Soms neem je, terwijl je het op dat moment eigenlijk heel goed weet, tóch de verkeerde beslissing. Ik had dat deze week bij de opname van een televisieprogramma, gemaakt door een gerespecteerde omroep. Ik heb er lang over nagedacht of ik hier iets over wilde schrijven, maar het voelt zo verkeerd dat ik heb besloten het te doen.
In Oekraïne gaat het niet goed met dieren. Veel dierenopvangcentra zijn afhankelijk van House of Animals, maar geld inzamelen voor ze is niet makkelijk. Bij ‘House’ hebben we hier regelmatig slapeloze nachten door. Dus toen ik een appje kreeg of ik gast wilde zijn in een tv-programma om te vertellen over de relatie tussen mens en dier ten tijde van oorlog, voelde dat als een cadeautje. Aandacht voor de situatie in Oekraïne!
In het voorgesprek werd duidelijk dat er veel tijd vrijgemaakt zou worden, zodat ik echt kon vertellen wat er aan de hand is met de dieren in Oekraïne. Ik bracht meerdere bezoeken aan het land, in tijd van oorlog en van vrede. De aanloop naar de uitzending was wat rommelig, maar op geen enkel moment heb ik ook maar heel even getwijfeld of het een goed idee was hieraan mee te werken. Ik zag het als een prachtige mogelijkheid om de ellende van de dieren en hun verzorgers voor een groot publiek onder de aandacht te brengen.
Eenmaal in de studio werd ik hartelijk ontvangen door een gastvrouw en de redacteuren met wie ik het voorgesprek had. So far so good. Maar toen vertelden ze dat we een rondleiding in de studio zouden krijgen en daarna kon ik zien waar we zouden zitten. Beetje raar, dacht ik nog. Ik heb nog nooit een rondleiding gekregen voor een uitzending en heel eerlijk: waar ik aan tafel zit maakt me niets uit. Maar daarin had ik mij vergist. Er stond in de studio namelijk geen tafel, maar 4 stoelen op een rijtje op een podium. Voor mij was een stoel gereserveerd op de eerst rij in het publiek. Dat vond ik vreemd. En oh ja, of ik wilde gaan staan als de presentator mij iets zou vragen. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen: dit had ik mij toch anders voorgesteld. Dit is in het voorgesprek ook niet zo verteld.
De gasten die wel op het podium zouden plaatsnemen werden gevraagd binnen te komen. Gasten met honden en één kat. Mijn eerste gedachte was: is dit nodig? Is dat wel fijn voor die kat? Maar daar bleef het niet bij. Er kwam een man met een buidel om. Ik dacht eerst dat er een naaktkat in zat, maar het bleek een wallaby van 7 maanden, een klein soort kangoeroe. Echt serieus? Mijn haren gingen letterlijk overeind staan. Ik schrijf al jaren over het belang van een positieflijst voor huisdieren. Volgend jaar komt er eindelijk een definitieve, de huis- en hobbydierenlijst, en de wallaby staat daar niet op. Dit is een dier dat in het wild hoort te leven, dat ga je niet ter vermaak onder de felle lampen in een studio zetten. Ik wil hier niet aan meewerken.
Dus ik meld mij bij de redactie. De producent komt er ook bij. Allemaal alleraardigste mensen die je niet met een probleem wil opzadelen. En ze hebben er, naar eigen zeggen, echt goed over nagedacht. Er is zelfs een dierenarts over geraadpleegd. De man op het podium heeft de wallaby via de Dierenbescherming opgevangen. Tja, het zal allemaal wel, maar ik kom in onze onderzoeken de meest schrijnende voorbeelden tegen van wilde dieren die als huisdier worden gehouden. En een wallaby van 7 maanden hoort hoe dan ook niet op een podium in een tv-studio.
Ik wil niet kritiekloos doen alsof er niets aan de hand is, alsof deze situatie normaal is. We hebben na eindeloos veel gedoe eindelijk consensus over een positieflijst voor huisdieren, die volgend jaar ingaat en waar ik de afgelopen jaren tal van blogs over heb geschreven. Een wallaby is volgens de huis- en hobbydierenlijst van 2024 geen huisdier en dus moet je dat beeld ook niet willen uitstralen. Straks wil iedere influencer op TikTok een wallaby, zoals al heel wat exotische diersoorten ongewenst in de mode kwamen. Met alle onsmakelijke handel van dien, want dieren zijn altijd weer de pineut.
Terwijl ik dit alles bedenk zie ik in gedachten de dieren in Oekraïne. Ook zij zijn de pineut. En ik denk aan alle wanhopige dierenbeschermers waar we dagelijks contact mee hebben. Dit is nu wat je noemt een ethisch dilemma. Ik wil eigenlijk weg en de redactie benadrukt dat ze mij niet kunnen tegenhouden als ik dat doe. Ja, dat begrijp ik ook wel. Ik kies er uiteindelijk toch voor om te blijven. Met letterlijk pijn in mijn buik. Ik neem de verkeerde beslissing en ik weet het, maar de ellende van de dieren in Oekraïne moet genoemd worden.
Als er vlak naast mij een opgezette hond wordt neergezet heb ik helemaal het gevoel alsof ik in een show van Jerry Springer ben terechtgekomen. Uiteindelijk krijg ik twee vragen en heb ik maar liefst 1,5 minuut over de dieren in Oekraïne kunnen vertellen. Ik ben na afloop in vriendelijkheid weggegaan en heb iedereen succes gewenst met het programma.
Op weg naar huis slaat de somberheid toe. Ik had mijn gevoel moeten volgen. En dan denk ik terug aan hoe het 11 jaar geleden allemaal begon. Met een omroep voor dieren. Omdat ik zo ontzettend graag structurele aandacht voor dierenwelzijn in de media wil. Zuiver, simpel en naar waarheid. Dát is mijn drijfveer. Omdat het leven van een dier net zo belangrijk is als het leven is voor ons.
.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
2 Comments
Comments are closed.
Eerlijk gezegd begrijp ik niet helemaal wat je nou verkeerd gedaan zou hebben.
In Nederland zijn we er heel goed in om veel ellende te verdoezelen met leukigheid en vertier. Lekker om de pijnlijke brei heen draaien. De interesse voor de oorlog in Oekraïne ebt sowieso langzaam weg, laat staan dat er écht ruimte en begrip zou zijn voor de dieren en hun verzorgers daar.
Niet meer dan logisch dat je ondanks de rare format én een wallaby en een opgezette hond (hoe verzinnen ze het) gebleven bent om toch aandacht te genereren voor die vreselijke toestanden daar. En laten we wel wezen; als je toch zou hebben afgezegd zou de reden daarvoor waarschijnlijk echt niet in alle openheid gemeld zijn.
Maar zo is tenminste je gezicht gezien, je woord gehoord en ben je even het boegbeeld geweest voor de hulp aan Oekraïense dieren.
En wie weet dacht iemand ‘ heeeee, daar wil ik meer van weten’
Och wat kan ik me jouw twijfel goed voorstellen en dat je achteraf het gevoel hebt dat je de foute beslissing hebt genomen. Ja, voor je gevoel waarschijnlijk wel maar je hebt het nu eenmaal gedaan en toch gevraagd om hulp voor die dieren in Oekraïne. Dit zal je geen 2e keer overkomen, dat lijkt me duidelijk.
Hoe halen ze het ook in het hoofd om deze dieren naar de studio te halen, ik snap het niet.
Denk aan al het goede werk dat je doet en alles wat je hebt bereikt, waarvoor heel veel dank en heel veel succes voor de toekomst.