Hoe bijzonder is het om een dag met niemand minder dan Lenie ’t Hart op pad te mogen. Ik kreeg die kans en vond het echt een geweldige ervaring.

We hadden afgesproken bij haar thuis waar we hartelijk werden ontvangen. Niet alleen door Lenie een haar man maar ook door drie koeien, zes schapen, drie katten, een konijn, een hond en heel veel kippen en hanen.

Terwijl we aan de koffie zaten kwam er een schaap het huis binnen gehold. Lenie’s verklaring:

“Die wil graag haar flesje melk.”

De hond des huizes stond zij aan zij met het schaapje in de hoop ook iets lekkers te krijgen en één van de katten sprong op de rug van het dier. En of ik vooral niet wilde vergeten het hekje dicht te doen want anders zouden alle zes de schapen binnen komen. Navraag leerde dat dit regelmatig gebeurt. Wat een heerlijke beestenboel en toen moest ons zeehondenavontuur nog beginnen.

Het hoogtepunt die dag was toch wel dat ik bij de zeehondencrèche een huiler mocht voeden. Hoe hulpeloos en klein zijn die dieren. En even voor de duidelijkheid. Wij mensen zorgen er dus voor dat deze pups met een enorme achterstand worden geboren. Hun immuunsysteem loopt achter door de vervuiling van het zeewater. Moeders geven vervuilde melk omdat het gif uit de vis die ze eten in hun speklaag komt te zitten en dat verbruiken ze weer in de zoogperiode en komt zo in de melk terecht. In het water waar de huiler die ik mocht voeden werd geboren is nauwelijks zuurstof aanwezig en er zwemt geen vis meer door de buitensporige vervuiling.

Huiler - Pieterburen
Foto: Brigit Oele

Als ik aan die grote prachtige ogen van de pup denk snijdt het nieuws dat Namibië vorige week weer begonnen is aan de jaarlijkse zeehondenjacht door mijn hart. Tussen de 80.000 en 90.000 pups worden daar op gruwelijke wijze afgeslacht. Eén van de eerste organisaties die beelden van deze slachting maakte was Bont voor Dieren, een aantal jaar geleden.

Geschokt reageerde de wereld en ik zelf heb er een paar nachten niet van geslapen. Nu zoveel jaren later zijn er nieuwe beelden gemaakt die mogelijk nog gruwelijker zijn. En nog wil de regering van Namibië er niet aan want de dieren zouden alle vis opeten. Als ik dan denk aan die supertrawlers die alles leegvissen, voel ik een enorme boosheid.

Je kunt je wellicht een voorstelling maken hoe een strand er na drie uur brute slachting uitziet. Geloof het of niet… Er komen dan bulldozers om het strand schoon te vegen, omdat niet veel later de toeristen naar de zeehondenkolonie komen kijken en die mogen natuurlijk niets weten of merken van de moordpartij die er heeft plaatsgevonden.

Die toeristen kijken naar de zeehonden. Ze vinden ze aandoenlijk, lief en gaan met een fijn gevoel naar huis zonder iets te weten van het afschuwelijke drama wat zich daar enkele uren ervoor heeft afgespeeld.

Tot nu! Laten we proberen zoveel mogelijk publiciteit aan dit onrecht te geven, toeristen informeren en Namibië laten inzien dat het doodknuppelen van de dieren niets structureels zal veranderen aan visstanden, in de vurige hoop dat dit stopt!

PETA is een internationale e-mailactie gestart en Bont voor Dieren zet zich samen met Sea Shepherd in voor de zeehonden van Namibië, meer informatie op Forgotten Seal.