Het blinde vleeskalfje Helen werd door PiepVandaag.nl, Stop Dierenleed Nederland en andere dierenvrienden in april gered van de slacht en naar Norma’s Universum gebracht. Daar veranderde haar naam in Sinaii. Bij Norma krijgt ze een volwaardig leven vol liefdevolle verzorging en andere dieren om mee te spelen. Sinaii is al goed gewend, ze drinkt en speelt naar hartelust. Norma legt uit dat Sinaii eigenlijk een plofkalf is, en welke fysieke gebreken dit veroorzaakt.
Één van de 900.000 slachtkalveren per jaar. Sinds ze hier gebracht is door Pascale Plusquin en Karen Soeters heb ik veel moeten leren over slachtkalveren. Plofkip zegt jullie waarschijnlijk meer. Maar Sinaii is eigenlijk een plofkalf.
De eerste dagen waren wennen voor haar, ineens weg uit de haar vertrouwde omgeving. Een halve dag in een veetrailer en ineens allerlei nieuwe indrukken. Honden, paarden, maar gelukkig ook soortgenootjes. Op het bedrijf waar ze werd geboren kreeg ze twee keer per dag melk, uit een speen emmer (dat is een emmer waar onderaan een speen zit, kalfjes hebben behoefte om te zuigen dat zorgt ervoor dat de melk in de juiste maag terechtkomt) en dan twee liter per keer. Twee keer per dag is onnatuurlijk, bij de moeder zou ze vele malen per dag ongeveer acht tot negen liter melk kunnen drinken. Ik ben langzaam begonnen met de melk meer en vaker te geven en nu na een aantal weken zit ze op negen liter per dag. Door het intense contact wat we hebben door haar en Mabuti de fles te geven, werden mijn geur en stem al snel synoniem aan mama en melk.
Veilig zijn, gekriebeld worden en heerlijke warme melk drinken. Doordat ze blind is mist ze natuurlijk een belangrijk zintuig om zich te kunnen oriënteren. Dit werd echter snel overgenomen door haar goede reukvermogen en haar gehoor. Drie keer de fles geven met een belletje was genoeg… Drie keer met Mabuti in de tuin lopen was genoeg, ze volgt Mabuti. Het belletje is ook niet meer nodig.
Ze is kwetsbaar, haar lichaam is ontworpen om mooi roze kalfsvlees te blijven. Haar billen zijn buiten proportioneel ontwikkeld. Haar pootjes staan uit verhouding, de achterhand hoog en haar voorkant te laag. De spieren in haar pootjes zelf zijn minder ontwikkeld. Ze is een gedrocht fysiek gezien om zo functioneel mogelijk in de schappen van de supermarkt terecht te komen. Ze loopt anders dan een “gewoon” kalf, ze waggelt meer. Haar zwaartepunt ligt niet net als bij andere koeien mooi in het midden, maar achterop en daar zal ze langzaam maar zeker beter mee om leren gaan. Ook door haar blindheid houd ze haar sterke voorhoofd laag. Nog even en een paar mooie horens groeien daar. Gelukkig is ze niet onthoornd op het bedrijf waar ze vandaan komt (dit is standaard, alle kalveren worden elektrisch onthoornd, de wortel van de hoorn word uit de schedel gebrand).
Haar karakter is een wonder, ze is zo zachtaardig, lief en moedig. Ze rent springt, huppelt en stoot zichzelf vaak. Maar vol enthousiasme speelt ze door en volgt ze Mabuti en mij overal. Zo intens als het contact is met haar, zo teder en zacht ze de fles drinkt (Mabuti beukt nogal hard met drinken) zo kwetsbaar, zo teer, zo bijzonder in haar letterlijke blinde vertrouwen.
Zo wreed is het wat de mens met haar soort gedaan heeft. De tijd zal leren hoe haar benen haar zullen blijven dragen, hoe haar lichaam steeds verder uit proporties gaat groeien. Hoe haar billen zich ontwikkelen…
Ik ben voorbereid, heb me qua voeding voor laten lichten en ben bijna specialist geworden in het dikbilvleeskalverenras. Want het is de bedoeling dat ze een koe word van zo’n kleine 900 kilo. En dat ze oud mag worden en gelukkig.
Als ik maar een fractie kon laten zien van haar karakter, van wie ze is. Zou het dan iets veranderen? Zouden mensen zich dan af gaan vragen of ze zoiets op hun bord willen? Ik weet het niet en Sinaii gelukkig ook niet, dat leed is haar bespaard gebleven.
Voor de mensen die zich zorgen maken over de kwaliteit van haar leven adviseer ik eens goed naar de foto’s en filmpjes van haar te kijken. En het belangrijkste; naar wat er op hun bord ligt.
Norma
©PiepVandaag.nl
2 Comments
Comments are closed.
…het is nog net iets erger. Het gaat er namelijk niet om HOE dieren worden gebruikt. Daar zijn bijna net zo veel meningen over als dat er mensen zijn. Meer dan honderd jaar ‘verbeteringen’ hebben de huidige misstanden opgeleverd. Aan elk gefokt dier is ‘gesleuteld’. Al eeuwen.
Het gaat er aan de andere kant wel om, DAT dieren worden gebruikt. Terwijl we daar geen enkel recht toe hebben. Terwijl de noodzaak daartoe al jaren geleden vol-ko-men is komen te ontvallen.
Onnodig dieren kwaad (laten) doen? Dat doen alleen dierenbeulen en psychopaten. Met wat er op hun bord ligt. Met wat ze dragen. Met waar ze zich mee vermaken. Met waar ze proeven op laten doen omdat ze zich ‘hoogwaardiger’ achten dan de dieren die deze aarde niet verwoesten. Psychopaten. Niets minder…
Ontroerend en prachtig. Wat een geluk dat dit mooie diertje op deze manier opgevangen en verzorgd wordt en ondanks haar beperking een leven kan leiden zoals een jong diertje hoor te leiden. En tegelijkertijd krijg je tranen in je ogen over alle ellende die de mens de dieren in die verschrikkelijke vleesindustrie aandoet. Het is toch bizar en onvoorstelbaar dat men aan dieren mag sleutelen om de “productie” (wat een vreselijk woord wanneer het over dieren gaat) op te voeren? Dat belooft wat als die barbaarse genetische manipulatie meer toegestaan wordt. Of als TTIP niet afgewezen wordt. Alles alleen maar omdat veel mensen verslaafd zijn om vlees te eten en omdat supermarkten extreem goedkoop vlees willen om op die manier mensen massaal naar de winkel te lokken zodat zij daar veel geld gaan uitgeven aan allerlei andere dingen. Wat een zieke wereld.