New York City is een bruisende stad. Je kunt er van alles vinden: veel verschillende culturen, bedrijven, gebouwen en mensen. Het is er druk, maar wel gezellig druk. De stad inspireert mij al 15 jaar en daarom woon ik er graag.
Nu wonen mijn man en ik er met onze 12-jarige Bull Terriër Vito, die we hebben geadopteerd uit het asiel in Eindhoven, en vervolgens met het vliegtuig meegenomen. Hij is mijn dagelijkse therapie en ik heb hem weliswaar gered, maar hij mij zeker ook. Heerlijk vind ik het om met hem te gaan wandelen door de drukke stad. En Vito vindt het hier ook helemaal geweldig. Wat is het verschil tussen het hebben van een hond in NYC en in Nederland? De mentaliteit.
Waar in Nederland veel mensen doen alsof ze bang zijn van Vito, en hem zien als een pitbull, terwijl hij toch echt van een totaal ander ras is, is Vito in Amerika zowaar een lokale celebrity geworden. We worden zo vaak aangehouden op straat, dat we voor hem een business kaartje hebben gemaakt. Mensen knuffelen wat af met hem.
Wat me ook op valt is dat bijna alle honden echt veel socialer zijn dan de honden in Nederland. Dat moet ook wel als je met 600.000 honden in zo’n kleine stad woont. Als een hond raar gedrag vertoont is het gewoon heel moeilijk om hem of haar te houden in een stad als New York. En de poep wordt ook netjes in een biologisch afbreekbaar zakje opgeruimd. Honden mogen vrijwel nergens op het gras, maar een doorgewinterde hondeneigenaar vindt wel een plekje waar de hond even de pootjes kan strekken of kan rollen.
Mensen hier zijn altijd “on the run”, ze zijn altijd bezig. Meestal met een coffee-to-go of een verse “juice” in de hand. Het is de plek om te netwerken en nieuwe trends te spotten. Men gaat daar soms wel ver in: honden lopen hier met warme designerjasjes en schoentjes in de winter en ze gaan bijvoorbeeld naar de “doggy day care” overdag. Er zijn veel dure dierenspeciaalzaken, want de New Yorkers houden van hun honden, dus krijgen ze alles wat hun hartje begeert. Van Biologische brokken tot een leuke halloween-outfit. Want “hoe je je hond behandelt, zegt veel over jou zelf” is het motto en ik sta daar zelf ook achter.
Het hebben van een hond in NYC wordt zelfs aangeraden door een vooraanstaande match maker: je hond meenemen naar een “dogrun” wordt door haar gezien als dé manier om iemand te ontmoeten. Veel relaties beginnen daarom op de hondenspeelplaats. Je moet wel even checken of je een hond mag hebben van je huisbaas. Veel gebouwen hebben namelijk een ‘geen huisdieren’ beleid. Dat is ook een van de schaduwkanten van NYC : er zitten veel honden in asiels.
Bij de NYACC, het grootste publieke asiel van New York, komen dagelijks 80 tot 100 honden binnen. ELKE DAG. Ook vaak met de reden “mag niet blijven van de huisbaas”. Op een dag kwam ik er dus achter dat er dagelijks tientallen perfect gezonde honden afgemaakt worden, omdat de asiels overbevolkt zijn. Ik zie deze asielhonden dagelijks op Instagram en mijn hart breekt elke keer weer. Dan staat er eerst een foto van een hond die urgent een baasje zoekt, en 2 dagen later staat dezelfde foto in het zwart-wit, met de letters R.I.P. Want er was geen potentieel baasje voor hem of haar komen opdagen.
Toen ik erachter kwam dat er veel mensen zijn op Instagram die honden redden, en er zoveel honden zijn die niet op tijd worden gered, heb ik echt wel een paar dagen gehuild en buikpijn gehad. (Check bijvoorbeeld de hashtag #adoptadog of #shelterdog). Ik voel me dan rot, want ikzelf heb een blije hond op de bank, terwijl er zoveel honden in New York City, maar ook wereldwijd in asiels zitten, en er ook vaak niet meer levend uit komen.
Ik heb NYACC gevraagd hoe dat komt. Ze antwoordden mij dat ze op het moment een slagingspercentage van 83% hebben voor honden, dat wil zeggen 83% wordt met succes herplaatst. Dat was voorheen een lager percentage. Maar dat betekent nog steeds dat veel honden niet levend uit de asiels komen. De persoon van NYACC die ik sprak vond het zelf ook heel erg, maar zei dat ze moed putte uit de vele honden die de NYACC wel elke dag redt en waarvoor wel een nieuw huis wordt gvonden. Ik ben uitgenodigd om een keer te komen kijken, maar waarschijnlijk wil ik dan weer een hond mee naar huis nemen, want ik kan dat leed niet aanzien natuurlijk. Mijn man ziet me al aankomen! Eentje is op dit moment de max voor mij.
Ik bedacht me op een avond: “hoe kan ik deze asielhonden helpen zonder ze allemaal te adopteren?” Ik bekeek mijn opties en bedacht me hoe ik met iets wat ik leuk vind ook deze honden kan helpen. En ik heb mijn manier om te helpen gevonden: ik ben bezig met een kinderboekje over het leven van Vito, “From Shelter Dog to New York”, en ik hoop daarmee ook geld op te halen om andere asielhonden te helpen. Dus stay tuned en volg deze blog van mij op Piepvandaag.nl voor updates. Maar volg Vito ook op Instagram (@vitothedog) en hou Vitothedog.com in de gaten. Dan zie je ook hoe het leven van een hond in New York City is en weet je ook wanneer het boekje uit komt.
Wat is jouw ideale manier om asieldieren te helpen?
Liefs, Lonneke
©PiepVandaag.nl
