Karen’s blog: Moldavië, een dier is net als vuilnis 

Afgelopen week was ik als afgevaardigde van de Animals Politics Foundation in Moldavië. Een land dat bekend staat om de heerlijke wijn, maar helaas ook door de enorme armoede. Sterker nog, het land tussen Roemenië en Oekraïne is het armste land van Europa.

Het was een mooie leerzame reis maar ook heel heftig. Zo ontmoetten we Valentina Doednik, een dierenbeschermer van het eerste uur. Ze heeft de dierenbeschermingsorganisatie ALGA opgericht en zet zich in voor het lot van de zwerfhonden.

Ik heb haar eerder ontmoet tijdens een wat formelere bijeenkomst en vandaag heeft ze ons uitgenodigd verschillende shelters te bezoeken. We hebben vroeg afgesproken en staan buiten te wachten en te wachten, maar geen Valentina. Uiteindelijk wordt duidelijk waarom. Valentina heeft een puppy gevonden op straat en het diertje is er vreselijk aan toe. Ze ademt zwaar en jankt van de pijn.

Het hondje lijkt vergiftigingsverschijnselen te hebben. Dat is heel normaal hier vertelt Valentina. De burgemeester van Chisinau, de hoofdstad van Moldavië, is een hondenhater. De dame van de Zweedse ambassade die we eerder spraken heeft zo’n haat tegen deze man dat ze weigert naar bijeenkomsten te gaan waar hij ook is en ik begrijp dat inmiddels. Er is overigens wetgeving dat dit niet mag en er zelfs een rechtszaak geweest tegen het beleid van deze burgemeester en deze is gewonnen. Maar ach waarom zou je je daar iets van aantrekken?

Ik had al gehoord dat hondenvangers om 4 uur ‘s ochtends de straat op gaan om honden te vangen. Zij worden of meteen gedood (tegen de wet), of naar een zogenaamd killingshelter (dodingsstation) gebracht. Dat noemen ze in Moldavië ‘Necropale de animale’. Officieel moeten honden hier 10 dagen worden gehouden alvorens ze mogen worden gedood, maar daar houdt niemand zich aan. Deze week heb ik van meerder mensen de meest gruwelijke verhalen gehoord en inmiddels ook gezien op filmpjes, gemaakt door organisaties die we gesproken hebben, van honden die in hele kleine hokken letterlijk op elkaar gestapeld wachten om geëlektrocuteerd te worden…

Maar goed, hoe makkelijk is het om honden te vangen die op sterven na dood zijn? Dus wat doet deze burgemeester? Hij geeft opdracht om in de straten vergiftigde worst te verspreiden. Het duurt zo heb ik gehoord zo’n 2 tot 3 dagen, waarin de honden steeds zwakker en zieker worden. Dat is makkelijk vangen, of ze sterven een langzame pijnlijke dood en dan hoef je alleen het lijk nog van de straat te halen. En deze hondenvangers worden per hond betaald, dus dat is een ‘fantastisch’ businessmodel…

Het hondje dat Valentina heeft gevonden vertoont dit soort vergiftigingsverschijnselen. We moeten dus eerst naar een dierenarts. Met het puppy op mijn schoot rijden we naar een shelter waar een dierenarts aanwezig is op zondag. Drie kwartier is lang als je de pijn van het arme diertje door je hart voelt gaan. Valentina bromt dat ik haar stevig moet vasthouden en over haar buikje moet wrijven.

Eenmaal bij de shelter bekijkt de dierenarts haar en geeft het hondje pijnstillers. We moeten door naar een andere dierenarts, maar op weg daar naartoe zie ik de stuiptrekkingen van een stervend hondje. Schuim komt op haar bek en ze blaast haar laatste beetje adem uit.

Ik vertel vanaf de achterbank van de auto aan Valentina dat het hondje dood is. Ze reageert nauwelijks. Ze stopt, haalt het hondje van mijn schoot en legt het achterin de auto.

Valentina wil ons naar een killingshelter brengen zodat we echt kunnen zien wat er met de honden die van de straat worden gehaald gebeurd. Ze rijdt ons naar een vuilnisbelt die zo immens groot is, zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik wil buiten foto’s maken, maar dat lukt mij eigenlijk niet omdat ik zo misselijk ben van de geur. Aan het einde van de vuilnisbelt is  de plek des onheils waar we moeten zijn. Valentina begint op het hek te bonzen.

Na een tijdje komt een man naar buiten. We mogen naar binnen. Valentina heeft verteld dat wij een hond kwijt zijn en dat we een dode hond hebben die we daar graag achter willen laten. Ze haalt ons dode puppy (want dat ‘ons’ zo voelt het eerlijk gezegd een beetje) uit de achterbak. Met ferme stappen loopt ze achter de man aan. Ze doet heel aardig maar zodra we bij de kuil zijn waar alle honden die zijn geëlektrocuteerd in worden gegooid begint ze te commanderen. De man moet ons hondje in de kuil leggen en de lijken van de andere honden laten zien die er liggen.

In de berg zand naast de kuil zie ik alleen maar schedels en botten. Uiteindelijk trekt hij een dode hond onder het zand vandaan. Is het deze vraagt hij? We mogen geen Engels praten en ze gebaart mij dat ik foto’s moet maken. Maar ze wil meer laten zien en stapt zelf de kuil in. Vervolgens trekt ze aan een poot die boven het zand uitsteekt weer een hondenlijk naar boven. Ze kijkt naar mij en ik knik. Ik heb het gezien en gefilmd en gefotografeerd. Het is genoeg zo. Ik heb gezien wat hier gebeurt en heb er geen woorden voor. Een dier is niets waard. Een dier is net als vuilnis.

We zijn klaar en hebben genoeg gezien. Valentina wil naar nog een shelter, maar onze volgende afspraak wacht op ons. In de achteruitkijkspiegel van de auto zie ik dat de prachtige blauwe ogen in het harde stoere gezicht van Valentina zich gevuld hebben met tranen. Als we uitstappen blijft ze in de auto zitten en roept gedag. Net als ik weg wil lopen stapt ze uit de auto en geeft mij een omhelzing en een kus op mijn wang.

De Animal Politics Foundation gaat onze wetten met betrekking tot dieren, natuur en milieu vertalen voor de geweldige mensen die we daar ontmoet hebben. En dat is pas een eerste stap, want de connectie met deze organisaties die de wereld wat mooier gaan maken is gezet. Misschien ooit een Partij voor de Dieren in Moldavië?

Ik heb Valentina, net als veel andere dierenbeschermers, in mijn hart gesloten en heb mij vast voorgenomen actie te ondernemen om haar te helpen in haar strijd het lot van de zwerfdieren te verbeteren.

Wordt dus vervolgd…