samen, kunnen samen praten, knuffelen en ruzie maken. Ze troost mij en ik troost haar. Ik kan niet met één koe goed maken wat er in de wereld zo verschrikkelijk fout gaat. Ik kan alleen maar laten zien dat ze wezens van liefde zijn door haar te laten zien. Aan de mensen te tonen en ze met haar te laten knuffelen.

Helaas past ze niet meer in huis, bij haar laatste poging heeft het behoorlijk impact gehad op mijn onroerend goed. Maar ze zal nooit groot genoeg kunnen groeien om niet meer in mijn hart te passen. En dat is niet in een economische waarde uit te drukken.

Liefs, Norma

©PiepVandaag.nl Norma Miedema runt Normasuniversum een opvang voor afgedankte dieren, schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten.