Ingezonden brief: Hermien, gered voor onze zonden 

Ze was volop in het nieuws… Rebelse koe Hermien die ontsnapte en zich wekenlang staande hield tegen al wie op haar joeg. Ze was immers bedoeld voor de slacht. Inmiddels mag zij gaan genieten van een rustige oude dag in koeienrusthuis de Leemweg in Friesland. Partij voor de Dieren startte een crowdfundingsactie of zelfs cowfundingsactie om haar van het bestemde lot te redden. Nederland gaf hier gehoor aan en er werd, vrij eenvoudig, genoeg geld verzameld. Hermien is gered.

En dan nu de rest nog…

“En dan nu de rest nog” is inderdaad voor menig de bittere ondertoon. “Hypocriet”, klinkt het. Dat terwijl velen die zich lang niet zo bewust bezighouden met dierenwelzijn en/of -rechten zich het lot van koe Hermien weldegelijk oprecht aantrokken en zonder probleem de portemonnee trokken voor dit onfortuinlijke, maar o zo dappere dier. Hypocriet? Ja…
En nee.

Want natuurlijk heeft men gelijk wanneer zij zeggen dat dit een druppel op een gloeiende plaat is. Eén enkele koe die gered wordt van de massamoordenaar die de vleesindustrie heet, zet nauwelijks zoden aan de dijk. En het is extra wrang te bemerken dat menig Nederlander op de achterste benen stond om Hermien te redden, maar (waarschijnlijk) dezelfde avond gedachteloos vlees stond te braden afkomstig wellicht van dezelfde slachterij waar zij in de rij had horen te staan.
Klopt helemaal, maar er is hier toch meer aan de hand en dat juist, stemt mij hoopvol.

Hermien geeft namelijk een gezicht aan al die dieren die dagelijks verwerkt worden tot vleesproduct. Een pakje rundergehakt in de supermarkt heeft geen gezicht en is dus uitermate geschikt om de schouders bij op te halen en de kop in het zand te steken. Hermien is een dier, met karakter, eigenzinnigheid en een rebelsheid die mensen aanspreekt, sympathie opwekt. Dus natuurlijk moest ze gered worden. Heldhaftige Hermien! En ook daar hadden al die mensen die geholpen hebben Hermien te redden natuurlijk gewoon gelijk in.

De realiteit is echter dat er zoals Hermien miljoenen zijn. Geen enkel dier wil geslacht worden. Alle dieren hebben zo hun karakters en eigenzinnigheden. Vraag iedere willekeurige honden- of kattenbaas en zij zullen het beamen. Dat is bij dieren die het lot van consumptie hebben beschikt gekregen niet anders. Maar ja, zij hebben geen gezicht of verhaal. Krijgen dat ook niet zomaar. De vleesindustrie onttrekt zich graag van het oog en de openheid. Weinig mensen weten hoe het er echt aan toe gaat bij een veeteeltbedrijf of slachterij. Met reden natuurlijk. Dat ingepakte kipfiletje is immers meer geschikt voor verkoop en consumptie dan een kroelende kip die bij je op schoot kruipt. Of een koe, die er gewoon van tussen gaat en zich niet laat vangen om in het slachthuis te eindigen.

Op het moment dat mensen geconfronteerd worden met een dier dat een naam krijgt, een gezicht en een verhaal, ontstaat er sympathie en empathie. En een duidelijke stem, namelijk die van mensen die en masse besluiten dat zij een beter lot verdient.

Wanneer het voor mensen zichtbaarder wordt hoe er met dieren wordt omgegaan in de industrie, gebeurt er ineens van alles. De meeste mensen zijn namelijk helemaal niet ongevoelig en onverschillig. Er is, denk ik, werkelijk niemand die dierenleed onderschrijft. Er heerst wel onwetendheid en struisvogelpolitiek.

En daar schuilt de hoop… Hier is nog een wereld te winnen.

©AnimalsToday