De taal van dieren is zo anders dan de onze dat we hun signalen vaak verkeerd begrijpen. Dat we situaties en reacties zielig vinden. Dat we reageren op signalen die wij op onze eigen manier interpreteren; ze vermenselijken. Dat we menen de beste vriend te zijn van ons dier en ze daardoor tekort doen.

signaleren
Norma en Jannaii | ©Norma’s Universum

Of beoordelen dat bepaald gedrag dominant of juist onderdanig is.
Dat we ingrijpen in bijvoorbeeld roedelgedrag of interactie bij onze paarden.

Neem Jannaii, een blind paard dat als veulen van 4 maanden oud bij mij is gekomen.
Helaas heeft Jannaii dus niet echt de opvoeding genoten van haar moeder, essentieel bij paarden.
Immers, wij mensen spreken, hoe goed we ook zijn, hun taal niet.
We kunnen hoogstens proberen ze te begrijpen.
De harde en zachte hand van een merrie kan heel erg moeilijk nagebootst worden, ik sla de dieren niet, schop niet en bijt niet.
De moeder doet dit wel en daar schrikken we soms van, maar een moeder is rechtvaardig en zal doen wat nodig is om haar veulen een volwaardig leven te geven.

Voor mensen die het niet weten; ons huis is afgebrand en Jannaii heeft de brand gevoeld, geroken en is getraumatiseerd geraakt.

Leiding,
Een veulen loopt aan bij de moeder en ontdekt zo de wereld, leert waar de gevaren liggen, wat ze wel en niet kan eten en kan volledig ontspannen tot rust komen.
Dit veilige gevoel kan alleen een moeder geven, vandaar dat je vaak veulens languit ziet liggen slapen in de wei.
Ik heb geprobeerd de functie van de merrie over te nemen, dat lukte best.
Op een paar zaken, cruciale zaken mag ik wel zeggen, na.
Ik heb geen harde hand en ken de hinnikgeluidjes en stille communicatie niet zoals een paard dat kan.
En zoals Claudi mijn oude merrie de eerste weken van Jannaii bij ons thuis opgevangen heeft, zo is er een volgend wonder gebeurd.

We kunnen veel zeggen over onze liefde voor dieren, maar vaak is die best egoïstisch.
Want een dier heeft een dier nodig, veel meer dan dat ze een mens nodig hebben.
Een hond kan alleen maar zo spelen met een soortgenoot.
Immers, wij kunnen bij lange na niet de snelheden halen met rennen als zij.
En wij hebben ook niet de beetkracht om een grote stok met kracht samen met onze hond te verpulveren.
We kunnen een diepe intense band met onze dieren aangaan en zij met ons, maar nooit zoals een soortgenoot dat zou kunnen.

Toen Jannaii veel te vroeg bij haar moeder weggerukt werd, was er een paard nodig om haar te helpen.
Om haar te kalmeren, hoe goed ik paarden ook begrijp, dat is de waarheid.
Dat paard was er gelukkig in de vorm van Claudi.

Nu Jannaii enorm gegroeid is in kilo’s en een trauma heeft had ik wanhopig hulp nodig.
Die kwam.

Toen de kudde verhuisd werd van de oude locatie naar de nieuwe, hadden we een probleem.
Door de enorme regenval en slechte weersomstandigheden was ze al een tijdje niet uit haar geïmproviseerde box geweest.
Ze weigerde, voelde natuurlijk mijn spanning en de spanning van de kudde.
Geen stap uit wat haar vertrouwde plek was geworden wilde ze zetten.
Ik vroeg Ilonka ( zij helpt mij met de dieren) om Maya op te halen.

Maya was pas sinds een paar dagen bij ons, een oud afgedankt manegepaard dat aan de slacht ontkomen is.
Toen deze grote sterke merrie aan kwam lopen en aan de flank van Jannaii rook was het goed, alles klopte.
Ontroerend om te zien dat Jannaii haar voorzichtige stapje maakte richting Maya en haar zachte wangblad tegen dat grote sterke moederlijf legde.
We waren stil en ontroerd en lieten de tijd stromen als een zegen.
Het onzekere hoofdje van Jannaii ging weer rechtop en zeker stapte ze met Maya mee door de blubber.
Liep vast en stoer richting een kakofonie aan geluiden die ze natuurlijk niet begreep, maar ze deed het.

Ze gingen eerst op de vrachtwagen.
Jannaii kende Maya niet en andersom, toch, als je de beelden zou zien liep ze als veulen aan bij de moeder.
Troostend legde Maya haar hals en hoofd over de kleine kwetsbare Jannaii heen.
Strak vastgeklemd in de vrachtwagen, tegen elkaar aan gedrukt.

Ik ging stuk! de hele weg naar de nieuwe locatie, tot we onderweg even stopten en ik in de vrachtwagen mocht kijken.
Wat een moeder en wat een dapper veulen, diepe intense ontroering.

Harde hand,
De eerste keer dat ik zag dat Jannaii ervan langs kreeg van Maya kromp mijn hart ineen.
Ja, ik vond het zielig maar wist mezelf gelukkig te corrigeren en greep niet in.
Soms lijkt het of Jannaii alleen maar wat aandacht vraagt en geeft Maya een sneer met de oren plat in de nek.
Hoe zou ik zo arrogant kunnen zijn om het te begrijpen als mens.
Hoe dom zou het zijn om in te grijpen.
Hoe jammer zou het zijn als ik het deed.
Jannaii heeft sinds de brand weer een vluchtreactie, dit betekent rennen, rennen, rennen dwars door alles heen.
Dit is natuurlijk erg gevaarlijk en kan dus niet. Jannaii is inmiddels bijna 300 kilo en voor mij best zwaar om te houden, sterker nog, dat hou je niet.

Dus ik laat het wonder gebeuren van de kalme oude merrie die wel weet wat ze moet doen.
Ook al gaat dat soms in onze ogen op een wrede manier (pijn doet ze haar niet trouwens, dat is ons gevoel erbij).
Mijn Jannaiike krijgt dus nu voor het eerst eens best op haar donder en ik zie haar groeien en opbloeien.
Een kalme oude merrie die zich niet zo druk meer maakt om lawaai, geuren en prikkels, plaveit een nieuwe weg voor haar.
De weg van het paard.
De enige juiste weg.

En ik?
Ik ben Norma, de soort moeder die met haar knuffelt, waar ze bij gaat liggen en een diepe slaap slaapt.
Die haar laat rennen, die haar paard laat zijn.
Ik heb niet het gevoel dat ik tekortschiet, ik ben geen paard, ik ben een mens.
En voor mijn diepste zielenroerselen heb ik een mens nodig.
Dat gun ik mezelf, maar bovenal gun ik mijn dieren een soortgenoot.
Ware troost en ware opvoeding.
Gelijkwaardigheid in hun eigen taal.

Wie weet neemt niet iedereen me dit in dank af, dat geeft niet, ik ben er voor de dieren.
Maar geef een dier zijn soortgenoot, geef ze wat ze echt nodig hebben en niet wat je zelf nodig hebt van hen.

Wees een vriend om er een te hebben, ook al betekent dat dat jij niet de “beste” vriend van ze bent.

Liefs, Norma

Norma Miedema runt Norma’s universum een opvang voor afgedankte dieren, schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten. 7 juni brak er brand uit in Norma’s dierenopvang, waarbij meerdere dieren om het leven kwamen.

©PiepVandaag.nl