Karen’s blog: Het trieste lot van de galgo’s – 2 

We rijden door naar Scooby, een grote opvang voor allerlei soorten honden en wat andere dieren. Scooby is opgericht door Fermín Pérez, die de afgelopen 20 jaar duizenden honden heeft gered, onder andere in de omgeving van Medina del Campo. Ook hier weer enorme hoeveelheden galgo’s.

Hoover Lozano, een aardige, van oorsprong Mexicaanse hondengedragsdeskundige, leidt ons rond. Ze hebben het druk want er komt straks een team van Nederlandse dierenartsen om honden te steriliseren, en dat blijkt een hele operatie. Het verhaal is hier eigenlijk hetzelfde als bij Las Nieves. Een enorme groep vrijwilligers die zich inzet om zoveel mogelijk honden te redden. En in februari is het door de enorme hoeveelheid galgo’s die gedumpt worden extra druk.

Hoover neemt toch alle tijd om ons rond te leiden en onze vragen te beantwoorden. Een van de dingen die ik van hem wil weten is hoe vaak het voorkomt dat galgo’s worden opgehangen. Van Mari Carmen (Las Nieves) heb ik gehoord dat galguero’s hun honden soms straffen, als ze zogenaamd ‘vals’ zijn, of wanneer ze in een race niet rechtuit naar de prooi rennen maar heel slim een kortere route nemen. Dan is de eer van de jager geschaad. Zo’n hond straffen ze door ze met een touw aan een boom te hangen op een dusdanige manier dat ze met hun pootjes net de grond kunnen raken. Zo duurt hun lijdensweg tot de dood extra lang omdat ze langzaam stikken. Het ophangen van zo’n hond is een soort traditie.

Ook Hoover bevestigt dat dit regelmatig gebeurt en dus helaas geen incident is of iets van lang geleden. Sterker nog, hij heeft het zelf meegemaakt dat een hond werd opgehangen. Gelukkig heeft hij hem kunnen redden.

Wat een dag. We gaan terug naar het hotel en moeten alles wat we gezien en gehoord hebben echt even laten bezinken.

Op dag drie gaan we met een groepje vrijwilligers van Almanimal VA op pad om een reddingsactie te doen. Al maanden wordt er een gedumpte hond gesignaleerd in een dorp. De vrijwilligers hebben drie weken lang een vangkooi kunnen lenen van Scooby, maar vandaag is echt de laatste dag. Ze hebben er een hard hoofd in dat het gaat lukken, maar ze gaan het wel proberen.

We hebben afgesproken in het dorp. Wat een leuke groep mensen. We rijden naar de plaats waar de hond met enige regelmaat is gezien. De vrijwilligers leggen hier al weken voer neer zodat de hond kan wennen aan deze plek. De vangkooi wordt uit de auto gehaald en ik mag testen of hij ook echt dichtklapt als er een hond in stapt.

Bij toerbeurt blijven twee vrijwilligers op afstand vanuit de auto de kooi in de gaten houden. Ik vertrek met de rest om te gaan kijken bij wat ruïnes, waar deze hond ‘s nachts zou slapen. Als we daar zijn krijgen we een telefoontje. De hond is gezien op een bedrijventerrein. We springen allemaal in de auto en rijden naar de aangegeven locatie.

De eigenaar heeft het hek gesloten. Hoe bijzonder is dit. De hond zit op een afgesloten terrein. Nu moet het lukken haar te vangen. Nou, dat valt dus tegen. We zijn uren bezig zonder enig resultaat. De honden van de eigenaar van het terrein lopen nu ook los in de hoop dat ze daarop reageert. Ze is enorm angstig, verstopt zich steeds achter allerlei bouwmaterialen en ik zie een touw om haar nek. We proberen haar met eten te lokken, in te sluiten, en nog veel meer maar helaas. Niets helpt. Deze hond laat zich niet vangen. We besluiten de vangkooi op te halen en hier neer te zetten. Dit gaat nog heel lang duren…

En dan ineens komt ze weer tevoorschijn. Ze begint te rennen. Er is iets veranderd in haar houding. Ze loopt naar een hondenhok en gaat er zitten. Ze zit tegen de achterwand van het hok geplakt en heeft het opgegeven. ‘Doe maar met mij wat moet’, lijkt ze te denken. Een van de vrijwilligers huilt terwijl ze een tuigje om de hond doet. Ik kijk om me heen en zie dat de emotie bij iedereen hoog zit. Wat een moment. Inmiddels ben ik bij haar in het hok gekropen en probeer haar gerust te stellen. Ik krijg een mes en snijd het touw dat zo vreselijk strak om haar nek zit los. De eigenaar van het terrein zegt dat ze haar daarmee meerdere keren hebben geprobeerd op te hangen. De vrijwilligers denken dat ook. Onvoorstelbaar dit.

We besluiten met zijn allen dat deze hond die op Valentijnsdag gered is Valentina moet heten. We gaan haar naar Scooby brengen en ik beloof haar alles op alles te zetten een fijn huis voor haar te vinden. Later meer hierover.

Op weg naar Scooby zien we in het eerstvolgende dorp langs de weg weer een galgo lopen. We stoppen de auto en proberen de hond te lokken. De euforie die ik voelde dat het gelukt is Valentina te redden is op slag verdwenen. Dit is het leven dus hier. 50.000 honden per jaar. Zo op de straat gegooid. En dan de mensen die al hun vrije tijd gebruiken om deze honden te redden. De mensen waar ik mee op pad ben maken dit al jaren mee. En ze zijn zo bescheiden en gemotiveerd. Ik hoor dat ze zelfs hun eigen spullen aan het verkopen zijn om de dierenartskosten te kunnen betalen voor de gewonde honden die ze van straat halen.

Ik voel mij bevoorrecht deze mensen ontmoet te hebben. Zin om afscheid te nemen hebben we geen van allen, maar we moeten gaan. Er wacht ons nog een lange rit naar Madrid, waar we morgen de laatste afspraken hebben.

Vrijdag deel 3 en tevens slot van het verhaal over de Spaanse Galgo’s . Woensdag 2 maart heeft Karen in Koffietijd op RTL4 verteld over het trieste lot van de honden. De uitzending is hier terug te zien.

©PiepVandaag.nl