Met veel liefde maakte Animals Today eind vorig jaar de documentaire ‘Lost in Paradise: The Dogs of Curaçao’. Het werd een indringende film over het leed van de vele (zwerf)honden op dit prachtige eiland, dat de meeste mensen alleen kennen als een fantastische vakantiebestemming. Maar om daarna te zeggen ‘dit is het, we gaan door naar het volgende onderwerp’ vond ik enorm lastig. Er moest iets gebeuren.
De mensen die ik op Curaçao ontmoette heb ik in mijn hart gesloten. Ze werken dag en nacht om de situatie voor de honden te verbeteren. De honden die ik zag creperen staan op mijn netvlies gebrand. Die beelden breken je hart en blijven je altijd bij.
Ik wilde meer doen dan alleen het probleem onder de aandacht brengen. Een groots sterilisatieproject moest het worden. Bij mijn andere stichting House of Animals werden ze meteen enthousiast. Vol motivatie ging het team aan de slag en met hulp van dierenarts Piet Hellemans vonden we al snel 10 dierenartsen die 400 honden zouden gaan steriliseren in 5 dagen tijd. Een ambitieus plan, maar het moest haalbaar zijn. En ik kan nu vol trots zeggen: het is gelukt!
Zo’n project kan niet slagen zonder de hulp van de dierenbeschermingsorganisaties op het eiland. Het was geweldig om te zien hoe Dierenbescherming Curaçao, Stichting Dog, Feed Friends, Rescue Paws Curaçao en Wings for Animals de handen ineen sloegen. Want vergis je niet, het samenbrengen van vrijwilligers en het regelen van dierenartsen en medicijnen is één ding, maar hoe krijg je de lokale bevolking zover hun hond te komen brengen voor sterilisatie of castratie? En dus gingen vrijwilligers van de organisaties de wijken in met flyers, om hondeneigenaren te informeren over het belang van het project.
Het probleem ligt namelijk niet alleen bij de zwerfhonden; ook honden bij mensen thuis worden vaak niet gesteriliseerd. Sommige mensen denken dat het belangrijk is voor een hond om een nestje te krijgen. Anderen menen dat een hond niet meer waakt als je hem castreert. Voorlichting is dus, naast castratieprojecten, ontzettend belangrijk.
De hulp die de circa 100 vrijwilligers aanboden was overweldigend en de saamhorigheid fantastisch. Net als de dierenartsen op Curaçao, want tussen de spreekuren door hielpen ze vrijwillig met het steriliseren, waarvoor ik ze eeuwig dankbaar ben. Zelfs personeel van het Amerikaanse consulaat kreeg een paar dagen vrij om te helpen. Zij reden het hele eiland over om honden op te halen en weer terug te brengen naar hun eigenaar. Het grootste deel van de honden die we gesteriliseerd hebben had een baasje, maar helaas hebben die vaak geen geld om hun dier te laten steriliseren. En dus wordt het ene na het andere nestje geboren.
De media waren zeer geïnteresseerd in ons project en we gingen iedere dag live op Facebook. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje, met geweldig mooie gevolgen. Zo kwam er een man het terrein op die spontaan aanbood om onze vuile was te doen. Of mensen die zomaar broodjes en andere lekkere dingen kwamen brengen. En wat te denken van massagesalon Mazzai, die ineens met massagetafels en een team masseuses op de stoep stond met de mededeling ‘ik kom ook helpen want ik vind dieren zo belangrijk, dus wij komen de dierenartsen masseren’. Dat is toch hartverwarmend?
De dankbaarheid overheerst dan ook en het gevoel achteraf is heel positief, maar het waren natuurlijk ook vermoeiende en lange dagen met soms moeilijke, zeer emotionele momenten. Zoals honden die helemaal onder de karpatten (een soort teken) zaten. Die we natuurlijk behandelden, maar daarna weer met een eigenaar meegingen waarvan je hoopte dat die nu wél begrijpt dat het echt anders moet. Of dat je hoort over een hond die gered is uit een onleefbare situatie, maar dat het net te laat was…
Veel mensen vragen of 400 honden steriliseren niet een druppel is op de gloeiende plaat. Absoluut niet! Het is niet alleen het verschil uitmaken voor 400 honden en alle nakomelingen die nu voorkomen zijn, maar ook hebben we met zijn allen laten zien hoe mooi het is om samen te werken en hoeveel je daarmee kunt bereiken.
Hoe nu verder? Op het eiland zijn fantastische organisaties als Rescue Paws Curaçao, Stichting Dog, Feed Friends en de Dierenbescherming altijd bezig om de honden te helpen en het probleem onder controle te krijgen. Er worden nieuwe opvangcentra gebouwd en de motivatie van deze stichtingen is onverminderd groot. Maar hoe hard je ook werkt, de medewerking van de overheid is essentieel om dit probleem op te lossen. Daarom ben ik blij dat ik een gesprek had met Giselle Mc William, de vicevoorzitter van het parlement in Curaçao. Zij heeft toegezegd dat als er weer een dergelijk project georganiseerd wordt, de lokale overheid gaat kijken hoe ze kan helpen.
En tot slot is educatie ontzettend belangrijk. Er zijn diverse initiatieven vanuit de dierenbeschermingsorganisaties, maar ook die zouden ondersteuning van de overheid moeten krijgen. Misschien kan onze documentaire ‘Lost in Paradise The dogs of Curaçao’, waar het allemaal mee begon, hieraan ook een kleine bijdrage leveren, want de film is vertaald naar het Papiaments. Toen we voor het sterilisatieproject op het eiland waren werd er een openbare vertoning georganiseerd en ik heb ook begrepen dat de Dierenbescherming Curaçao de film op scholen laat zien. Er is hoop voor de ‘verloren’ honden van het paradijs.
Lost in Paradise: The Dogs of Curaçao from AnimalsToday.nl on Vimeo.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters
