In de Gelderlander van 5 maart lees ik het beeldverhaal over het grootste kippenvangbedrijf in Nederland dat jaarlijks zo’n 15 van de 44,5 miljoen legkippen in Nederland vangt. Het bedrijf, opgericht door de Turkse broers Rahmi en Hamdi Gemril, heeft circa 500 klanten in Nederland, België en een deel van Duitsland. Het merendeel van de vangers komt uit Bulgarije, Polen, Roemenië en Turkije. Helaas mensen die weinig of geen affiniteit met dieren hebben. Hoe dit bedrijf te werk gaat wordt door de Gelderlander kritiekloos beschreven en in beeld neergezet alsof het om een soort van schoonmaakbedrijf gaat. Trots poseert Hamdi Gemril, mede-eigenaar van Gemril Pluimveeservice voor de camera als zijnde een grote dierenvriend met een kip in zijn arm.

Slechts op één foto is het leed van de dieren zichtbaar: de foto waar een vanger met een blije glimlach zoveel mogelijk kippen aan één poot in zijn beide handen verzameld heeft en trots de camera in kijkt. De kippen hangen ondersteboven aan een poot, lijden pijn en zijn in paniek.

Kritiekloos luid het onderschrift: Een geoefende kippenvanger stopt 1000 kippen per uur in de kratten. De fotograaf heeft in de reportage verder vooral het personeel in beeld gebracht, het leed van de 40.000 dieren die op brute wijze gevangen worden wordt gemakshalve vergeten. Iets wat toch wel ongelofelijk is omdat de manier waarop de kippen gevangen worden je reinste dierenmishandeling is. Het ruw aan één poot vangen is uiterst pijnlijk en beangstigend voor een kip. Doordat legkippen in een korte periode heel veel eieren moeten leggen en weinig bewegen zijn hun botten extra broos en breken snel. Veel gekneusde poten en gebroken poten zijn het gevolg van deze manier van vangen.

Ruw worden de dieren daarna in kratten geduwd. In witte kratten die ook nog eens een bolling hebben op de bodem waardoor kippen kunnen uitglijden, vertrapt worden en poten kunnen breken.

Kratten - Kippenvangen

Wat zich afspeelt tijdens het vangen is de reinste horror: gegil van kippen in doodsangst, kippen die proberen te ontsnappen, kippen die gewond raken en kippen die door de angst en stress letterlijk het loodje leggen. Zijn de vangers weg dan liggen daar als stil bewijs van het drama dat zich heeft afgespeeld her en der de dode kippen verspreid in de stal.

Achtergebleven kippen - Kippenvangen

Later worden die door de boer netjes in tonnen gedumpt, klaar om opgehaald te worden voor de destructie. Soms ontsnappen er een paar kippen aan de vangers. Deze kippen zijn doodsbang en gillen luidkeels als ze uiteindelijk toch gevangen worden. Ze zijn duidelijk getraumatiseerd. De meeste van die kippen worden alsnog de nek omgedraaid: de stal moet immers schoon en ontsmet voor de nieuwe legkippen die er aan komen.

Dode kippen - Kippenvangen

In de Gelderlander staat dat de kippen naar de slacht gaan omdat ze geen eieren meer leggen. Dit klopt echter niet en dat is ook te zien op de foto met de stellage met gevulde eierdozen. De kippen leggen nog wel eieren alleen wordt de productie wat minder hoog en de schaal wat dunner. Omdat boeren zo weinig geld voor hun eieren krijgen loont het de moeite niet meer de kippen te houden wanneer de productie iets achteruit gaat. In 1930 legde een legkip bij de boer per jaar 116 eieren, nu ligt dat aantal  door het doorfokken rond de 320 eieren per kip. In het tweede jaar halen de kippen zo’n topproductie niet meer, daarom doet de pluimveehouder ze na 12 tot 14 maanden weg. Soms doet een pluimveehouder zijn kippen versneld in de rui waardoor ze nog een ronde mee kunnen. Minimaal vijf dagen geen water geven en twee weken geen eten, zo krijg je kippen versneld in de rui. En het kost je niets… een dode kip kost immers ook geen voer meer. Al is dit verboden, toch is dit een heel gangbaar fenomeem in de pluimveeindustrie om kippen weer meer eieren te laten leggen. Met duizenden kippen opeengepakt in een stal of opgesloten in een kooi, is niet kunnen eten en drinken een nachtmerrie. De enige positieve afleiding die er was wordt hen ontnomen.

Kippen zijn intelligente gevoelige dieren, desondanks worden ze op grote schaal uitgebuit en onder dieronvriendelijke omstandigheden gehuisvest. En als dank voor de topprestatie van het vele eieren leggen voor ons consumenten worden ze na ruim een jaar uitbuiting gevangen op een manier die niets anders is dan pure dierenmishandeling. En dat geld niet alleen voor scharrel- en kooikippen, maar ook biologische en ronddeel kippen treft uiteindelijk ditzelfde lot. Met kneuzingen en breuken worden zij in kratten gepropt waarna zij een lange reis met pijn en angst moeten ondergaan richting slachthuis in Belgie of Polen waar zij op gruwelijke wijze worden geslacht.  Niets minder dan gelegaliseerde dierenmishandeling is het wat dit vangbedrijf met kippen doet. Het is een schande dat de overheid dit toe staat. ‘Blij met een ei’ is de slogan van de legpluimveehouderij richting de consument. Het wordt hoog tijd dat de legpluimveehouderij ook eens eerlijk het leed en de dierenmishandeling die aan het eten van eieren kleeft aan de consument vertelt.

©PiepVandaag.nl Sandra van de Werd is oprichtster en coördinator van Comité Dierennoodhulp