Mensen vragen mij wel eens of het niet zwaar is om al dat dierenleed te aanschouwen en heel eerlijk, ja dat is het. Maar de gedachte dat we samen iets voor dieren kunnen betekenen houdt me op de been.
Sommige dingen staan voor altijd op mijn netvlies. Zo was ik in 2017 bij een galberenboerderij in Vietnam en daar stak een beer zijn klauw door de tralies naar mij uit. Hij zocht contact met een mens, ondanks de gruwelijkheden die deze beer al jaren had moeten doorstaan. Dit omdat er nog steeds mensen zijn die geloven dat berengal een heilzame werking heeft. Daarom worden deze prachtige dieren in kleine kooien, onder erbarmelijke omstandigheden in donkere schuren gehouden. Eens in de zoveel weken wordt de gal uit hun galblaas afgetapt. Deze beren zijn allemaal zwaar getraumatiseerd, ziek en zwak.
Toen we in Roemenië in een dodingsstation filmden probeerde ik niet in de ogen van de dieren te kijken. Want dan breek ik en daar heeft niemand wat aan. Ik ben daar om hun omstandigheden onder de aandacht te brengen. Net zoals de veetransporten in Nederland, hondengevechten, slachthuizen en ga zo maar door. Soms denk ik wel eens ‘het houdt niet op’. En tegelijkertijd realiseer ik mij heel goed dat wij in een bevoorrechte positie verkeren, dat er mensen zijn die ons financieel steunen om dit soort reportages mogelijk te maken. En dus telt iedere seconde. Emotioneel worden helpt daar niet bij.
Maar tijdens het filmen van de galberen gebeurde het plotseling toch en geheel onverwacht. Ik ging even naar buiten voor wat frisse lucht en toen ik rondliep op het terrein viel mijn oog op een rij kooien met honden erin, bestemd voor consumptie. De manier waarop ze naar mij keken… Die angst in hun ogen is niet te beschrijven. En ik kon op dat moment niks voor ze doen. Dergelijke machteloosheid vind ik het ergste, want ik denk altijd in mogelijkheden. Maar als er geen kansen zijn om dieren in nood te helpen dan bloedt mijn hart. Zo ook die dag en dat gevoel gaat nooit meer echt weg.
Stoppen is natuurlijk nooit een optie, maar wat ben ik blij dat ik af en toe bij een opvang even tussen de geredde dieren mag zitten. Gewoon even letterlijk voelen waar we het eigenlijk allemaal voor doen. De succesverhalen horen. Met hernieuwde energie ga ik daarna verder met de strijd en dan denk ik aan al die mensen die iedere dag bezig zijn met het redden en verzorgen van dieren. Ik hoor de verhalen en zie met hoeveel inzet en energie deze dierenhulpverleners er zijn voor de dieren. Het verdriet als een dier het niet redt, de moeilijke keuzes waar ze vaak voor staan… Ik heb een intense bewondering voor deze mensen en ben heel dankbaar en trots dat we als team van House of Animals zo’n fijne samenwerking hebben met dierenbeschermers in binnen- en buitenland. Want we moeten elkaar helpen in de strijd om de wereld weer een beetje mooier te maken voor dieren.
Samen zijn we sterker voor dieren!
.
- Bekijk de reportage Hanoi, het Gal van de Beer (2017)
.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
