Karen’s blog: Het trieste lot van de galgo’s – 3 

Dan breekt de laatste dag aan van mijn bezoek aan Spanje. ‘s Ochtends heb ik eerst een afspraak bij PACMA, de Spaanse Partij voor de Dieren. Zij strijden al jaren tegen de manier waarop galgo’s worden behandeld. Spanje is het enige land dat deze vorm van jacht toestaat.

Alles wat we eerder hebben gehoord wordt door PACMA bevestigd. De 50.000 honden die jaarlijks op straat worden gedumpt is een voorzichtige schatting. Registratie is er nauwelijks en handhaven door de politie gebeurt ook zelden. Galguero’s kunnen dus eigenlijk jaar na jaar hun ‘goddelijke’ gang gaan. De honden worden opgehangen, hun keel wordt doorgesneden, ze laten de dieren doodhongeren, enzovoort, enzovoort….

Het is volgens PACMA ontzettend belangrijk dat zoveel mogelijk mensen in Europa weet krijgen van de ellendige situatie van de galgo’s. De jagers hebben enige tijd geleden geprobeerd het jagen met galgo’s op de lijst van cultureel erfgoed te krijgen en zijn daarom een petitie gestart. Gelukkig is de beweging van mensen die tegen dit soort wreedheden met dieren zijn groeiende. Zo is er een paar weken geleden nog een demonstratie voor de galgo’s georganiseerd in Madrid, die druk bezocht is.

Er moet een verbod komen op de jacht met galgo’s, dat is het belangrijkste. En tot die tijd is iedere geredde galgo er één. Ik hoop zo dat bij de volgende verkiezingen PACMA in het parlement gekozen worden. Het zou niet alleen voor de galgo’s, maar voor alle dieren in Spanje een aanwinst zijn.

Ik was graag langer gebleven maar we moeten weer door naar het laatste onderdeel van onze reis. We gaan met een galguero praten. Het was in eerste instantie niet makkelijk een jager te vinden om ons te woord te staan, maar tijdens ons verblijf zijn we meerdere keren benaderd door galguero’s die graag de andere kant van het verhaal wilden vertellen. Ik ben benieuwd. We spreken af op de parkeergarage bij sportwinkel Decathlon en omdat we wat te vroeg zijn loop ik de winkel nog even in om te kijken hoe de jachtafdeling er hier uitziet. Exemplarisch is dat in het schap met hulzen voor het geweer ook het schap met hondenvoer staat. Een jachthond is een middel, net als een geweer.

Galguero Abraham stelt voor naar zijn ranch te gaan. Hij wil zijn honden graag laten zien en nodigt ons meteen uit voor wijn en tapa’s, en ik mag ook op zijn paarden rijden. Dat doen we natuurlijk niet maar het is duidelijk dat deze man alles doet om het ons naar de zin te maken. Eenmaal bij zijn afgelegen ranch aangekomen rennen twee vrolijke honden op hem af, een galgo en een boxer. Hij knuffelt ze en kust ze op hun snuit. Hij vraagt mij: denk je nu echt dat honden zo reageren als je niet goed voor ze bent?

We mogen alles zien en filmen. Hij runt een hondenhotel, fokt galgo’s en heeft een enorme hoeveelheid paarden. Mijn eerste vraag: wat is het probleem met de galgo’s in dit land? Er is helemaal geen probleem, is zijn antwoord:

“Het zijn de media die ervoor zorgen dat wij jagers in een slecht daglicht komen te staan, gevoed door dierenactivisten. Galguero’s die slecht zijn voor hun hond zou ik zelf ‘opzoeken’.”

Om mijn vraag hoe lang zijn lijst inmiddels is moet hij lachen. Er zijn geen slechte galguero’s. Mensen die slecht zijn voor hun honden zijn geen ‘echte’ galguero.

Gedurende mijn bezoek aan Spanje heb ik steeds meer het idee gekregen dat, naast ego en zogenaamde mannelijkheid, ook geld een rol moet spelen in het hele galgo verhaal. Op mijn vraag hoeveel een ‘goede’ galgo waard is wil hij geen antwoord geven. Wel wil hij vertellen dat een van zijn honden gestolen is omdat ze heel veel geld waard is.

Tijdens ons gesprek lopen we over een stuk land als er in de verte een konijn rent. Onmiddellijk jut Abraham zijn honden op het konijn te pakken. Gelukkig is het konijn al te ver weg. Een volgende keer moet ik ‘gezellig mee op jacht’, dan kan ik zien waarom het zo mooi is, aldus Abraham.

Mijn laatste vraag gaat over waarom galguero’s hun honden ophangen. Dat is grote onzin, zegt Abraham:

“Weer een mythe die door dierenactivisten en de media in stand wordt gehouden. De laatste keer dat een hond is opgehangen was 17 jaar geleden.”

Ik denk aan de foto’s die ik toegestuurd kreeg van recente berichtgeving hierover, en aan de verhalen van de vrijwillige reddingsploeg, en aan Mari Carmen, die zich zorgen maakt dat ze al 62 jaar is en wat er straks met al die honden moet gebeuren. En aan de mensen van PACMA, en aan de Mexicaan bij Scooby, die met eigen ogen heeft gezien dat een galgo werd opgehangen, en ik denk aan die honderden galgo’s die ik de afgelopen dagen heb gezien, waarvan sommige mager en verwond. En tot slot denk ik aan het touw dat ik van de nek van die lieve Valentina heb gesneden.

Ik weet genoeg, we zijn klaar hier en gaan terug naar Nederland om zo veel mogelijk mensen bewust te maken van het vreselijke lot dat deze prachtige honden moeten ondergaan. In de hoop dat we een heel klein steentje kunnen bijdragen aan de verandering.

Bedankt lieve mensen van Las Nieves,  Fermin Perez en Hoover Lozano van Scooby, en Barbara Juanas Rodriguez, Leticia Morate Peribañez, Maria Carrion Morales, Cristina , Sanz Perez, Raul Martin Calvo, Eduardo Medina Alejos van Almanimal VA en PACMA. En Grey Hounds Rescue Holland en Greyhounds in nood ook veel dank aan jullie.

En ook bedankt Abraham. Het ontkennen van de problematiek rond de galgo’s heeft alleen maar duidelijker gemaakt hoe ernstig de situatie is.

En natuurlijk bedankt Monique van Dijk en Estefania Pampin Zuidmeer. Samen gaan we er de komende weken een mooie reportage van maken. Wordt dus vervolgd.

PS
Voor de vrijwilligers die Valentina hebben gered van Almanimal VA willen we heel graag een vangkooi ter waarde van zo’n 500 euro kopen. Nu zijn ze afhankelijk van organisaties die zo’n kooi kunnen uitlenen. Wil je hieraan bijdragen dan heel graag. Je kunt je bijdrage overmaken naar Stichting PiepVandaag IBAN NL65 TRIO 0198 0364 93, onder vermelding van: vangkooi. Zodra het bedrag bereikt is laten we dat weten. Alvast hartelijk dank!