Update 30-08-12: Verschillende media berichten dat het slachthuis van Central Valley Meat Company alweer geopend is.

PiepVandaag berichtte er al over. Niet alleen in Amerika is geschokt gereageerd op de beelden uit slachthuisketen Central Valley Meat Company in Californië die werden uitgezonden door de Amerikaanse tv-zender ABC. Schandalig en ongehoord wreed.

Dieren die nauwelijks meer op hun poten kunnen staan en vervolgens worden afgemaakt met verschillende schoten, mishandeling en onnodig lijden. Wat een wantoestanden! En dan te bedenken dat dit slachthuis niet alleen aan McDonald’s levert (nooit meer een voet over de drempel, zou ik zeggen) maar ook aan het Amerikaanse Ministerie van Landbouw zelf.

Een woordvoerder van het ministerie benadrukt dat de voedselveiligheid niet in het gedrang komt. Wie maakt zich daar nog druk om als je deze beelden ziet?

Vorig jaar zomer gingen de beelden van een slachthuis in Indonesië nog de wereld over. Verontwaardigde reacties. Natuurlijk zullen veel Amerikanen toen gedacht hebben: “dat gebeurt daar maar niet hier.”

De directeur van het slachthuis in Amerika noemt de feiten dan ook ‘verrassend en onrustwekkend’ aangezien de slachthuizen onder constant toezicht van het ministerie staan. Wat een slappe bewoordingen en wat kan ik me daar aan ergeren! Verrassend vind ik het als de weersverwachting slecht is en toch de zon schijnt. Dit is ronduit stuitend.

Compassion Over Killing, de organisatie die de beelden maakte, geeft aan dat deze praktijken geen uitzondering zijn in Amerikaanse slachthuizen. Het slachthuis in kwestie is inmiddels gesloten. Ik vraag me af hoe lang deze afschuwelijke praktijken al speelden. En vooral ook wat als er niet een organisatie was geweest die deze beelden had gemaakt en verspreid? Hoe lang was het dan nog doorgegaan?

En nu hoor ik het mensen in Nederland natuurlijk ook al zeggen… Dat is Amerika, ver-van-mijn-bed-show. Hier is het echt allemaal veel beter geregeld. Maar wie garandeert ons dat? Helemaal niemand.

Uit onderzoek blijkt dat mensen na het eten van vlees minder morele zorg hebben om dieren. Daarbij wordt dan ook het feit dat ze lijden ontkend (Loughnan et al., 2010*;Bastian et al., 2012**).

Als dat al de uitwerking is van het eten van vlees, kun je nagaan hoe het zal zijn om dag in, dag uit in een slachthuis te moeten werken. Wat doet het met een mens om de hele dag dieren te doden? En wat doet het met een mens om de hele dag anderen dieren te zien doden? Er treedt gewenning op. Het wordt normaal. Emotionele afstomping.

Dit soort situaties doen me ook denken aan een spraakmakend experiment uit de sociale psychologie uit 1971 van Zimbardo, “Stanford Prison”.

Onderzoekers wilde graag weten wat er gebeurt met goede mensen die je in een slechte situatie plaatst.

Hele normale studenten werden ingedeeld in twee groepen. De ene groep speelde de rol van gevangene, de andere groep die van gevangenbewaarder.  Ze werden overgebracht naar een nepgevangenis en zouden daar 2 weken verblijven. Het experiment liep echter volledig uit de hand. Gevangenenbewaarders voelden zich superieur. Bovendien wilden ze rechtvaardigen dat de gevangenen het slechter hadden, en dus werden de gevangenen inferieur.

De bewaarders werden ronduit sadistisch en om er voor te zorgen dat gevangenen niet nog ernstiger mishandeld werden werd het experiment al na zes dagen stopgezet.

Stanford Prison Experiment
Stanford Prison Experiment

Een slachthuis is mijn inziens ook zo’n hele slechte omgeving en je hoeft er dus echt geen sadisten neer te zetten om er vreselijke dingen te laten gebeuren. In een slachthuis zijn de dieren de gevangenen.

Als je mensen eerst tot bepaald gedrag beweegt, gaan ze daarna het slachtoffer (in dit geval de dieren) devalueren om hun eigen gedrag te rechtvaardigen.

Wat mij betreft maken we slachthuizen van glas en het liefst midden in de stad, zoals Sir Paul McCartney al eens heeft gezegd.

Glass Walls documentaire – Let op: schokkende beelden

Maar aangezien dat ongetwijfeld niet haalbaar is lijkt me permanent cameratoezicht toch echt het allerminste wat wettelijk zou moeten worden vastgelegd. Op die manier kunnen we in ieder geval beter toezien dat het laatste deel van het toch al vaak zo ellendige leven van een dier met enig respect verloopt.

* Loughnan, S., Haslam, N., Bastian, B. (2010). The role of meat consumption in the denial of moral status and mind to meat animals. Appetite, 55, 156-159.

** Bastian, B., Loughnan, S., Haslam, N., & Radke, H. (2012). Don’t mind meat? The denial of mind to animals used for human consumption. Personality and Social Psychology Bulletin.