Norma Miedema: Bokkepoten 

De duivel wordt afgebeeld in vrijwel alle publicaties met bokkepoten en hoorns. Tot voor kort was ik in de gezegende omstandigheden dat ik was vergeten waarom ook alweer! Sinds kort is mijn kennis weer volledig geüpdate over het waarom van deze historisch correcte weergave van de ondeugd, te weten Heylel.

Ineens kregen alle mythische plaatjes van de ondeugd weer vorm in mij en gestalte in bokkenvorm. De totale afwezigheid van gehoorzaamheid , rede of braafheid en dat allemaal onder een schedeltje van niets met een paar hoorntjes erop….. Heylel is in tha house……

Eens in de zoveel tijd houd ik op mijn erf castratie- en sterilisatiemarathons. Dit betekent dat mijn zeer gewaardeerde dierenarts Theo Bruggeling hier een dag stevig aan het werk is. Het waarom lijkt me duidelijk: teveel dieren, te weinig thuishavens, de kosten vaak hoog van dit soort ingrepen en hoppa: een ongewenste geboortegolf, met alle gevolgen van dien.

Dit was zo’n dag en als laatste kwam er een bokje mee: dit kleine, schattige, gehoornde wezentje was nog niet veel in handen geweest, dus vrijwel onhandelbaar. Gedumpt bij mijn vriendin en collega Martine, na als “grap”op een bruiloft als geschenk gegeven te zijn. Als laatste aan de beurt dus. De operatie ging vlekkeloos, tegenwoordig spuiten de meeste dierenartsen de dieren weer bij. Dit betekent, dat ze na een volgende injectie weer direct uit de narcose komen. En daar ging het mis: hij raakte in shock. Wie zoiets nog nooit heeft meegemaakt is het moeilijk uit te leggen, want het ziet er vreselijk uit. Het schudden met het hoofd, het getrap, het waanzinnig geblaat. Ik heb hem stevig in m’n armen genomen en terwijl hij weer rustig werd, stal hij m’n hart (en mijn interieur, m’n planten, m’n bloemen, enz… maar dat zou pas later blijken).

Mozes
Bijna 22 jaar geleden werd ik gebeld. Het waren andere tijden: geen Facebook, geen gechat, maar gewoon ouderwets de telefoon. Aan de lijn een stalhouderij waar een geitje was bevallen van een tweeling en het jonge bokje was verstoten. Of ik……

Natuurlijk wilde ik dat! In de auto gestapt en Mozes opgehaald.

Mozes heeft 17 jaar bij me gewoond en in die 17 jaar heb ik geleerd dat bokjes hoger kunnen springen dan je ooit waar zult kunnen nemen met je ogen (ze doen het ongezien) en meer op kunnen eten dan een kudde paarden. Je gordijnen met een halve meter in kunnen korten en als ze rood zijn in paniek de dierenarts bellen, omdat je denkt dat hij bloed plast. Rozen permanent bijsnoeien tot op de grond, vrijwel alles kunnen eten, zonder dat je er ooit achterkomt waar ze het in godsnaam allemaal laten. Een horde vissers bij een recreatieplas zo op stang kunnen jagen, door stiekem al het aas op te eten uit meer dan 20 tassen, vervolgens met je hoorns verstrikt raken in 20 vislijnen en achterna worden gezeten door een woedende horde (sportieve) visboys. Net zo hard meerennen met je blatende bok omdat het menens is, net op tijd de auto kunnen starten en vluchten voor je leven (waar gebeurd)…
Moeten rennen om een galeriehouder te ontzetten, die mijn werk kwam bekijken, maar door Mozes de sloot in was gebokt. In een politiekrantje staan nadat je bok samen met een paard drie agenten diezelfde sloot in had gewerkt…….. en als laatste alle rubbers van je auto ( ja zelfs onder de motorkap) zien verdwijnen zonder ooit je bok te betrappen op zulks.

Dit waren voor mij de redenen tot het opperen van de volgende stelling: je geeft zelfs je ergste vijand geen bokje.

Mozes is gestorven op de bank in mijn armen, binnen en nergens anders. Op zijn oude dag wenste meneer alleen nog maar de bank als slaapplaats.

En toen kwam Heylel.

Want kijk, ik was dat alles vergeten en mijn hart was verpand en ik was verliefd enzo….
Heylel is druk bezig alle records die Mozes had gezet te verbreken en tot nu toe lukt hem dat aardig. Zo heeft hij bij het bezoeken aan demente ouderen (wat we met de dieren doen) de rok van een mevrouw met een paar centimeter ingekort. Heeft hij mijn haren behoorlijk bijgepunt en inderdaad de rozen weer duurzaam gesnoeid. Jat hij bij iedereen de pakjes shag en sigaretten uit de zakken en eet ze op, heeft hij mijn telefoonhoesje opgegeten en inderdaad de gordijnen zijn ook weer op de juiste lengte….

Ineens komen alle herinneringen weer boven van waarom ik mijn ergste vijand geen bokje gun.

Maar wat een vreugde, wat een liefde en plezier. Wat een genot om een zo ongecompliceerd dier zonder trauma’s en zonder angst mee te mogen maken. Toen hij bijkwam uit zijn shock heeft ie ergens besloten dat ik ok ben. Vanaf dat moment zijn we onafscheidelijk en zijn de enige momenten dat hij verdwijnt de momenten waar ik spijt van heb (denk gordijnen, rozen e.d). Is hij de roedel honden de baas, speelt hij met het blinde veulen, springt op haar en zet haar aan tot kattenkwaad en is hij een verrijking van mijn leven geworden.

Ik vrees dan ook met grote vreze dat Heylel de records van Mozes aan diggelen gaat slaan, deze bok heeft topsporterskwaliteiten….

Ik gun nog steeds mijn ergste vijand geen bokje, maar dat komt meer omdat ik de bokjes en geiten geen vijand gun.

Ok, ok het is weer even wennen, de begroeiing rond mijn boerderijtje is behoorlijk ingedamd door Heylel en mijn interieur her en der aangeknaagd. Maar als je leeft zoals ik leef? Er dagelijks zoveel dierenleed op je bordje wordt gedeponeerd? Zoveel ellende, verdriet, dood en verderf elke dag opnieuw in je leven is, je nooit genoeg kunt doen om ze allemaal te redden? Dan raad ik iedereen een Heylel aan, of een Mozes.

De rozen hebben nooit mooier gebloeid dan het geluk wat deze kleine lucifer in mijn leven heeft gebracht. Ik begin dan ook ernstig te twijfelen aan het bestaan van de duivel, het zal vast een van de voorouders van Mozes en Heylel zijn geweest.

Liefs, Norma.

Norma Miedema runt Normasuniversum een opvang voor afgedankte dieren, schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten.

©PiepVandaag.nl