Sommige dierenliefhebbers besluiten vegetariër of veganist te worden, andere staan voor een dilemma: ze houden van dieren, maar willen hun stukje vlees of zuivelproducten niet laten staan. Een man uit Wisconsin, Verenigde Staten, ging met zijn vader jagen, werkte op een nertsenfarm en in een slachterij. En hij at dieren. Dit was namelijk zoals het hoorde, zeker voor een man. Toch hield hij ook van dieren, en alle vreselijke dingen die hij gedaan en gezien had, gingen hem niet in de koude kleren zitten. Opeens was het genoeg: hij gooide samen met zijn vrouw het roer om, werd eerst vegetariër, daarna veganist. Samen zetten de dierenrechtenactivisten zich tegenwoordig in voor hun organisatie Animal Action Network.

dierenrechtenactivist

Peter groeide op in een gezin met zeven kinderen. In zijn omgeving was het, zoals op zoveel plekken, gemeengoed om dieren te eten. Je mocht best om dieren geven, maar niet te veel, want dan was je een watje. Het leven was zwaar voor het grote gezin, want zijn vader verdiende niet veel.

Jacht

Toen hij jong was ging hij geregeld met zijn vader mee jagen. Hij vond het maar niets dat zijn vader herten doodschoot, en joeg de dieren geregeld weg. Omdat zijn vader doof was, hoorde hij niet hoe Peter expres lawaai maakte. Hij voelde zich vaak wat bezwaard, omdat ze dan zonder eten naar huis gingen.

Bont

Met bont was geld te verdienen. Daarom zette Peter vallen voor muskusratten, maar toen hij voor het eerst een dood dier aantrof in een van zijn vallen, een verdronken bever, had hij er gelijk genoeg van. Ook werkte hij een tijdje op een nertsenfarm. Hij hielp mee met het doden van duizenden nertsen, de dieren werden vergast. Het werk leverde veel geld op. Toch wist hij diep van binnen dat het fout was wat hij deed. Hij zag de nertsen vechten voor hun leven, terwijl ze stikten: dit raakte hem. Daarom hielp hij een aantal dieren ontsnappen, als er niemand keek.

Destructie

Hij werkte een tijdje bij een destructiebedrijf waar zieke koeien terecht kwamen en kan zich nog goed herinneren hoe deze dieren als oud vuil aan (een van hun) ledematen omhoog werden getakeld, terwijl ze nog leefden, en hoe hun botten braken. Het geluid dat de arme dieren maakten. ‘Waarom worden de dieren niet eerst uit hun lijden verlost?’ vroeg hij zich af. De koeien werden vermalen tot voer voor de nertsen. Ze werden gedood om gevoerd te worden aan andere dieren die uiteindelijk ook werden gedood. De logica ontging hem volledig.

Garnalenvisserij

Op zijn vijftiende ging Peter op een garnalenboot werken. Steeds als er een gigantisch net vanuit het water omhoog werd getild, zat dit vol dode zeedieren. Een paar dieren leefden dan nog, wat krabben en garnalen. Het merendeel was dood, gestikt, vanwege het gewicht van alle samengepropte dieren. Slechts een deel van de vangst was geschikt voor verkoop, alle andere duizenden dode dieren werden weer overboord gegooid.

Slachthuis

Toen hij zeventien jaar was, opende er een vleesverwerkingsfabriek in een stad verderop. Zijn vader ging hier werken op de slachtafdeling (kill floor) en regelde ook een baantje voor Peter. Hij moest het vele gestolde bloed door het putje spoelen. Nog steeds ruikt hij de lucht, hoort hij de kreten van de koeien die trillend stonden te wachten tot ze geslacht zouden worden. Volgens hem wisten ze dat het foute boel was. Andere medewerkers vierden een feestje omdat ze een record hadden gebroken: ze hadden 107 koeien in 1 uur gedood.

Een koe nam de benen en gleed uit op de vloer, die glad was van het bloed. Het dier was een van de vele die niet direct gedood was door de slagpin en versuft was. Met een stalen kabel werd ze omhoog gehesen, zodat haar nek vrij was voor het mes. Net voor ze opgetrokken werd, aborteerde ze haar kalf en maakte een afgrijselijk geluid. Haar nek werd doorgesneden en het laatste wat ze zag was haar kalfje op de vloer. Het deed de andere medewerkers niets, ze lachten zelfs. Peter ging weg en kwam nooit meer terug.

‘Ja, het was een koe. Maar haar kreet was die van een moeder die haar baby kwijtraakt, terwijl ze sterft. Ik hoor het nog steeds, elke dag.’

Militair

Al deze ellende zag hij, hij werkte er aan mee, en nog steeds at hij dieren. Hij ging aan de drugs en dronk veel te veel. Van de rechter kreeg hij op zijn achttiende de keuze: de gevangenis in, of het leger. Peter koos voor het leger, waarvoor hij vijftien jaar werkte en waar hij zijn vrouw Ann leerde kennen.

Bewustwording

Toen hij samen met Ann hun kinderen opvoedde gingen ze zich meer verdiepen in de herkomst van hun eten. Volgens Peter had hij nooit een goed gevoel bij het eten van vlees gehad, maar het was ‘de norm’. Ze werden uiteindelijk vegetariër en later veganist. Diverse lichamelijke klachten verdwenen sinds ze plantaardig eten. Inmiddels organiseren ze het jaarlijkse festival Vegfest Colorado en hebben ze organisatie Animal Action Network opgericht. Ze strijden tegen allerlei dierenleed, en voor bewustwording.

Bron ©Piepvandaag.nl Angelique Lagarde