Zondagochtend 15 december worden we wakker in Mykolajiv. Het is de eerste keer dat we in deze stad overnachten. Tijdens vorige reizen was het niet mogelijk hier überhaupt naar toe te gaan, dus dit is best bijzonder. En we verheugen ons enorm op het weerzien met Ludmilla en Yulia van City of Dogs, net als onze adoptiedieren Mukthar en de puppy’s.
In het hotel logeert een sportteam van jongens en gezien hun lengte denk ik dat het basketballers zijn. Wat dat betreft gaat het leven na drie jaar oorlog hier gewoon door. Zelf sta ik inmiddels ‘aan’ en slaap ‘s nachts licht en alert. Van het luchtalarm word ik altijd wakker. Ook het afweersysteem hoor ik, dat overvliegende projectielen uit de lucht schiet. De beveiliging kan goed inschatten waar inslagen volgen en zodoende hoeven we niet altijd naar de schuilkelder, ook als het alarm wel afgaat. Op dat geluid reageer ik dus niet meer zo.
Luchtalarm in Mykolajiv
Net als ik mij ga aankleden, klinkt de stem van de beveiliging door de walkie-talkie: “Nu naar de schuilkelder!” Inmiddels kan ik binnen een paar minuten met tas en computer aangekleed buiten staan. Alles ligt altijd klaar, want je weet nooit hoe de situatie zich ontwikkelt. Je ‘went’ een beetje aan sommige dingen, maar vandaag krijg ik er echt stress van. Als het alarm te lang duurt kunnen we niet meer naar City of Dogs. Die middag moeten we op tijd de terugreis naar Nederland aanvaarden, richting Lviv. Uitstellen kan niet, want dan missen we ook nog onze aansluiting in Polen.
.
.
Toch naar City of Dogs
Ik moet er niet aan denken die lieve Yulia en Ludmilla te laten weten dat ons bezoek door de oorlogsdreiging in Mykolajiv niet doorgaat. Maar na een gespannen uur blijkt dat we geluk hebben! We scoren zelfs nog een broodje en koffie in het hotel en rijden dan met een diep gevoel van opluchting naar City of Dogs.
De oude heer Mukthar
Wat een heerlijk, warm en hartelijk weerzien!!! We hebben niet heel veel tijd, maar besluiten ons werkbezoek toch zo rustig mogelijk te doen. Als eerste gaan we op kijken bij adoptiehond Mukthar. De lieve, oude hondenman. Bij de opvang komt amper volk over de vloer, dus net als andere dieren is Mukthar onwennig en wantrouwend. Er zijn bovendien vreselijke gevechten in de buurt geweest met veel harde knallen en explosies. Dat heeft ook weer erg veel indruk op hem gemaakt.
Mukthar is bang en blijft in zijn veilige hok zitten, samen met een nieuw, jong vriendje. Een zwart hondje. Als ik naderbij kom, laat Mukthar zich aaien en ik merk dat hij dat ook fijn vindt. Strekt zijn kop naar voren, of ik nog even lekker onder zijn kin kan kroelen?
Zelfs als Yulia hem roept, blijft Mukthar toch liever binnen. Mij valt op dat de grond van de ruimte voor het overdekte verblijf behoorlijk hobbelig is en dat is zacht uitgedrukt. Wat blijkt? De oude Mukthar heeft weer puberhondenstreken! Zijn maatje is echt nog een pup en dat inspireert Mukthar tot lichamelijke actie. Samen hebben ze als grote hobby diepe gaten graven! Dat proberen de verzorgers wekelijks weer een beetje recht te trekken, maar met zo veel enthousiasme valt dat niet mee.
De puppy’s
Ik geniet enorm dat we samen plezier beleven, ondanks het feit dat de oorlog zo afschuwelijk veel sporen nalaat, ook bij deze dieren. Dit wordt eens en te meer pijnlijk duidelijk wanneer we onze adoptiepuppy’s ontmoeten. Ik heb mij erop voorbereid dat ik word besprongen en besnuffeld door deze vrolijke dieren. Zo zijn ze in mijn herinnering. Niets is minder waar. Ze zijn bang en trekken zich terug in hun hok. We nemen de tijd.
Ik heb speeltjes en lekkers meegenomen en eindelijk wagen ze zich dichterbij. Heel voorzichtig en bedachtzaam. Het doet me goed als ik zie hoe ze op Ludmilla reageren. Haar vertrouwen ze, dat is meteen duidelijk. Eenmaal buiten het verblijf kijken we op een afstandje toe hoe ze wild en blij spelen met onze kerstspeeltjes. Ze hebben een ruim buitenverblijf, elkaar als gezelschap en een warm binnenhok. Dat is het belangrijkste, samen met de geweldige verzorging.
Ja, nu zie ik het weer. De vrolijkheid, impulsiviteit en de energie van jonge dieren. Precies zoals ze een jaar geleden waren. Grote verschil is dat ze enorm gegroeid zijn!
Ook zorg voor zwerfhonden
Naast de meer dan 150 honden bij City of Dogs, zorgen Ludmilla en Yulia ook voor zwerfhonden op straat. Op een afgelegen terrein, waar vooral veel vrachtwagens staan gestald, heeft Ludmilla de eigenaar weten te overtuigen een schuurtje ter beschikking te stellen als nachtverblijf voor de honden. En op een andere locatie is het een oudere man, die na wat overredingskracht van Ludmilla een schuurtje in zijn tuin heeft aangewezen waar de honden mogen slapen.
De auto wordt dus niet alleen gebruikt om zieke dieren naar een kliniek te vervoeren, hij is ook van essentieel belang om de zwerfdieren in de omgeving te kunnen blijven voeden. Op sommige plekken komt Ludmilla al tien jaar. Wat een kracht hebben deze vrouwen. En wat voelt het warm en fijn om weer bij ze te zijn.
Twee beschermengelen in Mykolajiv
Als we moeten vertrekken krijgen we ook van Ludmilla en Yulia een cadeautje. Ze hebben mokken laten maken met daarop de tekst ‘Angels’. Zo noemen ze ons altijd. Maar mij maak je niets wijs. De echte beschermengelen voor de dieren zijn deze dames.
Het afscheid valt mij zwaar. De lange reis naar Lviv begint en ik installeer me op de achterbank. Kan maar aan 1 ding denken. Laat deze oorlog toch alsjeblieft stoppen, voor alle mensen en dieren.
Help The City of Dogs in Mykolajiv
- Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
- Adopteer een oorlogsdier op afstand
- Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
- Lees ook op AnimalsToday:
.
Adopteer een dier in Oekraïne: Elke hond een verhaal bij The City of Dogs
Karen’s Oekraïneblog: Trotse Tanya en de adoptiedieren in Dnipro
Karen’s Oekraïneblog: Met 17.000 kilo voer naar Pegasus, Dnipro
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
