Nu alweer bijna vier jaar geleden verscheen, in april 2009, het boek Plastic Soep van Jesse Goossens. Dit werd groots gelanceerd tijdens een televisie-uitzending op National Geographic: TIME2ACT.
In het voorwoord schreef H.K.H. Prinses Irene het volgende:
“Wat een arrogantie om ons afval maar in zee te gooien, alsof deze onze persoonlijke achtertuin is! Als enige verzachtende omstandigheid was wellicht aan te voeren dat we er niet bij nadachten. Maar nu we weten dat ons afval de ecosystemen van de oceanen en de zeeën kapotmaakt – ja, het leven zelf van de koralen, de planten, de zeedieren, de vissen en de zoogdieren in groot gevaar brengt (er sterven jaarlijks alleen al honderdduizend dolfijnen door dit soort afval, zoals visnetten) – kunnen we niet anders dan opkomen voor al dat mooie en nodige leven.
Waarom is dat nodig? Het wetenschappelijke antwoord luidt: omdat de ecosystemen, de verbanden van leven, het voor ons mogelijk maken om te leven op aarde. Maar er is ook een morele kant: wij mensen zijn slechts een onderdeel van het leven op aarde, maar door onze creatieve en cognitieve vermogens kunnen wij overzien wat we aanrichten, en daardoor dragen wij een verantwoordelijkheid voor de rest van het leven.”
Dat is anno 2013 nog steeds zo en daarom ben ik inmiddels directeur van de Plastic Soup Foundation, die destijds nog niet bestond.
Omdat ik niet anders kan en daarom verantwoordelijkheid wil dragen voor de rest van het leven.
Jij toch hopelijk ook?
Plastic Soep
©PiepVandaag.nl Maria Westerbos, oprichter en directeur van de Plastic Soup Foundation (PSF)
1 Comment
Comments are closed.
En wij moeten van de europese unie zeker 2 keer per week vis eten, want dat is zogenaamd gezond.
Smakelijk eten.