We hebben verloren. De oorlogshonden van Marian mogen nog steeds niet thuis in quarantaine van de rechter. Ben nog steeds geschokt. Niet alleen over de uitspraak, maar ook over de zitting zelf. Het duurde nog geen half uur. Marian en ik kregen niet de kans het woord te voeren, ook al beweerde de rechter meerdere onjuistheden.
Er zouden volgens de rechter grote verschillen zijn in de zaak, onder andere omdat het bij Elena om puppy’s gaat. Maar bij Marian gaat het ook over puppy’s, drie om wel te zijn. De honden zouden volgens de rechter uit heel Oekraïne komen. Nee rechter, de honden komen uit een (1) asiel in Lviv en zijn onder andere uit appartementen gehaald van mensen die zijn gevlucht. Dit laatste is uiteindelijk correct aangepast, maar het niet op orde hebben van de feiten getuigt niet van enige interesse in het onderwerp.
.
We hebben verloren
De rechter gaf tijdens de zitting al aan dat er een persbericht uit zou gaan zodra de uitspraak om 17.00 uur bekend gemaakt zou worden. Op mij kwam het vooral over dat alles al vast stond en de zitting zelf slechts een formaliteit was. Ik lees in het persbericht namelijk alleen een vrij ‘kort door de bocht’ redenering over de zogenaamd andere achtergrond van de honden in de uitspraak van 16 juni. Ook staat er niets over het discutabele punt dat er geen sprake is van pups. En er staat ook helemaal niets over waar het hier in essentie om gaat: het risico op verspreiding van rabiës! Dat risico is even laag als dat van de eerste zaak en toen besliste deze rechter 180 graden de andere kant op.
Niets over het belang van resocialisatie (ook al zou het niet gaan over pups, maar het is ook belangrijk voor getraumatiseerde oorlogshonden) en over de mogelijkheid van thuisquarantaine. Dat is het waar het, naar mijn mening, in deze zaak over zou moeten gaan! En daar staat nu juist in het persbericht over de zaak over de honden van Marianne helemaal niets over.
Mijn conclusie is heel simpel en pijnlijk: de voorzieningenrechter negeert dierenwelzijn. Sterker, in de uitspraak komt niet een keer het woord ‘dierenwelzijn’ voor. Je gaat je bijna afvragen waarom we dan überhaupt een Wet dieren hebben.
.
Ik ken jou
Nadat ik alles even heb laten bezinken weet ik ineens ook weer waar ik deze rechter eerder ben tegengekomen. Dat was in de zaak over de haan van Kallemooi. Je weet wel, die haan die op Schiermonnikoog 3 dagen lang in een mand op een paal in weer en wind moet zitten, want oh het is zo’n leuke traditie. De rechter vond in die zaak ‘de onderbouwing niet aanwezig’ (?!) en daarbij, zo zei hij, ‘is het lastig te bepalen hoe je dierenmishandeling moet zien’. Ronduit schokkend. De dierenarts op het eiland werd als meer deskundig gezien dan een hoogleraar Dierenwelzijn en een dierenarts gespecialiseerd in pluimvee samen. En het meest bijzondere: tijdens de zitting werd ons gevraagd door de rechter:
“Wat als ik beslis dat de haan morgen niet in de mand mag? Wat dan? Ik ga niet morgen met de boot naar Schiermonnikoog om te bekijken of ze het echt niet doen.”
Dat zegt dus een rechter. Met zo’n rechter, die de wet niet begrijpt en zijn dossiers niet goed leest, zijn de dieren verloren.
.
We hebben verloren, maar…
Het gaat de honden van Marian niet meer helpen, maar wij beraden ons op de volgende stappen. Gelukkig is er een heel klein beetje goed nieuws: de eerste 4 honden van Marian komen volgende week naar huis. Niet uit coulance, maar omdat de belachelijke quarantainetijd erop zit. De adoptanten zijn haar trouw gebleven en wachten met smacht op hun nieuwe huisgenoot. Vanaf nu kunnen ze herstellen van het trauma door de oorlog in Oekraïne, plus de extra emotionele schade veroorzaakt door de NVWA.
Terwijl ik dit schrijf krijg ik een bericht van het baasje van poes Pearl. Zij mag volgende week wél naar huis. De reden is mij nog niet helemaal duidelijk, maar ik kan er alleen maar heel blij mee zijn.
.
- Lees meer over poes Pearl:
.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
