Opnieuw zijn er verschrikkelijke beelden uit een slachthuis in België naar buiten gebracht. Deze keer gaat het om slachter Moerbeko uit Zele, een groothandel in vlees en vleesproducten. Op de beelden is te zien hoe er met schapen wordt gesmeten, hoe de dieren getuige zijn van de slacht van hun lotgenoten en hoe zeker één schaap bij volle bewustzijn aan de slachthaak lijkt te hangen, aldus Animal Rights België.
De belangrijkste bepaling uit de Europese ‘Verordening (EG) nr. 1099/2009 van de Raad van 24 september 2009‘ (pdf) inzake de bescherming van dieren bij het doden’ is die van hoofdstuk II, artikel 3.1:
“Bij het doden van dieren en daarmee verband houdende activiteiten wordt ervoor gezorgd dat de dieren elke vermijdbare vorm van pijn, spanning of lijden wordt bespaard.”
Moerbeko negeert Verordening
In een advies van 10 september 2020 aan het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft Advocaat-Generaal Gerard Hogan deze bepaling nog de hoeksteen van de Europese reglementering inzake de bescherming van het dierenwelzijn genoemd. De Advocaat-Generaal stelt in dat advies:
“Verordening nr. 1099/2009 stelt onder meer regels vast voor het doden van dieren die worden gefokt of gehouden voor de productie van levensmiddelen. Zoals blijkt uit de titel van de verordening zelf en uit artikel 3, lid 1, bestaat het belangrijkste doel van de verordening erin dieren te beschermen en hun elke vermijdbare vorm van pijn, spanning of lijden tijdens het slachten en daarmee verband houdende activiteiten te besparen.”
De Europese Verordening stelt minimumregels vast voor de bescherming van dieren in de EU bij het slachten of doden. Als we kijken naar de beelden uit Zele dan is het duidelijk dat zelfs deze minimumregels niet worden nageleefd; dat er onder het personeel en leidinggevenden blijkbaar geen interesse is om de dieren ‘elke vermijdbare vorm van pijn, spanning of lijden’ te besparen.
Bekijk de schokkende beelden hieronder:
.
Stress
De schapen in de beelden zitten al voor de slacht onder het bloed van hun soortgenoten, mogelijk zelfs familieleden. Ze kunnen zien, horen en ruiken hoe hun lotgenoten sterven, terwijl ze wachten op hun beurt. Campagnecoördinator Els van Campenhout van Animal Rights:
“Je ziet de schapen op elkaars rug klauteren om zo ver mogelijk weg te komen van de slachtplek. Dit moet enorm stressvol voor deze dieren zijn.”
Smijten met schapen
Schapen worden ruw bij hun vacht gegrepen en eraan opgetild. Artikel 1.8 in Bijlage III van de Verordening zegt:
“Het is verboden […] de dieren bij kop, oren, horens, poten, staart of vacht op te tillen of voort te trekken, of ze zodanig te behandelen dat het hun pijn of vermijdbaar lijden berokkent.”
Vervolgens worden de dieren ruw op hun rug neergesmeten, een onnatuurlijke, stressvolle positie voor een schaap. Enkele dieren trappelen wild met hun poten. In Artikel 3.1 van Bijlage II van de Verordening staat:
“Fixatie-uitrusting en fixatievoorzieningen zijn zodanig ontworpen, gebouwd en worden zodanig onderhouden dat:
a) de methoden voor het bedwelmen of het doden optimaal kunnen worden toegepast;
b) letsel of kneuzingen bij de dieren worden voorkomen, en
c) eventuele worstelingen om los te komen en het uitbrengen van geluiden tijdens het fixeren van dieren zoveel mogelijk worden beperkt;
d) het fixeren zo kort mogelijk duurt.”
Op de beelden is te zien hoe ze langer in deze positie doorbrengen dan noodzakelijk is. De slachter scherpt eerst nog eens zijn mes, voordat hij de verdovingstang ter hand neemt om de dieren elektrisch te bedwelmen. Artikel 93 van Hoofdstuk II van de Verordening zegt:
“De bedrijfsexploitanten zorgen ervoor dat dieren pas in fixatieapparatuur worden geplaatst, waaronder apparatuur voor fixatie van de kop, wanneer de voor met bedwelming of verbloeding belaste persoon gereed is om het dier zo snel mogelijk te bedwelmen of verbloeden.”
In tenminste één geval bedwelmt en keelt de slachter het ene schaap eerst, terwijl het dier ernaast, bij volle bewustzijn, op de rug liggend, daar getuige van is.
Bij volle bewustzijn
Zeker één schaap trapt zo wild om zich heen en probeert de kop op te richten na aan een achterpoot opgetakeld te zijn, dat niet vol te houden is dat het hier gaat om stuiptrekkingen. Dit dier is na bedwelming en kelen weer bij volle bewustzijn.
Er is niets ‘humaans’ aan slachten!
Als de reeks slachthuisbeelden die Animal Rights het publiek en overheden de afgelopen jaren heeft voorgeschoteld één ding duidelijk maken dan is het wel dat het predikaat ‘humaan’ nergens op de slacht van toepassing is. Van Campenhout vat samen:
“Deze dieren willen niet dood en dat is het enige wat werkelijk telt.”
Animal Rights zal ook deze nieuwe beelden voorleggen aan de autoriteiten, te weten de Vlaamse inspectie Dierenwelzijn en het FAVV. Animal Rights geeft haar advocaat opdracht om officiële klachten neer te leggen.
Bron:
1 Comment
Comments are closed.
Het is toch onvoorstelbaar dat dit allemaal maar dag in dag uit, jaar na jaar door kan gaan en dat niemand optreedt.
In Nederland is het geen haar beter, dat is ook al jarenlang gebleken uit tal van onderzoeken met vele opnames als bewijzen.
Bizar dat dit door de meeste politici allemaal maar weggemoffeld wordt, dat die werknemers bij die bedrijven dit willen doen en ook werkelijk doen, en dat de meeste mensen er blijkbaar ook niet echt mee zitten, of in iedere geval meestal hun oren en ogen er voor sluiten.
Zondag is het Dierendag.
We hebben hier een hele grote Dierenbescherming die al 156 jaar bestaat, die inmiddels heel veel leden heeft en heel veel geld.
Maar eigenlijk hebben zij ook nooit echt iets bereikt om al dergelijke waanzin te voorkomen.
Zij doen op een aantal vlakken beslist goed werk, maar hebben naar mijn idee véél te weinig gedaan om al het intense leed in de vee-industrie, inclusief veetransporten en slachthuizen, in circussen, dolfinaria, dierproefcentra en de bontindustrie uit te bannen en voorgoed te voorkomen.
Ik ben enorm blij met een organisatie als Animal Rights die heel kordaat en doelgericht werkt en allerlei gruwelijke zaken blootlegt en onder de aandacht brengt.
Structureel, intens en barbaars dierenleed is in de praktijk blijkbaar heel moeilijk uit te bannen.
Er is vermoedelijk helaas nog een lange en moeilijke weg te gaan.
Wanneer kunnen we eindelijk eens oprecht en met trots zeggen dat we een beschaafd land zijn?