In deel 1 vertelde ik hoe onze adoptiehond Zoey uit Bulgarije bij ons is gekomen. Inmiddels heeft dat verhaal een staartje gekregen (haha, snap je hem? Staartje… laat maar).
Drastische verandering
Zoals ik al vertelde was Zoey hier in Nederland heel onzeker. Zo erg, dat ze bijna nooit mee naar buiten wilde. In Bulgarije woonde ze in the middle of nowhere, tussen de honden. Misschien zag ze 10 minuten per dag mensen. In Nederland is dat precies andersom. En wat dacht je van vliegtuigen (we wonen praktisch tegen Schiphol), altijd auto’s op de achtergrond, scooters, fietsers, gillende kinderen etc etc. Zo’n verandering is niet niks voor zo’n beestje.
Ze hecht zich gelukkig enorm aan mij en mijn vriend en zoekt bij ons veiligheid. In huis is ze een enorm knuffelbeest en supervrolijk. Het mooie was, dat als we afspraken met meer mensen + honden in een bos, Zoey ineens met haar staart omhoog vrolijk meeliep. Ook al kende ze die mensen en honden niet! Maar als ze merkt dat wij bij een grotere groep horen, voelt ze zich veiliger. Dat heeft ons wel aan het denken gezet. Heeft ze niet gewoon een hondenvriendje nodig?
Zoey’s vriendje
Meerdere keren heb ik baasloze Ted gedeeld op Facebook: een sociaal ventje die bij Zoey in het hok zat in Bulgarije, hoogstwaarschijnlijk best buddy’s waren en op dezelfde dag in NL aankwam. Hij verbleef bij pleeggezinnen tot hij zijn baasje vond. En hij werd maar niet geadopteerd. Niemand wilde hem. Waarschijnlijk omdat het niet de knapste hond ooit is. Hij is ielig gebouwd en heeft geen staart (nouja, een stompje dan). Hij werd goedbedoeld geplaagd als “vriendelijke hyena”. Mij trok hij ook niet aan en eerlijk is eerlijk: je kijkt automatisch eerst naar plaatjes. Stiekem willen we een prachtige hond van onze smaak, waarmee we trots over straat kunnen paraderen. Over Ted zul je niet snel horen “Wat een mooi beest!”…
Maar ineens dacht ik: waarom laat ik Ted niet een week hier logeren? Misschien gebeurt er iets magisch en maakt hij van Zoey weer die vrolijke, zekere hond die ik in Bulgarije had ontmoet. Oké, de kans is superklein en het klinkt té sprookjesachtig, maar dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Bang dat hij ineens toch al geadopteerd zou worden, stuurde ik meteen een berichtje naar zijn pleeggezin. We gaan binnenkort een datum afspreken. Maar je raadt het al: nu waren er toch ineens meer geïnteresseerden. Ik moest dus snel zijn, anders is Ted weg.
Zoey liep kwispelend op hem af, wat beloond werd met liefdevolle lebbers van Ted.
Sprookjes bestaan
Twee dagen later werd Ted al gebracht en bleef hij een week logeren. Ze herkenden elkaar overduidelijk: Zoey liep kwispelend op hem af, wat beloond werd met liefdevolle lebbers van Ted. In de dagen erna kwam uit waar ik zo op hoopte: Zoey wilde weer mee naar buiten, staart continue omhoog, en…. SPELEN! Dat heeft ze nog met geen enkele andere hond gedaan in Nederland. En dan ineens dit na een les op de hondenschool:
https://youtu.be/7S72VS6_ATQ
… of toch niet?
Hoe geweldig Ted’s effect op Zoey ook was, het ging hem niet worden… Want we moesten één dag na de logeerweek al een keuze maken, vanwege de andere geïnteresseerden. Helemaal logisch natuurlijk, want anders haken de geïnteresseerden af en heeft Ted nóg geen baasje als wij nee zeggen. Wij konden niet binnen één dag beslissen, omdat mijn vriend nog aan het idee van twee honden moest wennen. Het was te gehaast en lag teveel druk op.
Dus op dag 2 van de logeerweek was het al duidelijk: Ted gaat hem niet worden.
Dus op dag 2 van de logeerweek was het al duidelijk: Ted gaat hem niet worden. Op dag 3 was ik inmiddels helemaal gek op Ted en werd ik heel verdrietig van het idee dat hij straks naar iemand anders gaat. Daarop zei mijn vriend “Als je zo sterk voelt dat Ted hier moet blijven en Zoey er duidelijk beter van wordt, doen moeten we hem toch gewoon adopteren?”. De schat. Maar we lieten het nog even open, eerst maar even kijken hoe de komende dagen gaan en hoe Zoey reageert als hij weg is.
Disneyfilm
De dagen erna werd alleen maar duidelijker dat Ted bij ons hoort. Toppunt was de ochtend dat hij werd opgehaald. Héél blij om zijn (tijdelijke) baasje weer te zien, maar toen de auto gestart werd terwijl Zoey en ik nog buiten stonden vond hij minder leuk. Hij begon te blaffen en keek ons helemaal na, tot hij de hoek om was. De hele weg scheen hij achterom te hebben gekeken en zacht te piepen. Frank en Frey, anyone? Eenmaal thuis en de dagen daarna was hij nog van slag en futloos.
Zoey was ook verdrietig. Het eerstvolgende rondje wilde ze al niet meer mee. De reactie van beide op Ted’s vertrek gaf de doorslag. Hij hoort bij Zoey en bij ons. We maakten onze keuze definitief en twee dagen gingen we Ted ophalen. Vond ‘ie best leuk, kijk maar:
https://youtu.be/wB4Iw9tUKb4
Ik heb geleerd naar dieren te luisteren en niet zelf te veel willen sturen. Ze kunnen dat prima zelf.
Laat ze zelf kiezen
Nee, Ted zou ik nooit zomaar uit mezelf geadopteerd hebben. Dat is ook niet erg. Maar wat ben ik blij dat ik naar mijn gevoel en vooral naar Zoey en Ted heb geluisterd, in plaats van op zoek te gaan naar een maatje die voldoet aan mijn ideaalbeeld. Stel dat ik Ted had laten gaan en andere knappe honden liet komen, waar Zoey geen klik mee zou hebben? Ik zou het mezelf nooit vergeven. Ik heb geleerd naar dieren te luisteren en niet zelf te veel willen sturen. Ze kunnen dat prima zelf 🙂
En ohja: Ted heeft toch mooi het compliment “Wat een knapperd!” van een cursist op de hondenschool gekregen. Kan ik toch vol trots over straat paraderen. Met mijn knappe hondjes! ❤️
Ook zo’n geweldige hond adopteren? 🙂 Op de site van RSDR Nederland kun je zien welke honden er allemaal beschikbaar zijn (ook pups). Kijk hier voor de teefjes, en kijk hier voor de reutjes.
