Karen’s blog: Het trieste lot van de galgo’s – 1 

Met enige regelmaat kom ik ze tegen. De prachtige Spaanse hazewindhonden, galgo’s. Ik vind ze sprookjesachtig mooi om te zien en hun bewegingen zijn zo elegant en vol souplesse dat ze me doen denken aan balletdansers. Maar deze honden hebben over het algemeen een minder sprookjesachtig verleden dan hun uiterlijk doet voorkomen. Ze worden gebruikt voor de jacht op konijnen en hazen. Daar zit voor de jagers, de galguero’s, een belangrijk wedstrijdelement in. Welke hond kan de haas of het konijn het snelste pakken?

Om de honden snel te maken worden ze op de meest gruwelijke wijze getraind. Zo worden ze vaak op heel jonge leeftijd aan een ketting achter de auto gehangen en dan wordt er steeds harder gereden. Na drie jaar zijn veel honden op, niet snel genoeg meer en onbruikbaar geworden.

Aan het einde van het jachtseizoen in februari worden zij massaal gedumpt of gedood. Volgens een voorzichtige schatting gaat het om zeker 50.000 honden per jaar. De galguero’s fokken gewoon nieuwe nestjes zodat ze in het volgende jachtseizoen weer goede sier kunnen maken met snelle honden. De galgo is voor deze mensen ook geen dier maar een instrument. Als het niet meer voldoet ‘gooi’ je het weg. Net als bij de hondenrennen gaat er vermoedelijk veel geld om in het circuit van de jachthonden, maar daarover wil niemand praten.

Ik reis naar Spanje af om zelf het verhaal te horen over het lot van deze prachtige honden.

Op de eerste dag van onze reis staat de hondenopvang Las Nieves op het programma. We hebben afgesproken bij een restaurant en worden daar opgehaald om naar de opvang te rijden. Een adres krijgen we niet. Later blijkt dat er zeer regelmatig honden uit dit soort opvangcentra worden gestolen. En net een paar weken geleden is er in een opvang iets zuidelijker (omgeving Sevilla, Andalusië) dan deze een enorme slachting aangericht onder de aanwezige honden. Wat bezielt die mensen?

De dame die ons komt ophalen is de oprichter van Las Nieves. Mari Carmen is een ongelofelijk hartelijke, zachtaardige vrouw. We rijden achter haar aan door een gebied dat zo onherbergzaam is, dat ik me op de heenweg al zorgen maak hoe we met een simpele huurauto ooit weer terug moeten rijden zonder vast te komen zitten in de modder. De opvang ligt enorm afgelegen, in een prachtig gebied. Er wonen permanent twee mensen om de honden te beschermen tegen ongenode gasten.

Het bijzondere aan deze opvang is dat Mari Carmen contact heeft met jagers. Honden die niet meer voldoen worden bij haar afgeleverd. Tijdens ons bezoek komt een jager zijn hond brengen. De hond is bang. Ik krijg de riem en hij komt meteen tegen mijn been aanhangen alsof hij een soort veiligheid zoekt. Ik vraag de man of hij het niet erg vindt om de hond zo achter te laten. Het is een reu, zo legt hij mij uit, en hij heeft verder alleen teefjes. Hij wil niet nog meer honden.

Mari Carmen blijft vriendelijk maar van dit verhaal klopt natuurlijk helemaal niks. Het volgende nestje ligt waarschijnlijk alweer klaar en alles wat niet voldoet wordt na een paar jaar weer de straat opgegooid. Of de nek doorgesneden, of in een put gegooid. Ik ben er echt even stil van en kijk naar de hond die net is gebracht.

Wat gaat er nu door Mari Carmen heen? We zijn nog maar net hier en de uitzichtloosheid van de situatie is mij nu al duidelijk. Mijn vraag maakt haar emotioneel maar ze herpakt zich snel. Er is 1 regel in deze opvang. Achter de deur is het fijn voor honden. Negatieve emoties en verdriet laat je maar thuis, aldus Mari Carmen. Wat een bijzondere vrouw is dit.

We gaan de opvang binnen en ik heb werkelijk nog nooit zoveel honden bij elkaar gezien. Ze hebben allemaal gekleurde dekjes om die gemaakt zijn door vrijwilligers. Op een of andere manier is de sfeer harmonieus, ondanks het feit dat hier bijna 700 honden leven, waarvan 350 galgo’s. Er heerst rust. De honden zitten niet in hokken maar leven bij elkaar. Sommige honden worden geadopteerd en gaan veelal naar het buitenland. Anderen blijven hun leven lang hier. Mari Carmen noemt ze de ‘elderly’ (ouderen) die de nieuwe honden wegwijs maken in de groep. Dat gebeurt ook met de hond die de jager heeft binnen gebracht. Hij wordt besnuffeld door de groep en lijkt zich een beetje te ontspannen. Het gaat helemaal goed komen met jou, zegt Marie Carmen tegen de hond.

We blijven zo lang mogelijk bij Las Nieves maar moeten op een bepaald moment toch echt terug want het schemert. Ik moet er niet aan denken die modderige weg in het donker te moeten rijden. Morgen weer een dag.

Op dag twee gaan we naar een dodingsstation. De naam alleen al. Ik zie er vreselijk tegenop, maar dit is een belangrijk onderdeel van ons verhaal. Veel galgo’s  die op straat gedumpt zijn worden, als ze zich laten vangen, naar dit soort ‘eindstations’ gebracht.  Vrijwilligers halen de honden, als ze geluk hebben, zoveel mogelijk weg uit dit soort centra, maar ze kunnen helaas niet allemaal gered worden.

Aangekomen bij de locatie ben ik even verbaasd. Het ziet er helemaal niet verschrikkelijk uit hier. De honden zitten in ruime schone kennels en in het midden is een klein speelveldje.  Wat blijkt, dit dodingsstation is tevens hondenhotel en de eigenaar fokt ook honden. Kun je je die combinatie voorstellen? Ik niet.

De ruime kennels zijn dus van de ‘hotelgasten’. Even verderop zijn de kennels met daarin onder andere teckels waarmee gefokt wordt. Als we nog verder doorlopen zie ik een ijzeren deur, en daar achter is het dus. De honden die hier zitten zijn van straat gehaald of afgegeven door mensen. Als er tussen de 10 en 21 dagen niemand komt om ze op te halen worden ze afgemaakt, of zoals de eigenaar het noemt, dan houden ze grote schoonmaak…

Ik hoor later dat in Spanje zo’n 300 honden per dag op deze manier aan hun einde komen. En voor deze honden wordt dus geen enkele moeite gedaan. Iemand vertelde mij dat dit soort dodingsstations vaak liggen op een terrein waar je ook oude kleren, glas en ander afval kunt brengen. Ze worden dus als oud vuil behandeld.

Ik ben hier natuurlijk voor de galgo’s en die zitten niet in dit dodingsasiel. Een Nederlandse dame die als vrijwilliger werkt bij Scooby, een opvang waar ik hierna naartoe zal gaan, haalt alle galgo’s hier weg. Ik kijk naar de ogen van de honden die hier zitten en ze kijken naar mij. Mijn strategie van de knop omzetten en mijn werk doen werkt vandaag absoluut niet. Ik ben geraakt tot diep in mijn hart. Over niet al te lange tijd zijn deze honden er niet meer en ik kan ze niet redden…

Morgen deel 2 van het verslag over de galgo’s. Vrijdag volgt deel 3. Vandaag, 2 maart, heeft Karen in Koffietijd op RTL4 verteld over het trieste lot van de galgo’s. De uitzending is hier terug te zien.

©PiepVandaag.nl