Ingezonden brief: Macedonische bekommert zich om straathonden 

Het is 05.15 uur in de ochtend. In Struga, een plaatsje in Macedonië aan het prachtige meer van Ohrid, breekt de dag aan. Het is nog erg rustig op straat, maar de bakkerij is al open en de straathonden zijn wakker.

Ze staan al te wachten op Beti en haar ouders. Ze kennen precies haar auto. Vandaag komt Beti met een andere wagen, omdat haar 16 jaar oude Golf bij de garage gerepareerd moet worden. Gelukkig heeft Beti de auto van een vriend kunnen lenen.

Eerst brood bij de bakker kopen. Nee, geen gratis oud brood, ook het brood van gisteren wordt gewoon verkocht. Deze keer zit er veel brood met salami en kaas tussen. Mooi, dat lusten de honden graag. Op het pleintje tegenover de bakkerij legt Beti, een 32-jarige Macedonische die zich om de straathonden bekommert, het brood en wat droogvoer neer. Ze controleert gelijk het oor van een reu die een aanvaring met een andere hond heeft gehad. Met een ontsmettingsspray behandelt ze de wond.

Dan begint de ronde in Struga en erbuiten. Veel honden die ze in de winter heeft gevoerd zijn er niet meer. Vergiftigd. De overgebleven honden houden zich op vaste plekken op. Het zijn onder andere honden die op haar boerderij hebben gewoond. Op een gegeven moment moeten de volwassen honden plaats maken voor nieuwe pups die hulp nodig hebben. Dan zet Beti dus honden weer terug op straat. Al deze honden blijft zij voeren. Dankzij de donatie van Wereldpootjes kan Beti ze nu ook laten castreren.

De dag ervoor kwam de gemeentereinigingsdienst onverwacht de vijf kooien ophalen die men aan Beti had uitgeleend. Beti protesteerde tevergeefs bij de manager. Smeekte om haar een paar dagen respijt te geven. De manager had echter geen boodschap aan haar, met als gevolg dat vijf honden weer op straat moesten gaan leven. De keuze viel op Tyson, Gina, Pinto, Nicolina en nog een vijfde hond, allemaal grote honden behalve Pinto.

Oef, het principe “neuter & release” is in de praktijk toch wel slikken. Per koppel op een rustige plek buiten Struga, in de nabijheid van water. Een eind uit elkaar. Beti wil koste wat kost voorkomen dat de honden elkaar gaan opzoeken en een grote roedel vormen. Dat is vragen om problemen, want mensen ervaren een grote groep blaffende honden nu eenmaal gauw als bedreigend.

Op een hond na zijn er allemaal, en ze zijn door het dolle heen als ze Beti zien. Ach gossie, zo’n leuke kleine hond als Pinto zou in Nederland binnen een mum van tijd geadopteerd zijn.

We maken het rondje af. Langs de verlaten fabriek met de twee hondjes.

Langs Doney en Sunny, twee honden die vorig jaar zijn uitgezet. Snel brood neergooien, snel een bak water neerzetten en hup weer door. Sunny rent uit alle macht de auto achterna. Zucht. Langs de moeder en dochter die sprekend op elkaar lijken. En nog zo langs wat honden. Als bepaalde honden er niet zijn, maakt Beti zich ongerust. Altijd dreigt het gevaar van vergiftiging of een aanrijding.

De rit eindigt ongeveer een uur later bij de boerderij, waar de opvangers ongeduldig wachten. Ook zij willen graag eten.

De dag dat we vertrekken, ga ik nog een keertje mee. Petje af voor Beti en haar ouders die dit elke dag voor dag en dauw weer doen, in weer en geen weer. Ga er maar aan staan!

Petra Poorter, Wereldpootjes.nl