Elke zalmkwekerij heeft zogenaamde ‘drop-out’s: onvolgroeide vis die levenloos drijft aan de oppervlakte van het water. Uit nieuw onderzoek blijkt dat deze vissen zwaar depressief zijn.
De verdrietige zalmen worden ‘drop-outs’ genoemd omdat het lijkt alsof ze het opgegeven hebben. Bevindingen gepubliceerd in Royal Society Open Science noemen zo’n vis suïcidaal en dat is helaas niet overdreven.
Ook vissen voelen pijn, angst en stress. Net als wij. Marco Vindas, auteur van het onderzoek en bioloog aan de Universiteit van Göteborg:
“Ik wil niet zo ver gaan door te zeggen dat ze zelfmoord plegen, maar deze vissen hebben de grens bereikt van wat ze kunnen verdragen. Omdat ze in deze omgeving blijven, sterven ze uiteindelijk door gebrek aan levenslust.”
De chemie in de hersenen en het gedrag van de wegkwijnende vissen komt overeen met de symptomen van depressie zoals vastgesteld bij andere dieren. Wetenschappers hebben een beduidend hoger niveau van cortisol, een hormoon dat vrijkomt bij stress, gemeten bij een drop-out zalm. Het serotonerge systeem van de drop-out zalmen was overactief en niet meer in leven, vergelijkbaar met het ziektebeeld van een mens die lijdt aan een depressie.
Mensen die leven in armoede en andere sociaal-economische ellende, hebben meer kans om psychische stoornissen zoals een depressie te krijgen. Het lijkt er dus op dat een onnatuurlijke en stressvolle omgeving hetzelfde effect heeft op een gekweekte vis.
Gekweekte zalm en andere vissen leven in overvolle tanks waar ze worden geconfronteerd met agressieve vissen en de strijd om voedsel. Het is niet zo gek dat kweekvissen agressief worden. Ze leven hutje mutje op elkaar in een kooi en het water bevat te weinig zuurstof en juist teveel uitwerpselen. Door te weinig zuurstof bijvoorbeeld kan de eetlust van een zalm verminderen, ontstaan er huidzweren en groeit de vis niet goed. Ook komen er veel ziekten voor zoals oogletsel en zeeluis. De dichtheid in kooien varieert tussen de 10 en 30 kilo zalm per 1000 liter. Een zalm heeft daarmee minder ruimte dan als hij in een badkuip vol water zou zitten. Van de kweekzalm wordt ook nog verwacht dat hij een beetje flexibel is; hij wordt voortdurend blootgesteld aan veranderingen in bijvoorbeeld de verlichting en de waterdiepte. Vindas legt uit:
“De omstandigheden in de aquacultuur zijn zo anders dan die in het wild. Het is een ontzettend stressvol leven voor die beestjes.”
Bronnen: UPI.com, Wakker Dier ©PiepVandaag.nl Sophie Janssen
2 Comments
Comments are closed.
Zolang ze vissen letterlijk laten stikken – wat een lange doodsstrijd kan zijn – of levend open snijden vermijd ik het eten van vis. Ongelofelijk dat vissen worden behandeld alsof ze geen gevoel hebben. Bij de introductie van het MSC-keurmerk heb ik het MSC gemaild wat ze gingen doen aan de wrede manier waarop de vissen aan hun einde komen. Nadat ik een herinnering had gestuurd was het antwoord: “Niets”.
Kweekvis (hoezo kweekvis? Planten kweek je toch?) is een vorm van vee-industrie en dat moeten we helemaal niet willen. Het levenslang gevangen houden van andere diersoorten zodat wij er 10 minuten plezier van hebben kan echt niet meer. En die Omega 3 dan? Die maken de vissen niet zelf. Ze halen ze uit algen en dat kunnen wij ook. Google maar eens op algenoliecapsules.
Ja, vreselijk. En als mensen ‘duurzame’ vis kopen (met het ASC-keurmerk voor gekweekte vis en MSC voor in het wild gevangen vis), gaan ze er vaak ook vanuit dat het diervriendelijk is. Maar daar zijn die keurmerken helaas niet op gericht; er wordt wel van ASC gezegd dat de vissen genoeg leefruimte hebben, dat het water van goede kwaliteit en van voldoende zuurstof voorzien moet zijn en dat er geen preventieve antibiotica gebruikt wordt. Maar de vissen mogen wel ‘gewoon’ onverdoofd geslacht worden, en dat is toch vreselijk?!