House of Animals reisde een week langs het front in Oekraïne, om oorlogsdieren en hun verzorgers met kerstbrokken en liefde de winter door te helpen. De actie voor oorlogsdieren duurt echter voort, want ook na de kerst is hulp heel hard nodig. In deel 4 van haar reisblog vertelt Karen Soeters over de laatste uren in Oekraïne. Met pijn in het hart moet het team afscheid nemen van mensen en dieren waarmee een bijzondere vriendschap is ontstaan.
Ons werkbezoek in Oekraïne zit er bijna op. Hoezeer ik ook naar mijn familie en vrienden in Nederland verlang, ik heb er echt moeite mee om te vertrekken. Deze vreselijk gemene oorlog eist al twee jaar z’n tol, maar haalt tegelijk het mooiste boven in mensen. Die mensen hier achter te laten, belast met de enorme verantwoordelijkheid om voor dieren te zorgen, breekt mijn hart. Ik heb het verdriet en de pijn in hun ogen gezien. En nu met de feestdagen in zicht, is dat iets wat keihard aankomt.
Kerst wordt groots gevierd in Oekraïne. Ook in deze moeilijke tijd kun je overal op marktjes en langs de weg kerstbomen kopen. Kerstversiering binnen en buiten maakt het feestelijke beeld compleet. Mensen doen hun best om iets te behouden van het leven voor de oorlog. Maar aan elke kersttafel ontbreken familieleden en vrienden. Veel mensen zijn gevlucht naar het buitenland en heel veel vaders, broers en echtgenoten vechten, of vochten aan het front.
Kerstbrokken en liefde voor oorlogsdieren
Op de eerste dag van ons werkbezoek moeten we meteen een enorme tegenvaller verwerken: onze fotograaf haakt af. Hij krijgt al in Lviv – waar het op dat moment heel rustig is – een allesoverheersend gevoel van paniek. Oorlog raakt de grondvesten van het bestaan en doet soms dingen met mensen die je vooraf niet kunt voorzien. Met behulp van onze meer dan fantastische beveiligers en de lieve collega’s in Nederland hebben we alles op alles gezet om hem terug de grens over te krijgen. Enorm balen, maar gelukkig zijn we gewend om te improviseren.
Zonder beveiligers geen bezoek aan een land in oorlog. Zo werkt het hier. Deze mannen geven een veilig gevoel en maken als mens veel indruk op ons. Zo ook de beveiliger die ons tweemaal eerder tijdens werkbezoeken begeleidde. Dit keer kan hij zijn team niet verlaten. Hij wil ons dolgraag zien wanneer we in Mykolaiv zijn, vlakbij de vuurlinie. Hij is daar ook en verheugt zich erg op een dag verlof en het weerzien met ons. Ik vind dat zo bijzonder. Wij verheugen ons er ook enorm op. Maar helaas. Door alle dreigingen in het gebied konden we maximaal anderhalf uur blijven bij The City of Dog, het doel van de reis naar Mykolaiv. De stad ingaan is echt geen optie. Scholen zijn dicht en er is bijna niemand op straat. Het luchtalarm loeit al wekenlang, iedere dag weer.
Knuffel op afstand
Het is als je veilig in Nederland zit moeilijk voor te stellen hoe vreselijk het daar moet zijn aan het front. Toen we elkaar bijna twee jaar geleden voor het eerst ontmoetten, dacht niemand dat deze gruwelijke oorlog zo lang zou duren. Zo veel slachtoffers, mensen en dieren. Alle vernietiging, verdriet en pijn. Zo grimmig. Met onze vriend houden we contact via de chat, maar ik had hem zo graag een knuffel gegeven. Bij deze dan maar, op afstand.
Raketten en kamikazedrones
De beveiligers doen er alles aan om ons heelhuids door Oekraïne te loodsen. Bij gevaar spreken ze geruststellende woorden. Angst hebben we dankzij hun resolute optreden nooit gevoeld:
“Don’t be afraid, everything will be fine.”
Toch ben ik nieuwsgierig naar wat er zoal speelde om ons heen. Duidelijk is dat het Nederlandse nieuws zeer beperkt informeert over de constante dreiging, aanvallen met drones en de aanwezigheid van Russische MIG-vliegtuigen, die soms wel en soms niet een raket dragen. Het overzicht wat ik krijg is huiveringwekkend. Er vlogen meermaals vijandelijke raketten over onze hoofden, op weg naar doelen elders in Oekraïne. De Oekraïens luchtverdediging wist een aanval door kamikazedrones af te slaan en haalde vijandelijke raketten uit de lucht.
.
Luchtalarm bij de dieren
Terwijl wij in de schuilkelders zaten waren er buiten artilleriebeschietingen. Ondergronds ben je veilig, maar mensen als Angel, Tanja en buurvrouw, Jana, Olga, Ludmilla en Yulia laten hun dieren tijdens het luchtalarm niet in de steek.
.
.
De oorlog is continu aanwezig, maar onze focus ligt op de oorlogsdieren en hun verzorgers. Mensen die zo blij zijn met ons bezoek dat het me diep ontroert. We hebben hun angst en moeheid gezien. Samen aan tafel in een caravan, hutje of houten huisje spraken we open en eerlijk over de mogelijkheden en beperkingen om onze hulp voort te zetten. We beloven alles op alles te zetten om de steun vanuit Nederland te intensiveren. Ik heb diep respect voor hun doorzettingsvermogen en hun onvoorwaardelijke liefde voor dieren. Deze mensen hebben onze hulp kei en keihard nodig.
.
Karen’s blog: Kerstbrokken voor The City of Dogs in Mykolajiv
Huishonden op straat
De reis terug is lang en heel vermoeiend. Doorlopend klinkt het luchtalarm, maar gelukkig kunnen we doorrijden. Waar we wel stoppen zien we honden. Kleine, grote, pluizige, nieuwsgierige en bange dieren. Soms met een halsband om, maar inmiddels weet ik dat dat niets meer zegt. Er zijn heel veel huishonden op straat terechtgekomen. Sommigen hebben zelfs een riem aan hun halsband. Ergens mist iemand zijn of haar hond deze kerst. Zouden ze elkaar ooit terugvinden?
Door problemen bij de grens overnachten we niet in Lviv, maar rijden direct door naar Polen. Bij de grens is het een puinhoop, want gisteren is er iemand doodgereden. Onze chauffeur was op dat moment in de buurt en heeft geprobeerd het slachtoffer te reanimeren. Helaas mocht dat niet baten. En dus nemen we in een restaurant in Lviv afscheid van ons fantastische veiligheidsteam. Ik weet dat ze meelezen, dus heel veel dank voor alles M, M, R, P en D!! Jullie zijn de besten. Blijf alsjeblieft veilig en heel graag tot een volgende keer!
Dieren helpen in Oekraïne
In het holst van de nacht komen we aan bij een Pools hotel. Ik voel mij koud, leeg en moe. Net als de vorige keren bekruipt me een gevoel dat ik er niet alles uit heb kunnen halen. Dat we meer moeten doen. En ik weet dat het komt omdat ik moe ben, maar dat helpt niet; ik voel mij ellendig. Oorlog is het ergste wat mensen en dieren kan overkomen. Alleen liefde kan dat overwinnen, zo heb ik deze indrukwekkende reis mogen ervaren. Het mooiste kerstgevoel wat deze bijzondere mensen en dieren mij konden schenken. Dank daarvoor lieve vrienden. En een welgemeende omhelzing voor alle donateurs. Dankzij jullie kan House of Animals mensen en dieren in Oekraïne helpen. Jullie steun brengt licht in donkere dagen.
.
- Help oorlogsdieren in Oekraïne
- Volg het werk van House of Animals in Oekraïne via Facebook en Instagram
- Lees ook deel 1, deel 2 en deel 3 van Karen’s reisblog uit Oekraïne
- Een dankwoord van Angel:
.
.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
