Tijdens een fietstocht door het Noord-Hollandse landschap zag ik een kalfje in de wei staan. De boer, wiens koeien vrolijk buiten ronddrentelden, deelde mee dat het kleintje net was geboren. Hij legde het kalfje in een kruiwagen om mee te nemen naar stal.
In mijn enthousiasme liep ik achter hem aan in de veronderstelling dat het kalfje daar bij moeder op stal zou komen te staan. Tot mijn ontsteltenis werd het kalfje echter direct vanuit de kruiwagen in een kistje van amper meer dan een vierkante meter gegooid. Het hekje werd dichtgedaan. Vol medelijden aanschouwde ik hoe het arme diertje zich tegen de schotten van zijn kleine verblijf wierp.
‘Kalveren mogen toch niet meer in een kistje?’ vroeg ik verontwaardigd aan de dienstdoende dierenarts.
De man belast met het welzijn van dit diertje antwoordde mij weinig geruststellend:
‘Er gebeurt wel meer dat niet mag.’
Kistkalveren. De gruwel van de vorige eeuw bestond toch niet meer? De beelden van miljoenen kalveren per jaar die in een kistje leefden, op een lattenbodem, zonder stro, zonder daglicht, zonder bewegingsruimte, zonder aandacht of liefde, speelden als een nachtmerrie door mijn hoofd. Ik besloot hier nader onderzoek naar te verrichten.
De huidige regelgeving aangaande kalveren vind je terug in het Kalverenbesluit (Besluit van 7 juli 1994, houdende regelen ter zake van het houden en huisvesten van kalveren). Dit besluit is gebaseerd op richtlijn nr. 91/629/EEG van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 19 november 1991 tot vaststelling van minimumnormen ter bescherming van kalveren (PbEG 1991, L 340), waarin lidstaten tien jaar de tijd kregen aan deze Europese minimumnormen te voldoen. Met deze Europese richtlijn is het welzijn van de kalf verbeterd: hij mag niet meer zijn hele leven in een kist doorbrengen, wat in Nederland geleid heeft tot groepshuisvesting voor kalveren. Toch zijn niet alle wantoestanden de wereld uit geholpen.
Volgens de richtlijn en het Klaverenbesluit mogen kalveren in eenlingboxen worden gehouden tot de leeftijd van 8 weken. Indien een dierenarts heeft verklaard dat het kalf in verband met zijn gezondheid of gedrag moet worden geïsoleerd om te worden behandeld, zit hier geen tijdslimiet aan vast. Op grond van deze regelgeving mag een kalf dus direct van de moeder worden afgezonderd en in een box worden geplaatst. Daar brengt hij ongeveer een derde van zijn korte leven door! Hoewel kalveren na deze periode over het algemeen in groepshuisvesting worden geplaatst, is het nog steeds niet geheel uitgesloten dat een kalf zijn hele leven in een box blijft staan. Ter verduidelijking, dit zijn de maten van zo een box: de breedte is ten minste de schofthoogte van het kalf en de lengte ten minste 1,1 maal (!) de lichaamslengte van het kalf.
Ook nadat een kalf in groepshuisvesting is geplaatst, heeft hij beperkte bewegingsruimte. Een kalf met een gewicht van minder dan 150 kg mag zich uitleven op 1,5 m2. Is het kalf 150 kg of meer, maar minder dan 220 kg, dan heeft hij de beschikking over 1,7 m2. En een kalf van meer dan 220 kg mag gehuisvest worden op 1,8 m2. De kalveren staan vrijwel in het donker. De stal moet voorzien zijn van lichtdoorlatende materialen die maar 2% van het vloeroppervlak van de stal hoeven te verlichten.
De hierboven afgebeelde boxen zijn voorbeelden van het huidige aanbod aan eenlingboxen. Dit soort boxen zouden gezien de EU richtlijn niet meer in gebruik mogen zijn, behalve voor het isoleren van zieke dieren. In de richtlijn staat namelijk dat een individueel hok voor kalveren niet voorzien mag zijn van muren, maar moet bestaan uit open afscheidingen die direct visueel en lichamelijk contact tussen de kalveren mogelijk maken. Ter controle belde ik een grote leverancier van stalbenodigdheden met de vraag wat hun aanbod was voor kalverenhuisvesting.
‘Hoezo?’ was het verbaasde antwoord. ‘Kalveren staan toch gewoon in kisten? Of bel je namens een kinderboerderij?’
Gelukkig zag ik ook leveranciers van stalbenodigdheden die ietwat diervriendelijker oplossingen aanboden.
Daarnaast zijn er nog een aantal punten waarin onze praktijk in strijd lijkt te zijn met de minimale regels van de richtlijn. Het Productschap voor Vlees en Vee heeft in een regeling (de IKB- regeling voor vleeskalveren) de eisen van het Kalverenbesluit nader uitgewerkt. Deze regeling geldt voor de bij hen aangesloten bedrijven in de kalverensector (ongeveer 95%). Hierin staat dat kalveren tot 20 weken op 50 gram vezelhoudend droogvoer per dag mogen leven. In de richtlijn staat echter dat kalveren een bepaald minimum vezelhoudend voer per dag moeten krijgen en die hoeveelheid voor kalveren van 8 tot 20 weken verhoogd dient te worden van 50 tot 250 gram per dag. Daaruit blijkt dat al voor de leeftijd van 20 weken het voedselrantsoen een stuk hoger hoort te zijn dan 50 gram per dag. Volgens het PVV zitten kalveren in Nederland vaak op minimaal 1 kg hard voer per dag. Maar op grond van de letterlijke tekst van de regeling kunnen blanke vleeskalveren (nog steeds) te weinig vezelrijk voedsel krijgen toegediend.
Het voer van kalveren dient volgens de richtlijn ook voldoende ijzer te bevatten om een gemiddeld hemoglobinegehalte van ten minste 4,5 mmol/l te bereiken (ter indicatie: bij een mens wordt van bloedarmoede gesproken beneden de 8,5 mmol/l). In de IKB –regeling staat dat het hemoglobine gehalte van blanke vleeskalveren bewaakt moet worden door middel van bloedonderzoeken of ijzertoediening. Maar ook: ‘geen waarde oordeel op hemoglobine gehalte’. Betekent dit dat het hemoglobine gehalte dient te worden gecontroleerd, maar geen oordeel wordt uitgesproken over de waarde? Hoe dan ook: veel blanke vleeskalveren zitten duidelijk net op of onder de grens van bloedarmoede, wat hun korte bestaan aanzienlijk verzwaard. Helaas houdt de (buitenlandse) consument die nog steeds overwegend vraagt om blank kalfsvlees, deze praktijken in stand.
Jammer is dat er in het Kalverenbesluit geen aparte regels voor handhaving of sancties zijn opgenomen. Het Productschap voor Vlees en Vee controleert jaarlijks de bij hen aangesloten bedrijven, maar dit zijn niet alle bedrijven in de sector. Het PVV is bovendien geen geheel onafhankelijke partij, zij komt ook op voor de belangen van de bedrijven uit haar sector. Of de praktijk dus aan de Nederlandse regelgeving voldoet, is nog maar de vraag. Vast staat in ieder geval dat deze regelgeving nog steeds kistkalveren (voor een groot deel van het kalverleven) toestaat. Vraag is ook of deze regelgeving en de huidige praktijk de Europese toets kunnen doorstaan. Kistkalveren verleden tijd? Helaas niet!
Voor PiepVandaag.nl ©Janine Keijser
18 Comments
Comments are closed.
op de 4e foto staan 2 kalveren naast elkaar te drinken. daaronder wordt vermeld dat dit eenlingboxen zijn maar wij hebben deze thuis ook en het zijn helemaal geen eenling boxen, dit zijn de drinkboxen van een lely calm drinkautomaat. hier kunnen kalveren die in GROEPEN (in ons geval van 30 kalveren) gehuisvest zijn even alleen in gaan staan om te drinken. dit kan meerdere malen per dag om zoveel mogelijk de moeder na te bootsen. en als er een kalfje niet gedronken heeft krijgd de veehouder een melding en kan hij bij het kalfje gaan kijken om te zien of het niet ziek is of zo. trouwens onze kalfjes staan alleen de eerste 2 weken appart gehuisvest om ze zo veel mogelijk persoonlijke begelijding te geven. Nog niet overtuigd kijk eens op http://www.lely.com/nl/voeren/kalverdrinkautomaat/calm.
En doe voortaan eens een beetje beter onderzoek
op de 4e foto staan 2 kalveren naast elkaar te drinken
Ongekend al die reacties van mensen die er geen verstand van hebben! Erg jammer!
ik vind dat het moet wordn afgeschafd zoiets
De genoemde eenlingboxjes zijn boxjes die gebruikt worden op melkveebedrijven. Het is gangbaar om de kalfjes gedurende de eerste 14 dagen van hun leven individueel te huisvesten. Op die manier kan een pasgeboren kalf in een schone omgeving opgevangen worden, lekker in het stro. De eerste 14 dagen van het leven van een kalfje is een kritieke periode, gedurende deze periode is het van groot belang om een kalf goed te kunnen controleren. Deze controle houdt oa in dat de melkopname en de kwaliteit van de mest van het kalf wordt gecontroleerd. Na 14 dagen worden de meeste kalfjes op melkveebedrijven (de vrouwelijk dieren althans, de mannelijke dieren gaan naar de kalvermester) gehuisvest in ruime strohokken in een groep. De kalveren die naar de kalvermester gaan worden volgens europese normen in groepen gehuisvest, individuele huisvesting komt daar niet meer voor, enkel een ziek dier wordt soms tijdelijk geisoleerd van de groep.
Pasgeboren kalfjes in groepshokken huisvesten lijkt misschien voor een leek heel diervriendelijk maar dat is het zeker niet. Pasgeboren kalfjes die in groepshokken gehuisvest worden, hebben juist een veel grotere kans op diarree en longaandoeningen. Ondergetekende adviseert veehouders dan ook om kalfjes tot 14 dagen in een eenlingboxje te huisvesten ter verhoging van het welzijn en het gezondheidsniveau van de kalveren.
Met vriendelijke groet,
K.J. Oosterhuis
Dierenarts in Zuid-Holland
Kalveren leven tegenwoordig prima met alle nieuwe welzijnseisen en regelgeving.
Niks mis mee, ze hebben een prima leven ook bij de boer.
De onderste foto is geen box waar een kalf in opgroeit. De onderste foto laat een drinkbox zien. De kalveren lopen los in het stro (waar je nog iets van kunt zien op de foto). De kalveren gaan de box in om melk te drinken. Door er hekken omheen te plaatsen, kunnen ze niet verdrongen worden door andere (sterkere) kalveren en krijgen ze allemaal hun eigen portie.
En de overige foto´s laten huisvesting zien die eerder uitzondering is dan regel. Maar ga zelf eens kijken bij een melkveehouder.
Of je stopt gewoon met deze weerzinwekkende praktijden en word parkeerwachter.
Of je begint met een kampeerboerderij, ben je ook met dieren bezig, want de mens behoort ook tot de dieren.
Volgens mij is het nog steeds een kwestie van “geldelijk gewin”. Hoeveel een boer ook van dieren houdt, ze moeten met zo weinig mogelijk kosten zo veel mogelijk geld opbrengen.
Als het belang van het dier daarbij in het gedrang komt, zal er toch gekozen worden voor een zo groot mogelijke opbrengst.
De veeboer weet vaak niet anders en denkt echt dat hij goed voor zijn dieren is.
Je hoort ook vaak het argument, ik hou van dieren, daarom ben ik veeboer.
Maar laat de veeboer zich eens echt verdiepen in zijn dieren, dan zal hij erachter komen, dat veeboer zijn en dierenwelzijn, maar vooral dierenrechten, ver uit elkaar liggen, want wil je geld verdienen aan het houden van dieren, dan gaat dat altijd samen met dierenleed.
Diep triest.
Die diertjes worden in kisten gezet omdat ze anders bij elkaar willen drinken en zelfs urine drinken .
omdat ze bij hun moeder zijn gestolen…
Drinken bij de moeder en gewoon bi de moeder zijn is bij ieder zoogdier het meest belangrijke contact in een leven en dat mensen dat verstoren door dierenmelk aan mensen te geven, en vaak dus ook het contact tussen mensenmoeder en baby verloren gaat, daar kan toch niets goeds uit voortkomen.
Nogmaals diep triest
Zie:
http://www.hardwerkendemoeders.nl
http://www.zuiveloffline.nl
Beste redactie,
onvoorstelbaar dat deze jonge dieren in zo’n klein hokje moeten leven!
Mijn fiets die in de schuur staat, heeft nog meer ruimte.
Ik vind het dan ook heel goed dat PiepVandaag dit onder de aandacht brengt.
Het is inderdaad jammer is dat er in het Kalverenbesluit geen aparte regels voor handhaving of sancties zijn opgenomen. Maar dat gebeurd vaker met regels. Er zijn er velen in ons kleine landje, maar controle en het geven van sancties blijven vaak uit.
Ik zou graag zien dat de ‘kleine’ / ‘ouderwetse’ boer beloont wordt voor zijn diervriendelijke & duurzame oplossingen.
Dit biedt kansen voor deze ondernemers en draagt bij aan dierenwelzijn en een duurzame toekomst. Nu zijn het de megastallen die subsidie krijgen en wordt dierenleed beloont. Dit zou andersom moeten zijn! Boeren zitten gevangen tussen enerzijds megastallen met subsidie en anderzijds de supermarkten die de prijzen onder druk zetten. We moeten naar een systeem, waarbij de boer een eerlijke boterham kan verdienen en waar dierenwelzijn en duurzaamheid centraal staan.
Een systeem waarbij boeren niet gewongen worden om kalveren te kisten en over te stappen op megastallen. Dat is niet alleen interessant voor de boer en de dieren, maar ook voor u die vlees eet, immers: hoe beter leven het dier heeft gehad, des te smakelijker is het stukje vlees op uw bord
Daarentegen en opmerkelijk genoeg, willen velen elke dag alleen maar het allergoedkoopste, vol met antibiotica en bactierierijke vlees uit de bioindustrie eten.
Hoog tijd voor verandering dus en dat kan door een hogere (eerlijke) prijs voor vlees te betalen!
Dat moet met respect voor de dieren en het gunnen van een redelijk bestaan voor de boeren toch mogelijk zijn door bijv. minder vaak, maar beter vlees te eten?
Zeker als je weet dat een mens niet elke dag vlees nodig heeft, moet dat toch geen moeilijke beslissing zijn?
Ik zou dan ook willen zeggen: net als de kalveren moeten we ons niet laten kisten door de bioindusttrie!
Hans Korpershoek (vegetariër)
Gelukkig verdiepen wij ons bij PiepVandaag juist zeer goed in de onderwerpen waar we over berichten en kunnen we reacties zoals hierboven van NVT heel makkelijk weerleggen.
Na aanleiding zou ik jullie graag willen uitnodigen op ons melkveebedrijf. Dit artikel benaderd nog niet eens de feitelijke boete praktijk.
Beste Teun,
Ik geloof zeker dat er in de melkveesector bedrijven zijn die betere huisvesting hebben dan de kisten die worden aangeboden door leveranciers (en ook in gebruik zijn bij een aantal melkveebedrijven die ik heb bezocht). Ik ben blij te horen dat jouw melkveebedrijf daar één van is.
Helaas is het wel gangbare praktijk dat het kalf direct wordt gescheiden van de moeder en alleen wordt geplaatst. Mannetjes kalveren gaan allemaal binnen een maand naar de kalverhouderijen en daar komen ze eerst in een box terecht. Pas na max 2 maanden (volgens het PVV gemiddeld na 5 weken) staan ze in groepshuisvesting en daar hebben ze ook nogal beperkte ruimte (al is het beter dan een eenlingbox).
Dit artikel is vooral bedoeld om een regelgeving die meer dan 20 jaar geleden is ingevoerd om het leven van kalveren te verbeteren, opnieuw onder de loep te leggen. Dat kalveren 2 maanden in een box mogen staan van 1.1 maal hun lengte en daarna op max 1.8m2 mogen leven, is wat mij betreft onacceptabel in deze tijd. Ook laat de regelgeving nog (teveel) ruimte om een kalf zijn hele leven in een kist te laten staan.
Gezien het aanbod van eenlingboxen en mijn eigen bevindingen, ben ik bang dat dit niet alleen de regelgeving is maar ook de praktijk (iig bij het merendeel van de melkveehouderijen en in de vleeskalverensector). Het Produktschap voor Vlees en Vee bevestigt dit ook.
Beste Teun,
Houdt het goed verzorgen van het kalfje voor jou ook in dat het niet alleen een grotere box en goed voer krijgt, maar deze ook bij de moeder kan zijn en lekker in de wei kan spelen? Ik zie namelijk bijna nooit jonge kalfjes bij de moeder in de wei staan. Dat gebeurt alleen bij biologisch dynamische boerderijen (demeter), wat duidelijk fijner en leuker is voor het kalfje dan in zijn uppie in een box te staan. Het welzijn van het kalfje hangt voor een groot deel daarvan af.
Waarom is de belangrijkste vraag niet gesteld? Waarom doet de boer dit? Dit laat maar weer eens zien dat jullie graag van schreeuwen houden maar niet weten hou de vork in de steel zit. Er wordt onnodig onrust gestookt, het gaat allemaal goed met deze dieren. Een koe geeft ook de meeste melk als deze goed verzorgt wordt. met andere woorden, los echte problemen op een maak het leven niet onnodig irritant. Leer wat over de agrarische sector en over dieren voordat je onzin gaat uitkramen. Angstzaaiers zijn er genoeg in de wereld. mvg, een bezorgde Nederlander die van dieren houdt!
Beste bezorgde Nederlander,
ik heb me wel degelijk verdiept in hetgeen speelt voor deze boer en het met hem daar uitgebreid over gehad. Hij wil zijn kalveren ook liever wat diervriendelijker huisvesten, hoewel het deels gewenning voor hem is dit op deze manier te doen. Vroeger zaten kalveren 6 maanden in een kist en nu wordt nog steeds gedacht dat dit voor de eerste maanden nodig is voor hygiëne en efficientie. Helaas is dit achterhaald en wordt daarbij geen rekening gehouden met het feit dat dieren ook sociale gevoelens hebben. Dat is ook de reden dat in Nederland na max 2 maanden wordt overgegaan tot groepshuisvesting. De boer in kwestie wil graag diervriendelijkere huisvesting, maar zit klem tussen regelgeving en geldgebrek, omdat tegenwoordig alleen megastallen subsidie krijgen maar ‘ouderwetse’ boeren nauwelijks hun boterham kunnen verdienen. Ik hoop dat u inziet dat ik meerdere kanten van het verhaal zie, maar daarbij opkom voor de belangen van een groep dieren die dit niet voor zichzelf kunnen.