Karen’s blog: De donkere kant van Curaçao 

Bij aankomst zag ik het meteen. Wat een prachtig eiland. En dat idee werd gedurende mijn verblijf van een week absoluut bevestigd. Curaçao is een schitterend eiland met ontzettend vriendelijke en gastvrije mensen. Maar helaas, zoals altijd bij mijn reizen, ben ik hier omdat ook dit eiland een enorm donkere kant voor dieren heeft.

Het probleem ligt niet alleen bij de zwerfhonden; ook honden bij mensen thuis worden vaak niet gesteriliseerd. Sommige mensen denken dat het belangrijk is voor een hond om een nestje te krijgen. Anderen menen dat een hond niet meer waakt als je hem castreert. Voorlichting is dus, naast castratieprojecten, ontzettend belangrijk.

Bewustwording over dieren begint bij kinderen. Ik vond het daarom bijzonder om op de eerste dag van mijn bezoek mee te mogen met Sandra Boerboom van Rescue Paws Curaçao. Zij vangen niet alleen honden op maar geven ook voorlichting op scholen. We gingen naar het Marnix college.

Het enthousiasme van de kinderen voor de puppy’s die Sandra meenam was enorm. En haar verhaal werd goed ontvangen. Zo goed zelfs dat een van de kinderen aangaf later dierenredder te willen worden. Ik vind het heerlijk om te merken dat voorlichting echt helpt. Alle kinderen kregen een folder met informatie en het telefoonnummer van Rescue Paws. Als ze hun hond willen laten steriliseren of puppy’s vinden dan kunnen ze altijd bellen. En dat gebeurt, zo blijkt later die week: er komt een melding binnen van een dame die een nest puppy’s in haar tuin heeft gevonden.

Veel geredde honden worden uiteindelijk geadopteerd, maar helaas lukt dat niet altijd. Djoeke Giliam heeft daarom Stichting DOG opgericht. Hier mogen honden die weinig of geen kans hebben op adoptie oud worden. Als je bij DOG binnenkomt valt het op hoe schoon en gezellig het is, en hoe vrolijk de honden zijn. Dit in grote tegenstelling tot veel verhalen die ik van Djoeke hoor over mishandelde, achtergelaten en gedumpte honden. Ik krijg er kippenvel van als ik het hoor. Maar Djoeke zet door, terwijl ze overdag werkt als juf op een basisschool. Al haar geld en vrije tijd gaat naar de honden. Wat een bewondering heb ik voor deze vrouw.

Dat het probleem niet alleen bij de zwerfhonden ligt wordt pijnlijk duidelijk als ik met de geweldige dames van Rescue Paws Curacao drie verwaarloosde honden en elf puppy’s uit een tuin ga halen. De moederhonden zijn er verschrikkelijk aan toe. Wat ik onbegrijpelijk vind is dat de eigenaren vanuit hun woonkamer de honden zien zitten in de tuin. Daar kan je toch niet naar kijken zonder in actie te komen? De moederhonden zijn zo kort vastgebonden aan een boom dat ze nauwelijks bewegingsvrijheid hebben. Als een van de moeders door Mirjan Seppenwoolde wordt losgemaakt jankt ze hartverscheurend van angst, om vervolgens uit een klein plasje water te drinken. Wat heeft dit arme dier een verschrikkelijke dorst. Na heel veel telefoontjes is er voor alle honden en hun puppy’s een tijdelijke opvang gevonden.

Er zijn plekken die berucht zijn omdat er op grote schaal honden worden gedumpt, zoals de ’shut’. Daar ontmoet ik Diveke Fraaij Brugman, de oprichter van Feed Friends. Zij voeren straathonden en zorgen dat ze gesteriliseerd worden. Omdat veel gedumpte honden getraumatiseerd zijn duurt het vaak weken voordat ze het vertrouwen gewonnen hebben en de honden kunnen vangen om ze naar de dierenarts te brengen. De dierenartsen op het eiland werken gelukkig mee met allerlei sterilisatieprojecten.

Zo ook dierenarts Cheryl van Ommen die haar hele leven al op Curacao woont. Zij vertelt tijdens een sterilisatie waar ik bij mag assisteren dat de situatie met betrekking tot de honden al enorm verbeterd is vergeleken met tien jaar geleden. Gelukkig is er dus vooruitgang, maar de situatie is nog verre van ideaal.

Het verzorgen van honden op straat doen meer Curaçaoënaars. Charly en Chanty hebben een surfschool en zorgen naast hun eigen honden voor een hele roedel op het strand. Ik kan je vertellen dat deze honden echt een geweldig leven hebben! Ze herkennen de auto van hun ‘baasjes’ al op grote afstand en rennen er vrolijk blaffend naast totdat ze op het strand arriveren.

Een andere organisatie die zich met hart en ziel inzet voor de dieren is de Dierenbescherming Curaçao. Zij hebben onder andere een asiel dat helaas helemaal vol zit. Inspecteur Gerry laat foto’s zien van een melding over acht honden die zijn achtergelaten in een tuin. De relatie van de baasjes is schijnbaar voorbij en de honden zijn aan hun lot overgelaten. Op de foto zie ik twee ernstig vermagerde honden vol karpatten (een soort teken).

Eenmaal bij het huis, dat in een bijzonder mooie villawijk ligt, blijkt dat er nog maar een hond over is. Het dier is vreselijk bang. De overblijfselen van de andere honden vinden we elders in de tuin. Van buren hoor ik dat de man des huizes er nog gewoon woont en ook iedere dag naar zijn werk gaat. Hoe is het mogelijk… Tijdens de laatste uren van mijn verblijf op Curaçao ga ik met Gerry mee om de hond uit de tuin te halen. Een hartverscheurend moment, dat ook de inspecteur, die toch heel wat gewend is, niet in de koude kleren gaat zitten.

Terug in  Nederland hoor ik tot mijn verdriet dat de hond toch is overleden. Ook een van de moederhonden die we met Rescue Paws Curacao bij de familie weghaalden heeft het niet gehaald. En alsof dat nog niet genoeg is zijn de honden van surfers Charly en Chanty ofwel verdwenen, of vergiftigd aangetroffen.

Met zeer gemengde gevoelens denk ik nu aan dit prachtige eiland…

Bekijk hieronder de Animals Today-reportage ‘Lost in Paradise: The Dogs of Curaçao‘, die ik maakte samen met Monique van Dijk Armor:

©AnimalsToday.nl Karen Soeters