Norma Miedema: Biggen en bagger 

Dit zal iedere opvang niet verbazen, het aanbod is namelijk groot. Bijna net zo groot als dat de schattige minivarkentjes zelf worden. ‘Beste Norma, wij hebben een varkentje aangeschaft, ze is een schatje. Hierbij stuur ik u wat foto’s op en kunt u zelf zien hoe lief en schattig ze is. Ze is ook erg tam en loopt ons bij alles achterna’. Helaas…

Minibiggetjes bestaan helemaal niet, ze worden allemaal stuk voor stuk groot en onhandelbaar. Het zijn geen huisdieren, het zijn dieren die instincten hebben die niet in een interieur passen. Leuk, zo leuk, eerst slapen ze lekker binnen, worden heerlijk verwend, spelen veel en maken grappige capriolen. Het internet staat  vol met de meest aandoenlijke filmpjes.

Maar dan, na een aantal maanden blijkt dat de schattige stopcontact neusjes met gemak de vloerbedekking aan gort wroeten. Met gemak het zeil uit de gang weg trekken en met nog groter gemak kasten en dergelijke van hun plaats duwen omdat er iets eetbaars in zit.

Een varken ziet erg weinig en heeft als belangrijkste zintuig zijn neus. Diezelfde neus die met gemak een betonnen plaat aan de kant drukt is gevoelig genoeg om in een bult modder van een meter diep iets eetbaars te vinden.

Varkens zijn zeer sociale dieren, leren alles eigenlijk van hun soortgenoten, varkens voeden elkaar echt op. Een opvoeding waar de mens niet aan kan tippen. Wij hebben geen idee wat voor signalen belangrijk zijn en leren onze schattige biggetjes voornamelijk dingen AF, niet aan.

Een varken afleren te wroeten is onmogelijk, diep in hun instincten is wroeten toch wel met stip het meest belangrijke voor hun overleving. We  leren ze zitten, iets wat als klein biggetje natuurlijk ontzettend schattig is, maar laten een fysiek onmogelijke lichaamshouding wordt voor een varken. Sterker nog ze hebben steun aan hun achterkant nodig om te kunnen zitten. Het lichaam van een varken is lang, zwaar en een grote klomp vlees en vet. Ondanks dat ze qua kilo’s nog te tillen zijn, lukt het niet omdat je ze nooit in balans opgetild krijgt.

Oh, een varken speelt iets meer dan een jaar. Dan is het afgelopen met de pret, een sporadische uitbarsting van het speelkwartier komt nog wel eens voor, maar dat is meer uitzondering dan regel. Dan wil een varken voornamelijk eten, slapen en wroeten, in die volgorde.

Een varken alleen is dierenmishandeling, een varken slaapt graag samen met soortgenoten. Sterker ze nog ze maken elkaars bed op en stoppen elkaar in. Een varken maakt een hormoon aan als hij met soortgenootjes is, wat een vredig en gelukkig gevoel geeft. Iets wat met een eenzaam varken niet gebeurt. Het zo schattige biggetje word ineens een vernielzuchtig monster en kan agressief worden. Terecht, zou ik ook worden als al mijn natuurlijke behoeften genegeerd worden.

Dat kleine schattige biggetje word ook erg snel groter en groter, evenredig aan de lekkere trek van het dier. Met hun soort is namelijk zo geknoeid dat ze ook een hormoon aanmaken als ze eten ruiken, en dit hormoon zorgt ervoor dat alle andere zaken naar de achtergrond verdwijnen. Zelfs de geur van de boterham die je een uur geleden hebt gegeten kan dit hormoon al vrij maken in hun hersenen (prachtig he de wetenschap). Dit samen met alle frustraties, het gebrek aan opvoeding en de eenzaamheid maakt de eigenaars wanhopig tot ze smeken om een goede plek voor hun dier. Want alhoewel ze hun karbonade niet willen laten staan s ’avonds is hun varkentje natuurlijk te lief om opgegeten te worden.

Als er al een boodschap in dit verhaal zit is het toch wel deze: een varken is een varken ook al noemen ze het minibiggetje. Een varken hoort zijn natuurlijke gedrag uit te kunnen oefenen. Een varken hoort niet alleen te zijn, ook niet met een hond als speelkameraadje. Een varken wordt depressief en agressief als hij als attractie word gezien. Een varken word depressief als hij als voedsel wordt gezien.

De gruwel van de bio-industrie hoef ik nu niets over te zeggen, dat spreekt voor zich, maar wisten jullie dat de meeste schattige minibiggetjes alsnog in de worst verdwijnen? Omdat er niet genoeg  opvangplekken zijn in Nederland en er als een razende mee gefokt word doordat al die mensen die enige leuke filmpjes op internet zien.

Vergelijk een varken met een kind van 4, hun begrip, intelligentie, behoeften en vernielzucht en dat met algauw meer dan honderd kilo om zich te uiten. Begin er dus niet aan, laat dat domme gefok stoppen, respecteer een dier met zijn eigen behoeften en hou van hem juist door hem niet in huis te nemen.

Memke, een oud gedumpt hangbuikzwijntje

Ze werd minder en ik zag haar einde naderen. In tegenstelling tot andere hangbuikzwijntjes die gedumpt werden heb ik haar nooit kunnen aaien. Ze was nogal gepest op de kinderboerderij.

Die nacht ging ik een aantal keren kijken, ik vond haar niet. Nee, ik maakte me daar geen zorgen over want ik wist wat de andere varkens hadden gedaan. Ze hadden haar volledig ingestopt met stro. Lagen allemaal dicht tegen haar aangedrukt.

Ondanks mijn verdriet liet ik het zo en probeerde niet nog die voor mij zo belangrijke knuffel van haar te krijgen. Ik liet haar want ze was in de beste pootjes die ze zich maar wensen kon. Ze was veilig en warm bij haar soortgenootjes.

Toen ik de volgende morgen ging kijken en eten strooide voor de andere varkens zag ik dat ze overleden was. Toen heb ik eindelijk mijn hart op kunnen halen en de jaren dat ik haar niet aan kon raken ingehaald. Dicht tegen me aan gedrukt, ze was nog zo lekker warm. Toen het werk riep liet ik haar los…

Varkens vallen onder vee en ik moest haar op laten halen door het destructiebedrijf. De andere varkens waren aan het eten buiten en aan het wroeten terwijl ik belde om haar af te melden. Later toen ik terug liep naar de stal zag ik iets wat op mijn netvlies gebrand staat. Ze was weer volledig bedekt met stro. Warm ingepakt en er lag voedsel naast haar, ze hadden haar nog niet laten gaan.

Drie dagen heeft dit geduurd, het afscheid, het instoppen, voedsel brengen en warm houden. Het treuren en het voorzichtig met de neuzen tegen haar aan drukken. Het was onvoorstelbaar ontroerend, weer springen de tranen in mijn ogen als ik er aan denk. Wat een band en wat een emoties van ze.

Laat elk varken in godsnaam op een dag dat recht krijgen, het recht op familie, op vriendschap en op afscheid. Op een leven, een waardig leven. Een dier is geen ding, geen attractie en allang geen voedsel meer. De dieren zijn er niet voor ons, de tijd is gekomen dat wij er voor de dieren moeten zijn.

Liefs Norma

Norma Miedema runt Norma’s Universum, een opvang voor afgedankte dieren, ze schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten. Op 7 juni brak er brand uit in Norma’s dierenopvang, waarbij meerdere dieren om het leven kwamen.

©PiepVandaag.nl