Zaterdagochtend 14 december word ik blij wakker na een rusteloze nacht in Dnipro. Vandaag gaan we naar Myav-Gav! Zo benieuwd hoe het gaat met dierverzorger Tanya, onze adoptiedieren Phil en Peach en natuurlijk de rest van het stel.
De straat van Tanya herken ik inmiddels. Zanderig – en nu hard bevroren en wit. De ijzeren poort voor haar huis is van kleur veranderd, bedenk ik mij. Donkerrood, de kleur van House of Animals! Als de beveiliging op de deur klopt, beginnen honden van Myav-Gav (miauw-waf) te blaffen. En niet veel later hoor ik iemand tegen de honden roepen. Ik kan het nog niet zien, maar weet wat er aan de hand is. Alle honden willen naar de poort rennen, maar er zit nog een hek tussen. Tanya vermaant de enthousiaste herrieschoppers, want anders eindigen er een paar op straat, zoals vorige keer.
Stralend doet Tanya open. Meteen moeten we kijken naar de garage helemaal aan het begin van het perceel. Omgebouwd tot een quarantaineruimte waar eerst onze adoptiekater Phil aanvankelijk woonde. In de verblijven zie ik nu andere dieren. Verder staan er tot het plafond opgestapelde dozen voer. Genoeg voor de winter, zo laat Tanya weten. Ze neemt geen enkel risico als het om de dieren gaat. En er ronkt een generator die we moeten zien. Deze hebben we net voor haar kunnen kopen dankzij onze fantastische donateurs. Eigen stroomvoorziening is pure noodzaak geworden.
Trotse Tanya
Tanya is trots en wil alles laten zien. Ze pakt mij bij mijn arm en ook als onze vertaler er niet bij is, praat ze gewoon door. Het grappige is dat ik denk nog te weten waar het over gaat ook. De kattenverblijven zien eruit als gezellige woonkamers. Vrolijke kleuren op de muur. Bankstellen en stoelen. Veel mandjes palen om in te klimmen en er is per verblijf een buitenruimte. Nu afgeschermd met dik plastic om de harde wind tegen te gaan.
Knuffelaar
We gaan door het hek langs de honden naar de achterkant van het huis. En net als vorige keren krijgen de beveiligers een stok. Niet om mee te slaan maar om de honden weg te duwen. ‘Eigenlijk is er maar een die mogelijk bijt, maar de rest wil misschien tegen je opspringen’, zegt Tanya. Als een enorm grote hond richting mij komt rennen, zet ik mij schrap. Hoe gevaarlijk hij er misschien ook uitziet; dit is de grootste knuffelaar die je je voor kan stellen. Vorige keer kroop hij bijna op schoot. Ik schat dat hij zeker 80 kilo weegt, dus toch beter als ik hem knuffel als hij met vier poten op de grond staat.
Na heel veel katten te hebben ontmoet, waarvan ik er inmiddels best veel herken, gaan we naar onze adoptiekater Peach. ‘Perzik’, in het Oekraïens klinkt het heel Nederlands! Vorige keer was ik erg onder de indruk omdat ik hem mocht borstelen. Schuwe en getraumatiseerde Peach, waar ik eerder vooral uit de buurt moest blijven, bleek borstelen heerlijk te vinden. Als Tanya zijn verblijf opent zit hij er al klaar voor. Ze neemt eerst bloed van hem af om te bepalen of ze zijn medicatie bij moet stellen. Toch wel makkelijk als je zelf arts bent.
Kopjes van Peach
Peach is eraan gewend, zo blijkt, want hij vertrekt geen spier. Terwijl Tanya de bloedwaarden meet, pak ik het borsteltje. Ach wat een feest! Hij hangt uit de kooi om maar zeker te zijn dat ik doorga. Ik laat hem ruiken aan mijn gezicht. Ik hoor hem zachtjes snorren en krijg een kopje tegen mijn neus en nog een tegen mijn voorhoofd. Peach weet niet meer van ophouden. Het kerstmandje dat we voor hem hebben meegenomen plaats ik in zijn verblijf.
Ik ben ook zo benieuwd hoe het met Phil gaat en vooral ook waar hij is. We gaan naar boven en moeten blauwe overschoenen aantrekken. In een vrolijke en lichte kamer met weer heel veel mandjes krabpalen en speeltjes woont Phil. En niet in zijn eentje. De blinde lapjespoes en een voor mij nieuwe grote kater zijn Phils nieuwe vrienden. Hoe bijzonder is dat! Ze spelen samen, slapen samen, eten samen.
.
Het gaat goed met Phil
Jammer voor ons maar als wij de ruimte binnenkomen, vertrekt Phil onmiddellijk naar een poezenhuisje, gevolgd door de grote kater die pontificaal voor hem gaat zitten. Phil laat zich niet meer zien. Volgens Tanya zal hij naar buiten komen als we weg zijn. Heel even heb ik hem gezien, met zijn bolle snoet en ene oog. Ik kan eigenlijk vooral zeggen dat hij een heerlijke ruimte heeft en gun hem enorm zijn vrienden!
We hebben helaas maar kort de tijd want de volgende stop deze reis is Mykolajiv. Een tocht van een uur of 5. Voordat we gaan, krijgen we van Tanya nog een doos met cadeautjes die stevig is dichtgeplakt in onze handen gedrukt. Voor haar hebben we ook iets leuks meegenomen, waaronder twee sleutelhangers met een tekening van Peach en Phil. Ze vindt ze prachtig en voor de foto hangt ze de hangers luid lachend ter hoogte van haar borsten. Haar daadkracht, het doorzettingsvermogen en tegelijk de humor in deze donkere tijd is bewonderenswaardig. Tanya neemt afscheid met een stevige knuffel. Het was zo fijn om haar en alle dieren weer te zien.
Zorg, liefde en geduld
Als we ‘s avonds in het hotel zijn in Mykolajiv krijgen we filmpjes van Phil toegestuurd. Hij zit gemoedelijk op een kattenhuisje te kijken naar het speeltje dat we voor hem mee hebben genomen en waar zijn vriend met een poot tegen aanslaat. Ik realiseer mij vooral dat ik onder de indruk ben van hoe je met goede medische zorg maar ook liefde en heel veel geduld zo ontzettend veel voor elkaar kunt krijgen. De twee doodzieke adoptiedieren zijn wonderbaarlijk opgeknapt en genieten van hun leven!
Help Tanya en de adoptiedieren in Dnipro
- Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
- Adopteer een oorlogsdier op afstand
- Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
- Lees ook op AnimalsToday:
.
Adopteer een dier in Oekraïne: Gewonde dieren herstellen bij Myav-Gav
Karen’s Oekraïneblog: Met 17.000 kilo voer naar Pegasus, Dnipro
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
